อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 447

"คุณหนู จับนกพิราบสื่อสารมาได้ตัวหนึ่ง"

พิราบสื่อสาร?

ฟู่จาวหนิงรีบเปิดประตูทันที สายตาตกไปอยู่บนพิราบสื่อสารตัวนั้น

จงเจี้ยนหยิบจดหมายบนขาของพิราบสื่อสารยื่นส่งให้นาง

ฟู่จาวหนิงรับมา ด้านในมีอักษรสี่ตัวเขียนไว้ว่า "สถานที่เดิม ให้ไว"

"สถานที่เดิม?"

"พิราบสื่อสารตัวนี้บินไปทางไหน?" นางผูกจดหมายนี้กลับไปยังขาของพิราบสื่อสาร ทำตามร่องรอยเมื่อครู่นี้

"น่าจะเป็นทางจวนผู้เฒ่าฟู่สี่" จงเจี้ยนอยู่ในบ้านตระกูลฟู่ช่วงนี้จนจดจำทุกซอกมุมของบ้านตระกูลฟู่ได้แล้ว

อันที่จริงเข้าก็เคยเข้าไปสำรวจทางผู้เฒ่าฟู่สี่เช่นกัน แต่ว่าผู้เฒ่าฟู่สี่กับภรรยาก็ทำตัวสันโดษมาก ทุกวันก็แค่กินดื่มทำงานบ้านเล็กน้อย ไม่พูดจาด้วยซ้ำ ถึงอย่างไรฮูหยินของผู้เฒ่าฟู่สี่ก็เป็นใบ้

เขาตรวจสอบอะไรไม่ได้เลย

ตอนนี้พอเห็นนกพิราบสื่อสารบินไปทางนั้น ก็รู้สึกได้ทันทีว่าถึงเวลาที่จะไขปริศนาบนตัวพวกเขาแล้ว

"ปล่อยมันบินไป"

ฟู่จาวหนิงพอพูด จงเจี้ยนก็เข้าใจความหมายของนาง "ขอรับ"

พิราบจดหมายบินออกไปอีกครั้ง จงเจี้ยนไล่ตามไปอย่างไร้ซุ่มเสียงทันที

เขาเห็นพิราบสื่อสารบินไปทางเรือนเล็กของผู้เฒ่าฟู่สี่ จากนั้นด้านในก็มีเสียงเคร้งดังขึ้น เพียงครู่เดียว ผู้เฒ่าฟู่สี่็เดินออกมา ประตูหลังประตูบ้านกลับถูกปิดลงเสียงดังปึง

ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่สี่เหลือบมองผาดดหนึ่ง ดวงตาแดงรื้น นางเช็ดน้ำตา หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องข้างๆ ผ่านไปครู่ใหญ่นางจึงเดินออกมา แต่กลับอยู่ในชุดปลอมตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน