อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 48

"อีกนิดเดียวแล้ว!"

"ฟู่จาวหนิงยังไม่กลับมา"

รองขุนพลหลิวกับหมอเทวดาหลี่รอคนจนในใจลิงโลด

มีคนมองไปทางอ๋องเจวี้ยน มีอยู่ไม่น้อยที่เห็นใจเขา

คิดไม่ถึงว่างานแต่งงานใหญ่ที่กะทันหันของอ๋องเจวี้ยน ท้ายสุดจะไปไม่รอด

ฟู่จาวหนิงเป็นไปได้มากว่าจะตายอยู่ในเขาจันทร์ลับฟ้าแล้ว ต่อให้ยังไม่ตาย ออกมาก็คงไม่ทันอยู่ดี เดิมทีเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ดีดี ตอนนี้กลายเป็นคว้าน้ำเหลวเสียแล้ว

คนทั้งหมดล้วนจ้องเขม็งไปที่ธูปที่เหลืออยู่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียว ก็จะไหม้หมดแล้ว

ชิงอีเองก็กลั้นลมหายใจอย่างตึงเครียด จ้องเขม็งไปที่ถนนภูเขาทางเข้า

อ๋องเจวี้ยนสายตาลึกทึม

คนที่กล้ามาขวางรถม้ากลางถนนเพื่อจะมาเป็นพระชายาเขา มีฝีมือแค่นี้เองหรือ?

"คึกคักขนาดนี้เลยหรือ? นี่มารอข้ากันหรือไร?"

เสียงหญิงสาวใสกังวานจู่ๆ ก็ดังลอดมาจากต้นไม้ข้างๆ ทางเข้าภูเขาต้นหนึ่ง

"ใครกัน?"

คนทั้งหมดมองไปบนต้นไม้ ก็เห็นว่าบนงามไม้ขนาดใหญ่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ ข้างๆ ยังมีตะกร้าหลังวางอยู่ใบหนึ่ง

นางเหมือนเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอย่างไรอย่างนั้น นั่งตัวตรงขึ้นมา บิดขี้เกียจ

"ฟู่จาวหนิง!"

รองขุนพลหลิวร้องเสียงหลงขึ้นมา

"นี่คือฟู่จาวหนิง? นางทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ?"

ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นหากจากพวกเขาทางนี้ไม่ไกลมากนัก กิ่งไม้ใบ้ไม้หนาทึบ พวกเขาก่อนหน้านี้ใครก็ไม่ได้ยินว่าที่นั่นมีการเคลื่อนไหวเลย

แต่ตอนนี้ฟู่จาวหนิงทำท่าเหมือนหลับอยู่บนต้นไม้มานานแล้วอย่างไรอย่างนั้น

"คุณหนูฟู่!"

ชิงอีเดิมทีที่หัวใจแล่นขึ้นมาจุกที่คอหอยก็หล่นตุบกลับไปที่เดิมเรียบร้อย

"ท่านอ๋อง ท่านไม่พบเลยหรือว่าที่นั่นมีคนอยู่?" ชิงอีอดหันไปถามอ๋องเจวี้ยนไม่ได้

กำลังภายในของท่านอ๋องลึกล้ำมากนะ ถ้าว่าตามหลักการคือต้องสามารถจับความรู้สึกได้ว่าบนต้นไม้มีคนอยู่จึงจะถูก

อ๋องเจวี้ยนสีหน้าแข็งเล็กน้อย

ใช่แล้ว เขาสัมผัสไม่ได้เลย!

น่าจะพูดได้ว่ากลิ่นอายของฟู่จาวหนิงนั้นต่ำอย่างมาก? ต่อให้นอนอยู่บนต้นไม้ก็ไม่มีการตึงเครียดหรือหวาดกลัวเลยหรือ? หรือต้องโทษว่าตอนนี้ลมแรงจนพัดใบไม้ดังเซ็งแซ่ จึงบดบังการหายใจของนางไปจนหมด?

ฟู่จาวหนิงสะพายตะกร้าหลัง กอดตัวต้นไม้ รูดตัวลงมาจากต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว ตอนที่จังหวะผละตัวจากต้นไม้เหลืออยู่เล็กน้อยก็ปล่อยมือกระโดดออก ลงมายืนที่พื้นอย่างมั่นคง

นางเดินตรงมาทางนี้ ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ นางเดินอาบปราณหมอกจางๆ ที่ยังมีแสงช่วงอรุณออกมา ชดช้อยงดงามราวกับเซียนย่ำเดินออกมาจากภูเขา

พริบตาตอนที่นางเดินมาถึงเบื้องหน้ารองขุนพลหลิว ธูปก็ไหม้หมดพอดี

ฟู่จาวหนิงมองสีหน้าเหมือนท้องผูกของรองขุนพลหลิว ยิ้มเจิดจ้าออกมา

"รองขุนพลหลิว เกือบไปแล้วสิ ข้ามาทันเวลาพอดีใช่ไหม?"

อ๋องเจวี้ยนเห็นรอยยิ้มนี้ของนาง ยังดูมีความฉลาดแกมโกงในตาดำและขาวของนาง เขารู้สึกว่า เป็นไปได้มากว่านางจงใจทำ

"เจ้าจงใจใช่ไหม?" รองขุนพลหลิวกัดฟันถามออกมา "ลงจากเขามาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ยอมปรากฎตัว ให้พวกเราตั้งมากมายมารอกันอยู่ที่นี่"

เกินไปแล้ว ทำให้เขาก่อนหน้าต้องมาตึงเครียดตื่นเต้นอยู่ตั้งนาน พอต่อมาก็ลิงโลดดีใจ ยังคิดไปแล้วจริงๆ ว่านางจะมาไม่ทัน!

อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เช่นนี้ เขารับไม่ค่อยจะไหว!