อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 47

พันธมิตรโอสถใต้หล้าควบคุมการหมุนเวียนของวัตถุดิบยาถึงเกือบแปดส่วน ยิ่งไปกว่านั้น พันธมิตรโอสถใต้หล้ายังมีคนเปี่ยมความสามารถที่รู้จักวัตถุดิบยากและค้นหาวัตถุดิบยารวมถึงปรุงวัตถุดิบยาอยู่มากมายอีกด้วย ถ้าหากขาดยาอะไรไป สามารถไปหาพันธมิตรโอสถใต้หล้า พวกเขาจะจัดการหาให้เจ้าเองฃ

แน่นอน จำเป็นต้องมีเวลาและค่าตอบแทนด้วย

ผู้อาวุโสพันธมิตรโอสถใต้หล้าจี้ซินเว่ยก็คือคนที่รอบรู้เรื่องตัวยาและถนัดในการปรุงวัตถุดิบยาชนิดต่างๆ ดังนั้นเขาจะไปยังแคว้นใดก็ล้วนได้รับการต้อนรับอย่างดี คนมากมายล้วนเคารพเขา ไม่กล้าผิดใจกับเขา กระทั่งหมอหลวงในราชวงศ์บางแคว้น เหล่าหมอเทวดา ก็ยังอยากจะมีความสัมพันธ์อันดีกับเขาเลย

ถึงอย่างไร บางครั้งวิชาหมอสูงส่ง แต่ถ้าขาดวัตถุดิบยาไปก็ช่วยคนไม่ได้

จี้ซินเว่ยชอบเขาไปหมกตัวอยู่แต่ในภูเขา หายาขุดยาปรุงยา หาตัวยากมาก

แต่วันนี้เขากลับปรากฎตัวที่นี่

พวกรองขุนพลหลิวล้วนรู้สึกว่า ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้มาหาฟู่จาวหนิงแน่นอน

"หุบจันทร์ลับน่าจะมีวัตถุดิบยาอยู่ไม่น้อย ดังนั้นผู้อาวุโสจี้คงคิดจะขึ้นเขาไปเก็บยากระมัง"

หมอเทวดาหลี่ร้องเชอะเย็นชา "อายุอานามขนาดนี้แล้ววันๆ ยังคิดแต่จะขึ้นเขาด้วยตัวเอง จะตกเขาตายหรือถูกสัตว์ป่าคาบไปตอนไหนก็ไม่รู้"

เขากับผู้อาวุโสจี้ผูกใจเจ็บกันมานานมากแล้ว

ผู้อาวุโสจี้ไม่สนใจคนอื่นๆ แหวกทางกลุ่มคนที่ล้อมเขามา เดินตรงไปทางอ๋องเจวี้ยน

เขาพิจารณาตัวอ๋องเจวี้ยน มองหน้ากากบนหน้าเขาอย่างรังเกียจเล็กๆ

"อ๋องเจวี้ยน สิบปีแล้วกระมังที่ไม่ได้พบกัน"

สิบปีก่อน คนของอ๋องเจวี้ยนไปยังพันธมิตรโอสถใต้หล้าเพื่อขอยา วัตถุดิบยาที่ต้องการยาวเป็นหางว่าว

และไม่รู้ว่าอ๋องคนนี้มีเทพโรคระบาดติดตัวอยู่หรือไรกัน วัตถุดิบยาที่เขาต้องการส่วนใหญ๋ล้วนเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง นั่นเป็นรายการยาที่ยากที่สุดที่พันธมิตรโอสถของพวกเขาเคยรับมาเลยทีเดียว จนป่านนี้ก็ยังหาวัตถุดิบยาได้ไม่ครบ

แต่ว่า ชีวิตของอ๋องเจวี้ยนก็แข็งแกร่งเสียเหลือเกิน ทนเอาทนเอาทนเอามาได้จนถึงตอนนี้

"ผู้อาวุโสจี้มาที่นี่ครั้งนี้เพื่อ?"

อ๋องเจวี้ยนรู้สึกว่าสีหน้าของผู้อาวุโสจี้ที่มองตนเองดูแปลกประหลาดหน่อยๆ ดูเหมือนจะใกล้ชิดขึ้นมานิดๆ ไหม?

ต้องรู้ด้วย ว่าอารมณ์ของผู้อาวุโสจี้นั้นไม่ค่อยดีนัก คนปกติเขาไม่เห็นในสายตาด้วยซ้ำ คนที่อยากจะเข้าใกล้เขาก็มีอยู่มากมาย เขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีตัวตนฐานะอะไร เขาไม่สนใจทั้งนั้น

"ข้ามารอศิษย์รักของข้า!"

ผู้อาวุโสจี้เชิดคาง ดูภูมิอกภูมิใจ

อ๋องเจวี้ยนตกตะลึงไป "ผู้อาวุโสจี้รับศิษย์แล้วหรือ?"

คนอื่นพอได้ยินก็ตกตะลึงไปด้วยเช่นกัน

"ผู้อาวุโสจี้รับศิษย์แล้วหรือ? เป็นอัจฉริยะวัยหนุ่มสาวคนแบบไหนกันนะ ถึงไปต้องตาผู้อาวุโสจี้เข้า?"

นับตั้งแต่ที่ศิษย์คนโตของผู้อาวุโสจี้ล้มป่วยจนตายไป เขาก็ลั่นวาจาไว้ว่าจะไม่รับศิษย์อีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น คนมากมายที่คิดจะส่งลูกหลานเข้าไปในพันธมิตรโอสถ เพื่อฝากตัวเป็นศิษย์กับเขา ก็ล้วนถูกรังเกียจเดียดฉันท์กันหมด

ถึงอย่างไรผู้อาวุโสจี้ก็มองใครเลยแม้แต่คนเดียว

ตอนนี้เขารับศิษย์แล้วหรือ?

"ศิษย์ของข้าคนนี้ฉลาดหลักแหลม ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องตาข้ามากด้วย รอให้นางออกมาก่อนเถอะ ข้าจะแนะนำนางให้พวกเจ้ารู้จัก" ผู้อาวุโสจี้หัวเราะร่า "แต่ว่า หลังจากนี้พวกเจ้าก็ต้องให้หน้านางหน่อยนะ พวกเจ้าเองก็รู้ ว่าข้าไม่ชอบให้คนมารังแกศิษย์ของข้ามากที่สุด"

เมื่อครู่คนทั้งหมดทักทายเขาเขาก็ไม่สนใจเลย ตอนนี้พอพูดถึงศิษย์มาสีหน้าก็...เอิ่ม

ทุกคนทยอยรับคำ ในใจก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็น ว่าศิษย์ที่ผู้อาวุโสจี้ให้ความสำคัญขนาดนี้คือใครกันแน่?

"จะว่าไป พันธมิตรโอสถใต้หล้าพักหลังไม่ใช่ว่ามีโรงยาทงฝูแยกตัวออกมาด้วยหรือ ตอนนี้โรงยาทงฝูเปิดกันไปทั้งใต้หล้าเลยนี่ พวกเขาเองก็ครอบครองวัตถุดิบยาตั้งมากมาย พันธมิตรโอสถคงไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้วกระมัง"

หมอเทวดาหลี่ชอบที่จะแสดงท่าทีตรงข้ามกับผู้อาวุโสจี้เสมอ

ทุกคนพอได้ยินเขาพูดถึงโรงยาทงฝูก็นิ่งเงียบกันหมด เพราะผู้นำตระกูลซือถูกที่เป็นเจ้าของโรงยาทงฝูคนนั้นหักหลังพันธมิตรโอสถใต้หล้าออกมา หลายปีนี้กิจการการค้ารุ่งเรืองมาก พยายามไล่ตามพันธมิตรโอสถอยู่ตลอด พันธมิตรโอสถเองก็ถูกกดดันไประดับหนึ่ง

"นี่มันสุนัขแก่ที่ไหนกัน พออ้าปากก็เหม็นโฉ่เชียว?" ผู้อาวุโสจี้ชำเลืองมองเขาผาดหนึ่ง

"ธูป ธูปใกล้จะดับแล้ว!"

จู่ๆ ก็มีคนร้องเรียกขึ้นมา

และตอนนี้ฟู่จาวหนิงเองก็ยังไม่ปรากฎตัว