อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 448

จงเจี้ยนพอได้ยินก็ตกตะลึงขึ้นทันที

พวกนางกำลังพูดเรื่องอะไรกัน

"นางไม่ใช่ฟู่จาวหนิงแล้วนางจะเป็นใครได้กัน? พวกเจ้าก่อนหน้าไม่ใช่บอกว่าตรวจสอบนางแล้วหรือ? จะรูปร่างภายนอกหรือน้ำเสียงนาง ก็เป็นตัวฟู่จาวหนิงชัดๆ"

"ถูกต้อง ความหมายของข้ากับอาหนงก็คือ นางคือฟู่จาวหนิง แต่ด้านในก็ไม่แน่ว่าจะใช่"

"พรึบ"

ฮูหยินหรงเยว่ถลึงตาโต "เดี๋ยวก่อน เจ้าให้ข้าคิดหน่อย ข้าเริ่มงงแล้ว หมายความว่าอย่างไรนะ?"

"ครั้งที่แล้วที่ไห่ฉางจวิ้นเข้ามา ไหมใจโลหิตของนางกลับบินตรงไปทางฟู่จาวหนิงเอง ท่านเองก็รู้ ว่าไหมใจโลหิตมีจุดที่มหัศจรรย์อยู่จุดหนึ่ง นั่นก็คือจะถูกจิตวิญญาณดึงดูด ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้ากับอาหนงถึงได้สงสัยขึ้นมา?"

"เพราะเจ้าเองก็มีไหมใจโลหิตด้วย" ฮูหยินหรงเยว่พูดออกมา

"ถูกต้อง ข้ามีไหมใจโลหิต แต่ว่าก่อนหน้านี้ไหมใจโลหิตของข้าตอนปล่อยอยู่ต่อหน้าฟู่จาวหนิง มันก็ไม่เคยบินไปทางฟู่จาวหนิงเลย ตอนนี้ฟู่จาวหนิงแตกต่างไปจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง ไหมใจโลหิตของไห่ฉางจวิ้นก็ยังบินไปกับนาง นี่อธิบายได้ว่า ฟู่จาวหนิงในตอนนี้มีวิญญาณที่แตกต่างกับเมื่อก่อนอยู่"

"นี่เป็นไปได้อย่างไร?"

"ดังนั้น หลังจากข้ากับอาหนงหารือกันแล้ว จึงตัดสินใจจะลองเสี่ยงใช้ไหมใจโลหิตของข้าอีกครั้ง ก่อนหน้านี้มันไม่ยอมตามฟู่จาวหนิงไป ถ้าหากตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะก็ เช่นนั้นก็อธิบายได้ว่าฟู่จาวหนิงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"

"แต่ว่าตอนนั้นฟู่หลินซื่อไม่ใช่ว่าเอาแผนที่ลับไปแล้วหรือ แผนลับยังไม่แก้ปริศนา พวกของฟู่หลินซื่อก็ต้องยังเปลี่ยนแกนกลางของลูกสาวตนเองไม่ได้สิ?"

"เรื่องนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบจนแน่ชัด แต่ว่านายท่านบอกว่า แผนที่ลับนั่นเกี่ยวข้องกับวิชาลับสับเปลี่ยนวิญญาณของเผ่าลับโบราณ ถ้าหากได้รับวิชาลับนี้มา ก็สามารถได้รับชีวิตใหม่ บางทีฟู่จิ้นเชินกับฟู่หลินซื่ออาจจะแก้ไขปริศนาแผนที่ลับนั่นออกมาแล้วก็ได้?"

จงเจี้ยนฟังถึงจุดนี้หัวสมองก็มึนงงไปหมด

นี่มันอะไรกับอะไรกันนี่?

พวกนางกำลังพูดเรื่องประหลาดอะไรกัน?

โลกใบนี้มีวิชาลับสับเปลี่ยนวิญญาณอะไรแบบนั้นเสียที่ไหน?

พูดถึงตอนนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่สี่ในห้องก็ส่งสายตาให้กับฮูหยินหรงเยว่ จากนั้นจึงร่างไหววูบ พุ่งไปที่หน้าต่างราวกับภูตผี ยกมือขึ้นออกไปด้านนอก

ผงฝุ่นสีขาวสาดออกไป

ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่สี่รีบยื่นหัวออกไปมอง แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ด้านนอก

พอมาถึงบ้านตระกูลฟู่ สืออีก็เห็นว่าสีหน้าของจงเจี้ยนเปลี่ยนไปแล้ว

เพราะดวงตาของจงเจี้ยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ ในตาขาวเองก็ค่อยๆ มีสีดำเกิดขึ้น ตาขาวกำลังหดเล็กลง

และสีผิวบนหน้าเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเทา เริ่มขาว กระทั่งริมฝีปากก็ยังเสียสีเลือดไปแล้ว

ช่วงเวลาแค่นี้ ทั้งตัวเขากลับเหมือนไม่มีสัญญาณชีพไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น ราวกับต้นไม้ที่กำลังจะแห้งตาย

"พระชายา พี่ใหญ่โดนพิษมาหรือ?" เสียงของสืออีสั่นพร่า

"ไป ไปเตรียมน้ำร้อน สุราแรงๆ แล้วก็จุดเทียนด้วย"

ฟู่จาวหนิงสั่งการเสียงขรึม หยิบเอาเข็มเงินและมีดผ่าตัดของนางออกมาแล้ว

"เอาถังน้ำมา แล้วก็ เอายาลูกกลอนนี้ละลายในน้ำ เตรียมน้ำไว้อาบ"

"ขอรับ!"