อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 436

"จาวหนิง ปู่ไม่ได้คิดจะตำหนิเจ้า" ผู้เฒ่าฟู่กวักวมือให้นางเข้ามาหา ยื่นมือลูบไปบนเส้นผมนาง "แค่กังวลว่าเจ้าท้ายสุดจะถูกเอาเปรียบ"

เขามองไม่ออกเสียที่ไหน ว่าตอนนี้ฟู่จาวหนิงอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยนคุ้นชินขึ้นมาเรื่อยๆ แล้ว เรื่องเช่นนี้ถ้ายิ่งมากขึ้นๆ หลังจากนี้นางก็อาจจะมองจวนอ๋องเจวี้ยนเป็นเหมือนบ้านตนเองไปจริงๆ ก็ได้

อ๋องเจวี้ยนคนนั้นเขาเคยพบมาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเคยหาข่าวมาแล้ว เคยได้ยินมาแล้ว

หลายวันนี้ เขาเองก็ได้ยินเรื่องบางส่วนจากจงเจี้ยนมาไม่น้อย แล้วก็พวกของสืออีอีก บางครั้งที่ลองเลียบเคียงอ้อมๆ ก็ยังรู้ได้ว่าอ๋องเจวี้ยนเป็นคนเช่นไร

เสี่ยวเถาเคยพูดว่า พวกหญิงชั้นสูงภายนอกไม่น้อยที่ชื่นชอบตัวอ๋องเจวี้ยน ที่ขึ้นไปบนเขาเมฆนภาก็มีคนไม่น้อยที่หึงหวงแย่งชิงอ๋องเจวี้ยนกัน

ดังนั้น อยู่ข้างกายผู้ชายแบบนี้ แล้วยังต้องแบกตัวตนฐานะภรรยาของเขาอีก หากนานวันเข้า จาวหนิงจะหวั่นไหวขึ้นมาบ้างมันก็เรื่องปกติ

ถ้าเผื่อนางหวั่นไหวขึ้นมา แล้วท้ายสุดเขากลับทำร้ายนางขึ้นมาล่ะ ถ้าเสียใจขึ้นมาแล้วจะชดเชยกลับอย่างไร?

"ท่านปู่" ฟู่จาวหนิงนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เอ่ยกับเขาอย่างตั้งใจ "ท่านไม่ต้องกังวลข้าหรอก ข้าไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสา ข้าไม่ได้อ่อนแอ ไม่ว่าอนาคตจะมีผลลัพธ์อย่างไร ข้าก็ล้วนรับได้ทั้งนั้น"

พอได้ยินนางพูดเช่นนี้ ผู้เฒ่าฟู่ก็ถอนใจออกมาอีกครั้ง

"เป็นข้าที่ทำเจ้าลำบาก แล้วก็พ่อแม่ของเจ้า ถ้าหลังจากนี้พวกเขากลับมาจริงๆ ปู่จะใช้ไม้เท้าฟาดพวกเขาแทนเจ้าสักชุด ให้กำเนิดมาแต่ไม่ยอมชุบเลี้ยง พวกเขานับเป็นพ่อแม่ได้ที่ไหนกัน?"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา

"ท่านปู่ ท่านทำข้าลำบากเสียที่ไหนกัน? ถ้าไม่มีท่าน ข้าจะรอดมาได้ถึงตอนนี้หรือ แล้วจะโตมาแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ท่านน่ะ รักษาตนเองเถิด พักฟื้นร่างกายให้แข็งแรง หลังจากนี้พอพวกเขากลับมมา ท่านจะได้มีแรงไปตีพวกเขาแทนข้า"

"ฮ่าๆๆ ใช่ๆๆ เจ้าพูดถูก!"

ฟู่จาวหนิงพูดคำเดียวก็ปลอบผู้เฒ่าฟู่ลงมาได้แล้ว

เขาคิดๆ แล้วก็คิดว่ามีเหตุผลดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน