อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 50

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า ปลดตะกร้าหลังวางลง เดินมาที่หน้าโต๊ะยาว นำเอาวัตถุดิบยาออกมา

คนทั้งหมดล้วนเดินตามเข้ามายืนอยู่ข้างโต๊ะยาว ดวงตามองตามการเคลื่อนไหวของนาง

วัตถุดิบยาชนิดแรกที่ฟู่จาวหนิงหยิบออกมาเป็นพืชที่ดูคล้ายวัชพืชป่ากอหนึ่ง

ชิงอีเองก็พุ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน อ๋องเจวี้ยนชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็ยังลงจากรถม้าค่อยๆ เดินเข้ามา เขาเดินมาอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง มองเจ้าช่อนั่น...

"วัชพืชป่านี้เรียกว่าอะไร?"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเขาผาดหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือผลักเขา

"ท่านอย่าเข้ามาใกล้นัก"

อ๋องเจวี้ยนตกตลึง นางผลักเขาหรือ?

นางกล้าผลักเขา!

คนอื่นพอเห็นการกระทำนี้ของฟู่จาวหนิงก็ถลึงตาโตขึ้นมาเช่นกัน

"หญ้าสมุนไพรเหล่านี้มีบางส่วนมีพิษอยู่ ถ้ายังไม่ทำการปรุงสกัดจะส่งปราณพิษออกมา ท่านสุขภาพอ่อนแอห้ามเข้าใกล้"

ฟู่จาวหนิงอธิบายขึ้นอย่างหวังดี

"ถุด"

หมอเทวดาหลี่ก็ประชดประชันขึ้นทันที "พูดอย่างกับเข้าใจอย่างนั้น ถ้าหากขุดเอาสมุนไพรพิษขึ้นมา เจ้ายังจะกลับมาได้อีกหรือ?"

จะบอกว่านางรู้วิธีหลบเลี่ยงปราณพิษหรือไรกัน?

หรือจะบอกว่านางเป็นพวกพิษร้ายแทรกไม่เข้า? ตลกตายล่ะ ขู่เก่งเสียจริง

"ท่านทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าทำไม่ได้เสียหน่อย" ฟู่จาวหนิงเหลือบตามองเขา นี่คือหมอเทวดาหลี่สินะ หน้าตาดูฉลาดเสียเหลือเกิน

แม้จะบอกว่ามองคนจากภายนอกนั้นไม่ถูกต้อง แต่คำพูดที่ว่า "ลักษณะคนเกิดจากจิตใจหนุนส่ง" ก็ดูมีหลักการอยู่ระดับหนึ่ง

ถึงอย่างไรคนที่ชุบเลี้ยงลูกสาวอย่างหลี่จื่อเหยาออกมา หมอเทวดาหลี่เองก็คงจะไม่เท่าไรหรอก