อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 434

ฟู่จาวหนิงหลังจากถามออกมาก็ไม่รอให้เซียวหลันยวนตอบ เข้าใจขึ้นมาทันที "ท่านกำลังกังวลว่าจะข้าไปทำให้ซ่งอวิ๋นเหยาเดือดร้อนหรือ ดังนั้นจึงคิดจะมาขวางข้าที่นี่?"

เซียวหลันยวนยกมือดีดไปที่หน้าผากนางทีหนึ่ง

เสียงดัง "เผียะ"

"คิดอะไรของเจ้า?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ข้าจู่ๆ เพิ่งนึกออกได้ว่าเคยเห็นตราหยกของเฮ่อเหลียนเฟยที่ไหน รูปภาพนั้นน่ะ"

"หา?

ฟู่จาวหนิงงงงัน "ที่ไหนกัน?"

"จากบนตัวของคนที่มาจากต้าเฮ่อคนหนึ่ง" เซียวหลันยวนเอ่ยถึงท่านเสิ้น

"เสิ่นเสวียน?"

หลังจากที่ฟู่จาวหนิงได้ยินเรื่องราวของเสิ่นเสวียนจากตระกูลเสิ่นแห่งต้าเฮ่อจึงพบว่า ตนเองถูกเซียวหลันยวนพามายังโถงหน้าเพื่อกินข้าวเช้าอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวเสียแล้ว

"อืม เขาคือคนที่จากแคว้นเจาพร้อมกับซ่งอวิ๋นเหยา ซ่งอวิ๋นเหยาจะพาหมอเทวดาหลี่ไปรักษาเขา แต่เหมือนว่าต้องรออีกสามวัน เสิ่นเสวียนจึงต้องหยุดพักลงมาเสียก่อน"

"แล้วทำไมถึงเป็นสกุลเสิ่นกันล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงดูงงงัน เพราะบนตราหยกชิ้นนั้นสลักอักษรฟู่ไว้

ตอนนี้บนเสื้อผ้าของคนสกุลเสิ่นมีภาพนั้นอยู่ รู้สึกว่าดูไม่ค่อยเข้าทีเลย

"ตระกูลเสิ่น เป็นตระกูลเก่าแก่มีชื่อเสียงเลื่องชื่อแห่งแคว้นต้าชื่อ ดังนั้นรูปภาพบนตัวพวกเขาก็ควรจะมีเพียงในตระกูลเท่านั้น ไม่มีทางใช้ของคนอื่น"

เซียวหลันยวนเองก็วิเคราะห์ให้ฟู่จาวหนิง

"ดังนั้นอักษรฟู่นั่น คงไม่ใช่ชื่อของใครในตระกูลเสิ่นหรอกกระมัง? เสิ่นฟู่? อย่างนี้เป็นไปได้ไหม?"

"พรวด"

เซียวหลันยวนหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"เป็นไปไม่ได้ คนปกติไม่มีทางตั้งชื่อเช่นนี้หรอก เสิ่นฟู่? แล้วก็เสิ่นหมู่ด้วย"

ฟุ่จาวหนิงเพิ่งจะมีปฏิกิริยา เสิ่นฟู่ นั่นมันก็ดูเหมือนกับเสิ่นฟู่(พ่อ)เลยน่ะสิ นางเองก็หัวเราะขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน