อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 49

"เอ๋? รองขุนพลหลิวท่านทำไมถึงมาสงสัยข้ากัน?"

ฟู่จาวหนิงทำสีหน้าประหลาดใจ "ตอนข้ากลับมาฟ้ายังมืดอยู่เลยนะ กลางค่ำกลางคืน ข้ากลัวว่าจะทำพวกท่าตื่น แล้วก็ไม่รู้ว่าหลังจากออกมาตอนกลางคืนจะมีการตรวจสอบยาเลยไหม ยิ่งไปกว่านั้นข้าเองก็ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ดังนั้นเลยหาที่หลับนอนรอจนฟ้าสางแค่นั้นเอง"

"นี่ไม่ใช่แค่ว่านอนจนถึงตอนนี้ จนเกือบจะมาไม่ทันอยู่แล้วหรือไร แล้วท่านมาบอกว่าข้าจงใจได้อย่างไรกัน?"

ท่าทีของฟู่จาวหนิง ทำเอารองขุนพลหลิวโมโหจนเข็ดฟัน

เขารู้สึกว่านางจงใจแน่ๆ แต่เขาก็ไม่มีหลักฐาน!

"เอาล่ะ คนของพวกท่านก็มาครบแล้วใช่ไหม? เช่นนั้นตอนนี้ก็มาเริ่มตรวจสอบสมุนไพรที่ข้าขุดมาเลยดีไหม?"

ฟู่จาวหนิงมาถึงข้างตัวอ๋องเจวี้ยนแล้ว

พอชำเลืองมอง ก็เห็นผู้อาวุโสจี้ที่อยู่ข้างๆ อ๋องเจวี้ยน นางตกตะลึงไป ตาเฒ่าจี้เปลี่ยนชุดแล้ว ดูแล้วอย่างกับผู้อาวุโสใหญ่ที่มีทั้งฐานะและตำแหน่งเลย

ผู้อาวุโสจี้ก็โบกมืออย่างดีใจให้นาง จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้วางที่ข้างปากทำท่าจุ๊ๆ ส่งสายตาให้นาง

ศิษย์เอ๋ย ตอนนี้ยังไม่ต้องรู้จักกัน เดี๋ยวอาจารย์จะพูดแทนเจ้าเอง!

เขาพาหมอมาไม่น้อยเลย

"คุณหนูฟู่ขุดวัตถุดิบยามาครบสิบชนิดไหม?"

หมอเทวดาหลี่น้ำเสียงอึมครึม พิจารณาตัวฟู่จาวหนิง

นี่เป็นคนที่ทำร้ายจื่อเหยาสินะ หน้าตาก็ไม่เลว แต่คนที่มาทำร้ายจื่อเหยาเขาจะไม่ปล่อยไปหรอก!

"ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับมาทำไม?" สายตาฟู่จาวหนิงตกไปอยู่บนหน้าเขา "ท่านคือหมอเทวดาหลี่สินะ? หลี่จื่อเหยาหน้าตาดูคล้ายท่านอยู่หน่อยนึงเหมือนกัน จริงด้วย ไม่ทราบว่าคุณหนูหลี่กับรัฐทายาทเซียวหมั้นหมายกันแล้วหรือไม่?"

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ คนทั้งหมดก็คิดไปถึงเรื่องที่เขาซุบซิบนินทากันโขมงโฉงเฉงในเมืองหลวง:รัฐทายาทเซียวกับคุณหนูหลี่ที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยกอดกันกลมกลางถนน

พรวด หมอเทวดาหลี่มีลูกสาวทำตัวผิดศีลธรรมเช่นนี้ น่าขายหน้าเสียเหลือเกิน

หน้าผากหมอเทวดาหลี่เส้นเอ็นเต้นตุบๆ

"ฟู่จาวหนิง เจ้ายังกล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า"

เขายังพูดไม่ทันจบ เสียงของอ๋องเจวี้ยนก็ดังขึ้นมาตัดบทเขา "หมอเทวดาหลี่พูดจาระมัดระวังด้วย นางตอนนี้ยังเป็นพระชายาของข้าอยู่ เจ้ามีคุณสมบัติมาเรียกชื่อเรียกสกุลด้วยหรือ?"

หมอเทวดาหลี่สำลักคำพูดอยู่ที่คอหอย

"เอาล่ะ! คุณหนูฟู่ เช่นนั้นก็นำวัตถุดิบยาที่เจ้าขุดออกมาวางเรียงเถิด! แต่ว่าพวกเราขอบอกไว้ก่อนนะ วัตถุดิบยาสิบชนิด ไม่นับของธรรมดาทั่วไป อย่างพวกหญ้าลิ้นงูหญ้าหน้ารถอะไรนั่น ใครเขาก็ขุดหาออกมาได้ พวกเหล่านี้ถือว่าไม่นับรวมเข้าไป"

"เช่นนั้นนับรวมหรือไม่นับรวม ก็มีคนของท่านเป็นผู้ตัดสินหรือ?" ฟู่จาวหนิงย้อนถาม

"แน่นอนว่าไม่ใช่ พวกเราเองก็ไม่รังแกคนกันเช่นนี้ ทั้งหมดล้วนทำตามกฎเกณฑ์ หลายท่านนี้คือหมอหลวง สามท่านนี้คือหมอที่มีชื่อเสียงในเมือง พวกเราจะมาหารือพิจารณาตัดสินร่วมกัน!"

สายตาฟู่จาวหนิงกวาดผ่านใบหน้าหมอหลวงกับหมอเลื่องชื่อเหล่านั้น

"ดูแล้วเหมือนเป็นคนของท่านทั้งหมดเลยนี่นา"

น่าขันเสียจริง นี่ยังเรียกว่ายุติธรรมหรือ?

"ข้าเองก็รีบตรงมาดูมหรสพพอดี เช่นนั้นข้ามีคุณสมบัติพอจะพิจารณาตัดสินหรือไม่?" ผู้อาวุโสจี้ยืดตัวเดินออกมาเวลานี้

เขาพาหมอเหล่านั้นติดตามมาด้วย ทุกคนพอเห็น หมอเหล่านี้ก็ดูคุ้นหน้าคุ้นตา ล้วนเป็นคนที่เปิดโรงยาทั้งสิ้น เป็นคนที่เจอกับวัตถุดิบยาอยู่ทุกวี่วัน

"หมอเหล่านี้ทุกวันล้วนจับตัวยาสมุนไพร พวกเขารู้จักวัตถุดิบยามากมาย ให้พวกเขาเข้าร่วมด้วยเถอะ พวกเจ้าทางนั้นเก้าคน รวมกับข้าทางนี้ แล้วก็ยังมีหมออีกหกคน ดีไหม?"

ผู้อาวุโสจี้ยิ้มตาหยี

"ผู้อาวุโสจี้พูดถูกต้อง คนยิ่งมากก็ยิ่งยุติธรรม" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้น

เขาเองก็ยังเอ่ยปากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคนตรงหน้าพวกเขายังเป็นผู้อาวุโสจี้จากพันธมิตรโอสถอีก ขนาดเหล่าหมอหลวงก็ยังไม่กล้าพูดอะไร

หมอเทวดาหลี่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"ได้ เช่นนั้นก็เริ่มกัน! คุณหนูฟู่ ที่นี่จัดโต๊ะยาวไว้แล้ว เจ้าเอาสมุนไพรที่เจ้าขุดวางออกมาเรียงทีละอย่างเถิด"