อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 48

"อีกนิดเดียวแล้ว!"

"ฟู่จาวหนิงยังไม่กลับมา"

รองขุนพลหลิวกับหมอเทวดาหลี่รอคนจนในใจลิงโลด

มีคนมองไปทางอ๋องเจวี้ยน มีอยู่ไม่น้อยที่เห็นใจเขา

คิดไม่ถึงว่างานแต่งงานใหญ่ที่กะทันหันของอ๋องเจวี้ยน ท้ายสุดจะไปไม่รอด

ฟู่จาวหนิงเป็นไปได้มากว่าจะตายอยู่ในเขาจันทร์ลับฟ้าแล้ว ต่อให้ยังไม่ตาย ออกมาก็คงไม่ทันอยู่ดี เดิมทีเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ดีดี ตอนนี้กลายเป็นคว้าน้ำเหลวเสียแล้ว

คนทั้งหมดล้วนจ้องเขม็งไปที่ธูปที่เหลืออยู่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียว ก็จะไหม้หมดแล้ว

ชิงอีเองก็กลั้นลมหายใจอย่างตึงเครียด จ้องเขม็งไปที่ถนนภูเขาทางเข้า

อ๋องเจวี้ยนสายตาลึกทึม

คนที่กล้ามาขวางรถม้ากลางถนนเพื่อจะมาเป็นพระชายาเขา มีฝีมือแค่นี้เองหรือ?

"คึกคักขนาดนี้เลยหรือ? นี่มารอข้ากันหรือไร?"

เสียงหญิงสาวใสกังวานจู่ๆ ก็ดังลอดมาจากต้นไม้ข้างๆ ทางเข้าภูเขาต้นหนึ่ง

"ใครกัน?"

คนทั้งหมดมองไปบนต้นไม้ ก็เห็นว่าบนงามไม้ขนาดใหญ่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ ข้างๆ ยังมีตะกร้าหลังวางอยู่ใบหนึ่ง

นางเหมือนเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอย่างไรอย่างนั้น นั่งตัวตรงขึ้นมา บิดขี้เกียจ

"ฟู่จาวหนิง!"

รองขุนพลหลิวร้องเสียงหลงขึ้นมา

"นี่คือฟู่จาวหนิง? นางทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ?"