อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 44

หน้าหลังซ้ายขวาไม่มีทางแล้ว!

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงยืนอยู่บนต้นไม้ที่ยื่นออกมากลางอากาศ หินก้อนนั้นใหญ่ขนาดเท่าลูกแตงโม ทุ่มลงมาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าจะเอาชีวิตนาง

ฟู่จาวหนิงย้ายไปทางปลายกิ่งสองสามก้าว ใต้เท้ามีเสียงเป๊าะ ต้นไม้ต้นนี้ก็รับน้ำหนักอีกไม่ไหวแล้ว

"ตึง!"

ก้อนหินกระแทกบนต้นไม้หนักๆ ตรงจุดที่นางยืนอยู่เมื่อครู่ พอกระแทกต้นไม้แล้วก็ร่วงลงไป

ไม้ลั่นเสียงดังกร๊อบอีกครั้ง โยกไหวไปมา

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตรงจุดรูต้นไม้นั้นใกล้จะหักแล้ว

ลมวูบหนึ่งหมุนวนกวาดขึ้นมา จนเกือบจะพัดนางร่วงลงไป

ตอนนีเ้อง เงาร่างหนึ่งก็กระโจนลงมาจากผา ยื่นมือคว้าฟู่จาวหนิงไว้ "แม่นาง ข้าจะพาเจ้าขึ้นไป"

ต้นไม้ใต้เท้าตอนนี้ก็รับน้ำหนักต่อไม่ไหวหักลงไป ในใจฟู่จาวหนิงรู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กๆ เพราะในห้องเภสัชของนางมีเชือกปีนเขาอยู่ สามารถยิงเข้ากำแพงผาได้

แต่นางก็ไม่ได้นำมันออกมา ตอนนี้มีคนนอกอยู่จะเข้าไปหยิบก็ไม่ได้

ผลลัพธ์คือเดิมทีนางมีโอกาสช่วยเหลือตนเอง ทว่าเวลานี้กลับต้องยื่นมือเข้าคว้าแขนของชายหนุ่มทันที

ชายหนุ่มเดิมทีคิดว่าตนเองคว้ามือนางไว้แน่นแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะถูกนางดึงแขนไว้จนอยู่ แต่เขาก็ยังรีบพานางยืมแรงเหยียบต้นไม้ที่กำลังร่วงลงไป กระโจนตัวขึ้นมา

"คุณชาย!"

"คุณหนูฟู่!"

ด้านบนมีคนสองคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน

จงเจี้ยนพอเห็นฟู่จาวหนิงถูกคนพาขึ้นมา ก็ผ่อนลมหายใจโล่งทันที

และอีกคนหนึ่งกลับร้องว๊ากแทบจะร้องไห้ออกมา "คุณชาย คนที่ไม่รู้จักมักจี่ ท่านทำไมจึงกระโจนลงไปอย่างไม่ระมัดระวังเช่นนี้?"

ฟู่จาวหนิงเท้าย่ำมาถึงพื้นดินจริงๆ พอยื่นมั่นคงก็ปล่อยมือแล้วถอยห่างออกมาสองก้าว

นางตอนนี้จึงมองเห็นหน้าตาของคนที่ช่วยชีวิตนางได้ชัด

ผ้าคาดผมเย็บหยกขาว ผล็อยร่วงอยู่บนผมสีหมึก คิ้วตาราวกับภาพวาด ริมฝีปากบางชุ่มชื้น ร่างสูงโปร่ง หล่อเหลาในแบบคุณชาย ราวกับต้นหยกต้องลม

และชายหนุ่มที่เกือบจะร้องไห้ออกมาเมื่อครู่ อายุราวสิบสี่สิบห้าปี สะพายตะกร้าไผ่ที่ถักไว้อย่างประณีต ในมือยังกำกระบี่สั้นไว้คู่หนึ่ง ตากลมปากกลม ดูคล้ายกับเทวบุตรอย่างไรอย่างนั้น

เพียงแต่เทวบุตรคำนี้พูดแล้วดูไม่ค่อยจะอ่อนโยนนัก

"เรื่องอันตรายเช่นนี้ ท่านทำลงไปได้อย่างไร? คนที่ช่วยขึ้นมาก็ไม่แน่ว่าจะตอบแทนอะไรท่านด้วย"

"อาเพียน ช่วยคนเขาต้องการการตอบแทนเสียที่ไหนกัน?"

คุณชายมองไปทางฟู่จาวหนิง "แม่นางคงตกใจใช่หรือไม่?"

จงเจี้ยนมายืนอยู่ข้างกายฟู่จาวหนิงแล้ว พอเห็นว่าฟู่จาวหนิงไม่เป็นอะไร เขาจึงวางใจลงมา แต่อาการผวาหลังเกิดเหตุเมื่อครู่ยังไม่ไปไหน

ฟู่จาวหนิงมองเห็นศพคนชุดดำบนพื้นสองสามศพ ก็รู้ว่าเมื่อครู่มีคนเข้ามาลอบโจมตี จงเจี้ยนคนเดียวรับมือคนตั้งมากมาย จึงปลีกตัวมาช่วยนางไม่ทัน

"ขอบคุณคุณชาย ข้าไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงทอดถอนในใจ วันนี้เขาจันทร์ลับฟ้าคึกคักเสียจริง ทำไมถึงได้เจอคนมันทุกประเภทเลย?

"แม่นางอย่างเจ้านี่มันอย่างไรกัน" อาเพียนหงุดหงิดขึ้นมา "คุณชายของข้าเสี่ยงชีวิตลงไปช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับพูดแค่ขอบคุณคำเดียวน่ะหรือ?"

ฟู่จาวหนิงชะงัก ถามกลับ "แล้วข้าควรจะขอบคุณอย่างไร?"

"เจ้าไม่ใช่ว่าควรจะถามชื่อแซ่ของคุณชายข้าหน่อยหรือ คราวหลังจะได้หาโอกาสตอบแทน?" อาเพียนเอ่ยขึ้น

"เช่นนั้นคุณชายชื่ออะไรหรือ?"

"อาเพียน อย่าเสียมารยาท" คุณชายดุขึ้นเสียงต่ำ จากนั้นก็มองไปทางฟู่จาวหนิง "แม่นางอย่าใส่ใจเลย ข้าน้อยชื่อซือถูไป๋"

"ขอบคุณคุณชายซือถูมาก จากนี้ถ้ามีโอกาสข้าจะต้องตอบแทนคุณชายซือถูแน่นอน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ไม่ต้องใส่ใจจริงๆ แม่นางสกุลฟู่หรือ?"

"ใช่แล้ว"

ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ "คุณชายซือถู เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน"