อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 48

"อีกนิดเดียวแล้ว!"

"ฟู่จาวหนิงยังไม่กลับมา"

รองขุนพลหลิวกับหมอเทวดาหลี่รอคนจนในใจลิงโลด

มีคนมองไปทางอ๋องเจวี้ยน มีอยู่ไม่น้อยที่เห็นใจเขา

คิดไม่ถึงว่างานแต่งงานใหญ่ที่กะทันหันของอ๋องเจวี้ยน ท้ายสุดจะไปไม่รอด

ฟู่จาวหนิงเป็นไปได้มากว่าจะตายอยู่ในเขาจันทร์ลับฟ้าแล้ว ต่อให้ยังไม่ตาย ออกมาก็คงไม่ทันอยู่ดี เดิมทีเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ดีดี ตอนนี้กลายเป็นคว้าน้ำเหลวเสียแล้ว

คนทั้งหมดล้วนจ้องเขม็งไปที่ธูปที่เหลืออยู่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียว ก็จะไหม้หมดแล้ว

ชิงอีเองก็กลั้นลมหายใจอย่างตึงเครียด จ้องเขม็งไปที่ถนนภูเขาทางเข้า

อ๋องเจวี้ยนสายตาลึกทึม

คนที่กล้ามาขวางรถม้ากลางถนนเพื่อจะมาเป็นพระชายาเขา มีฝีมือแค่นี้เองหรือ?

"คึกคักขนาดนี้เลยหรือ? นี่มารอข้ากันหรือไร?"

เสียงหญิงสาวใสกังวานจู่ๆ ก็ดังลอดมาจากต้นไม้ข้างๆ ทางเข้าภูเขาต้นหนึ่ง

"ใครกัน?"

คนทั้งหมดมองไปบนต้นไม้ ก็เห็นว่าบนงามไม้ขนาดใหญ่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ ข้างๆ ยังมีตะกร้าหลังวางอยู่ใบหนึ่ง

นางเหมือนเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอย่างไรอย่างนั้น นั่งตัวตรงขึ้นมา บิดขี้เกียจ

"ฟู่จาวหนิง!"

รองขุนพลหลิวร้องเสียงหลงขึ้นมา

"นี่คือฟู่จาวหนิง? นางทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ?"

นางเดินตรงมาทางนี้ ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ นางเดินอาบปราณหมอกจางๆ ที่ยังมีแสงช่วงอรุณออกมา ชดช้อยงดงามราวกับเซียนย่ำเดินออกมาจากภูเขา

พริบตาตอนที่นางเดินมาถึงเบื้องหน้ารองขุนพลหลิว ธูปก็ไหม้หมดพอดี

ฟู่จาวหนิงมองสีหน้าเหมือนท้องผูกของรองขุนพลหลิว ยิ้มเจิดจ้าออกมา

"รองขุนพลหลิว เกือบไปแล้วสิ ข้ามาทันเวลาพอดีใช่ไหม?"

อ๋องเจวี้ยนเห็นรอยยิ้มนี้ของนาง ยังดูมีความฉลาดแกมโกงในตาดำและขาวของนาง เขารู้สึกว่า เป็นไปได้มากว่านางจงใจทำ

"เจ้าจงใจใช่ไหม?" รองขุนพลหลิวกัดฟันถามออกมา "ลงจากเขามาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ยอมปรากฎตัว ให้พวกเราตั้งมากมายมารอกันอยู่ที่นี่"

เกินไปแล้ว ทำให้เขาก่อนหน้าต้องมาตึงเครียดตื่นเต้นอยู่ตั้งนาน พอต่อมาก็ลิงโลดดีใจ ยังคิดไปแล้วจริงๆ ว่านางจะมาไม่ทัน!

อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เช่นนี้ เขารับไม่ค่อยจะไหว!