อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 44

หน้าหลังซ้ายขวาไม่มีทางแล้ว!

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงยืนอยู่บนต้นไม้ที่ยื่นออกมากลางอากาศ หินก้อนนั้นใหญ่ขนาดเท่าลูกแตงโม ทุ่มลงมาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าจะเอาชีวิตนาง

ฟู่จาวหนิงย้ายไปทางปลายกิ่งสองสามก้าว ใต้เท้ามีเสียงเป๊าะ ต้นไม้ต้นนี้ก็รับน้ำหนักอีกไม่ไหวแล้ว

"ตึง!"

ก้อนหินกระแทกบนต้นไม้หนักๆ ตรงจุดที่นางยืนอยู่เมื่อครู่ พอกระแทกต้นไม้แล้วก็ร่วงลงไป

ไม้ลั่นเสียงดังกร๊อบอีกครั้ง โยกไหวไปมา

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตรงจุดรูต้นไม้นั้นใกล้จะหักแล้ว

ลมวูบหนึ่งหมุนวนกวาดขึ้นมา จนเกือบจะพัดนางร่วงลงไป

ตอนนีเ้อง เงาร่างหนึ่งก็กระโจนลงมาจากผา ยื่นมือคว้าฟู่จาวหนิงไว้ "แม่นาง ข้าจะพาเจ้าขึ้นไป"

ต้นไม้ใต้เท้าตอนนี้ก็รับน้ำหนักต่อไม่ไหวหักลงไป ในใจฟู่จาวหนิงรู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กๆ เพราะในห้องเภสัชของนางมีเชือกปีนเขาอยู่ สามารถยิงเข้ากำแพงผาได้

แต่นางก็ไม่ได้นำมันออกมา ตอนนี้มีคนนอกอยู่จะเข้าไปหยิบก็ไม่ได้

ผลลัพธ์คือเดิมทีนางมีโอกาสช่วยเหลือตนเอง ทว่าเวลานี้กลับต้องยื่นมือเข้าคว้าแขนของชายหนุ่มทันที

ชายหนุ่มเดิมทีคิดว่าตนเองคว้ามือนางไว้แน่นแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะถูกนางดึงแขนไว้จนอยู่ แต่เขาก็ยังรีบพานางยืมแรงเหยียบต้นไม้ที่กำลังร่วงลงไป กระโจนตัวขึ้นมา

"คุณชาย!"

"คุณหนูฟู่!"

ด้านบนมีคนสองคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน

จงเจี้ยนพอเห็นฟู่จาวหนิงถูกคนพาขึ้นมา ก็ผ่อนลมหายใจโล่งทันที

และอีกคนหนึ่งกลับร้องว๊ากแทบจะร้องไห้ออกมา "คุณชาย คนที่ไม่รู้จักมักจี่ ท่านทำไมจึงกระโจนลงไปอย่างไม่ระมัดระวังเช่นนี้?"

ฟู่จาวหนิงเท้าย่ำมาถึงพื้นดินจริงๆ พอยื่นมั่นคงก็ปล่อยมือแล้วถอยห่างออกมาสองก้าว