อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 428

หลังจากที่เซียวหลันยวนเข้ามาก็เดินตรงไปยังศาลา

ผ่านไปนาน ควันไฟในนี้มอดดับไปแล้ว เขาเข้าไปเดินวนรอบหนึ่งก็ถอยออกมาทันที

ฟู่จาวหนิงมองท่าทางของเขา ก็สงสัยว่าเขาน่าจะสังเกตเห็นแล้วว่าในศาลามียาอยู่

ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้ตอนที่เดินเข้ามาในศาลแล้วจะถอยออกไปกะทันหันทำไมกัน?

ไร้สีไร้กลิ่น เขาสัมผัสได้นี่ก็ถือว่ายอดเยี่ยมอยู่ น่าจะเพราะเขาป่วยมานาน ติดพิษมาแล้วหลายครั้ง จนทำให้เขารู้สึกไวต่อสิ่งเหล่านี้

เดิมทีฟู่จาวหนิงยังคิด ถ้าเข้ารออยู่แต่ในศาลานั่น ถึงตอนนั้นนางต้องมานั่งแก้พิษให้เขาอีก

ร่างกายอ่อนแออย่างเซียวหลันยวน จริงๆ คือห้ามติดพิษอะไรอีกแล้ว ทำร้ายต่อร่างกายเขาอย่างมาก

ยังดีที่ตัวเขารู้สึกถึง แค่เข้ามาเดินวนรอบหนึ่งก็ออกไปแล้ว เขาเหมือนกับเข้ามาเพื่อยืนยันอะไรสักอย่าง

เขายังไปค้นหาที่ต่างๆ ในเรือนต่ออีกรอบหนึ่งจากนั้นจึงถอยออกไป

ฟู่จาวหนิงอดคิดขึ้นไม่ได้ เขาคงไม่ได้เข้ามาหาตัวนางหรอกกระมัง?

เป็นห่วงนางขนาดนี้เลยหรือ?

นางรีบออกจากห้องเภสัช รีบวิ่งออกจากเรือนนี้ พอคิดๆ ก็ยังไม่เตรียมออกไปทางประตูใหญ่

ประตูใหญ่ทางนั้นจะต้องมีคนเฝ้าอยู่แน่ ในเมื่อเซียวหลันยวนยังเข้ามาเลย ตอนนี้องค์รักษ์เงามังกรที่ประตูใหญ่ยังไม่ถอนกำลังออกไปแน่นอน ถ้าตอนนี้นางออกประตูใหญ่ไปเช่นนี้ คงพูดออกไปไม่ได้แน่ว่าไปหลบอยู่ที่ไหนมา

ฟู่จาวหนิงพิจารณาอย่างละเอียดจากนั้นจึงรีบวิ่งไปทางประตูหลัง

นางเองก็ไม่คิดที่จะออกประตูหลังไปเลย แต่เตรียมจะหามุมที่มีต้นไม้เอาไว้ปีนข้ามกำแพงออกไป

ผลคือนางวิ่งไปวิ่งมาจู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคน เพียงแต่อีกฝ่ายก็ปรากฎตัวออกมากะทันหันมาก นางหยุดเท้าไม่ทัน หัวจึงกระแทกไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย

"ตึง!"

ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากคิดจะถอยออกมาจากหน้าอกเขา ทว่าหัวไหล่กลับถูกจับไว้แน่น ดิ้นไม่หลุดเลย

"ฟู่จาวหนิง"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน