อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 428

หลังจากที่เซียวหลันยวนเข้ามาก็เดินตรงไปยังศาลา

ผ่านไปนาน ควันไฟในนี้มอดดับไปแล้ว เขาเข้าไปเดินวนรอบหนึ่งก็ถอยออกมาทันที

ฟู่จาวหนิงมองท่าทางของเขา ก็สงสัยว่าเขาน่าจะสังเกตเห็นแล้วว่าในศาลามียาอยู่

ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้ตอนที่เดินเข้ามาในศาลแล้วจะถอยออกไปกะทันหันทำไมกัน?

ไร้สีไร้กลิ่น เขาสัมผัสได้นี่ก็ถือว่ายอดเยี่ยมอยู่ น่าจะเพราะเขาป่วยมานาน ติดพิษมาแล้วหลายครั้ง จนทำให้เขารู้สึกไวต่อสิ่งเหล่านี้

เดิมทีฟู่จาวหนิงยังคิด ถ้าเข้ารออยู่แต่ในศาลานั่น ถึงตอนนั้นนางต้องมานั่งแก้พิษให้เขาอีก

ร่างกายอ่อนแออย่างเซียวหลันยวน จริงๆ คือห้ามติดพิษอะไรอีกแล้ว ทำร้ายต่อร่างกายเขาอย่างมาก

ยังดีที่ตัวเขารู้สึกถึง แค่เข้ามาเดินวนรอบหนึ่งก็ออกไปแล้ว เขาเหมือนกับเข้ามาเพื่อยืนยันอะไรสักอย่าง

เขายังไปค้นหาที่ต่างๆ ในเรือนต่ออีกรอบหนึ่งจากนั้นจึงถอยออกไป

ฟู่จาวหนิงอดคิดขึ้นไม่ได้ เขาคงไม่ได้เข้ามาหาตัวนางหรอกกระมัง?

เป็นห่วงนางขนาดนี้เลยหรือ?

นางรีบออกจากห้องเภสัช รีบวิ่งออกจากเรือนนี้ พอคิดๆ ก็ยังไม่เตรียมออกไปทางประตูใหญ่

ประตูใหญ่ทางนั้นจะต้องมีคนเฝ้าอยู่แน่ ในเมื่อเซียวหลันยวนยังเข้ามาเลย ตอนนี้องค์รักษ์เงามังกรที่ประตูใหญ่ยังไม่ถอนกำลังออกไปแน่นอน ถ้าตอนนี้นางออกประตูใหญ่ไปเช่นนี้ คงพูดออกไปไม่ได้แน่ว่าไปหลบอยู่ที่ไหนมา

ฟู่จาวหนิงพิจารณาอย่างละเอียดจากนั้นจึงรีบวิ่งไปทางประตูหลัง

นางเองก็ไม่คิดที่จะออกประตูหลังไปเลย แต่เตรียมจะหามุมที่มีต้นไม้เอาไว้ปีนข้ามกำแพงออกไป

ผลคือนางวิ่งไปวิ่งมาจู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคน เพียงแต่อีกฝ่ายก็ปรากฎตัวออกมากะทันหันมาก นางหยุดเท้าไม่ทัน หัวจึงกระแทกไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย

"ตึง!"

ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากคิดจะถอยออกมาจากหน้าอกเขา ทว่าหัวไหล่กลับถูกจับไว้แน่น ดิ้นไม่หลุดเลย

"ฟู่จาวหนิง"

"ท่านน่ะสิที่เป็นหนู"

"เจ้าไปหลบอยู่ที่ไหนมา? ข้าหาเจ้าไปทั่วหาเจ้าไม่เห็นหรือ?"

"ถ้าหากข้าบอกว่าง่วงจนหลับไป ท่านจะเชื่อไหม?" ฟุ่จาวหนิงกระพริบตาใส่เขาปริบๆ

เซียวหลันโมโหจนขึ้นไปแล้ว "เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อไหม?"

"เชื่อสักหน่อยก็ไม่เป็นไรนี่" ฟู่จาวหนิงบ่นอุบอิบ จากนั้นบนหัวก็ถูกเขาตบลงเบาๆ

"สักวันเจ้าคงทำข้าตาย"

ประโยคนี้ของเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงฟังไม่เข้าใจจริงๆ นี่จะทำเขาตายได้อย่างไรกัน?

นางเงยหน้ามองเซียวหลันยวน แต่ว่าเขาก็สวมหน้ากากอยุ่ตลอด นางเองก็มองสายตากับสีหน้าเขาได้ไม่ชัด แค่รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาซีดหน่อยๆ

"ท่านเหนื่อยแล้วนะ รีรบกลับไปพักผ่อนเถอะ"