อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 429

เซียวหลันยวนดึงนางไว้ ใช้กำลังภายในพานางกระโจนออกจากกำแพงเรือน ออกจากหอจันทร์หยาดไป ในนี้เขารู้สึกว่ามันสกปรก ดังนั้นจึงไม่อยากจะให้นางเอาแต่อยู่ในนี้

พอคนด้านนอกเห็นพวกเขาออกมา ก็ล้วนเข้ามารรับอย่างยินดีปรีดา

"ท่านอ๋อง พระชายา!"

"พระชายาท่านกลับมาแล้วหรือ?"

"คุณหนู!" เสี่ยวเถาเองก็รีบโถมตัวเข้ามา แต่พอวิ่งมาถึงด้านหน้าตอนที่เห็นมือของฟู่จาวหนิงถูกอ๋องเจวี้ยนจูงไว้นางก็รีบหยุดเท้าตัวโก่ง ไม่กล้าโถมเข้าไปแล้ว

"เอ่อ ข้าไม่เป็นไร"

พอเห็นพวกเขาเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกเขินหน่อยๆ

นางยังเห็นสืออีที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วย สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กๆ "สืออี เจ้าทำอะไรน่ะ?"

"คุณหนู สืออีบกพร่องในหน้าที่ ทำให้ท่านตกอยู่ในอันตราย สืออีรู้ผิดแล้ว"

สืออีคุกเข่าอยู่นานแล้ว ไม่กล้าขยับเขยื้อนเลย

"ลุกขึ้นมา"

ฟู่จาวหนิงเรียกให้เขาลุกขึ้น แต่สืออียังคงคุกเข่าอยู่

"เจ้าบกพร่องในหน้าที่ตรงไหนกัน? เป็นข้าที่ให้เจ้าคุ้มกันน้องสาวข้าออกไป เจ้าก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น เจ้าทำหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้ว เจ้าบกพร่องในหน้าที่ตรงไหนกัน?"

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะลงโทษสืออีเช่นนี้ พอเห็นว่าเขายังนั่งนิ่งไม่ขยับ ก็กระตุกเซียวหลันยวนทันที "ท่านเรียกเขาลุกขึ้นมาเลย ข้าเรียกเขาให้คุ้มกันอันห่าวออกไป เขาฟังคำสั่งข้าแล้วผิดตรงไหน? หรือจะบอกว่า ท่านคิดว่าข้าไม่มีคุณสมบัติจะสั่งเขาหรือ?"

"เจ้านั่นล่ะที่คิดจะบิดเบือนความหมายของข้า"

ประโยคสุดท้ายของนางทำเอาเซียวหลันยวนจำใจ "หน้าที่ของเขาคือติดตามคุ้มครองเจ้า นอกจากเจ้าแล้ว ความปลอดภัยของคนอื่นไม่เกี่ยวข้องกับเขา"

"ฟังคำสั่งของข้าก็คือหน้าที่เขา ถึงอย่างไรท่านก็คิดจะลงโทษเขานี่ เช่นนั้นข้าจะรับโทษแทนก็แล้วกัน" ฟู่จาวหนิงมองตอบอย่างไม่ยอมเขา

ชิงอีมองเซียวหลันยวน จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง ทำไมรู้สึกว่าระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิมกันนะ

"ลุกขึ้นเถอะ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน