อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 50

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า ปลดตะกร้าหลังวางลง เดินมาที่หน้าโต๊ะยาว นำเอาวัตถุดิบยาออกมา

คนทั้งหมดล้วนเดินตามเข้ามายืนอยู่ข้างโต๊ะยาว ดวงตามองตามการเคลื่อนไหวของนาง

วัตถุดิบยาชนิดแรกที่ฟู่จาวหนิงหยิบออกมาเป็นพืชที่ดูคล้ายวัชพืชป่ากอหนึ่ง

ชิงอีเองก็พุ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน อ๋องเจวี้ยนชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็ยังลงจากรถม้าค่อยๆ เดินเข้ามา เขาเดินมาอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง มองเจ้าช่อนั่น...

"วัชพืชป่านี้เรียกว่าอะไร?"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเขาผาดหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือผลักเขา

"ท่านอย่าเข้ามาใกล้นัก"

อ๋องเจวี้ยนตกตลึง นางผลักเขาหรือ?

นางกล้าผลักเขา!

คนอื่นพอเห็นการกระทำนี้ของฟู่จาวหนิงก็ถลึงตาโตขึ้นมาเช่นกัน

"หญ้าสมุนไพรเหล่านี้มีบางส่วนมีพิษอยู่ ถ้ายังไม่ทำการปรุงสกัดจะส่งปราณพิษออกมา ท่านสุขภาพอ่อนแอห้ามเข้าใกล้"

ฟู่จาวหนิงอธิบายขึ้นอย่างหวังดี

"ถุด"

หมอเทวดาหลี่ก็ประชดประชันขึ้นทันที "พูดอย่างกับเข้าใจอย่างนั้น ถ้าหากขุดเอาสมุนไพรพิษขึ้นมา เจ้ายังจะกลับมาได้อีกหรือ?"

จะบอกว่านางรู้วิธีหลบเลี่ยงปราณพิษหรือไรกัน?

หรือจะบอกว่านางเป็นพวกพิษร้ายแทรกไม่เข้า? ตลกตายล่ะ ขู่เก่งเสียจริง

"ท่านทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าทำไม่ได้เสียหน่อย" ฟู่จาวหนิงเหลือบตามองเขา นี่คือหมอเทวดาหลี่สินะ หน้าตาดูฉลาดเสียเหลือเกิน

แม้จะบอกว่ามองคนจากภายนอกนั้นไม่ถูกต้อง แต่คำพูดที่ว่า "ลักษณะคนเกิดจากจิตใจหนุนส่ง" ก็ดูมีหลักการอยู่ระดับหนึ่ง

ถึงอย่างไรคนที่ชุบเลี้ยงลูกสาวอย่างหลี่จื่อเหยาออกมา หมอเทวดาหลี่เองก็คงจะไม่เท่าไรหรอก

"คุยโวอย่างหน้าไม่อาย"

หมอเทวดาหลี่ร้องเชอะขึ้นเสียงหนึ่ง แต่อ๋องเจวี้ยนอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เมื่อครู่อ๋องเจวี้ยนถูกนางผลักออกไปก็ไม่ได้โกรธเคือง อธิบายได้ว่าเขาก็มีความอดทนต่อฟู่จาวหนิงอยู่ระดับหนึ่ง

ตอนนี้พวกเขาใครก็มองไม่ออกว่าในใจอ๋องเจวี้ยนวางฟู่จาวหนิงไว้ที่ตำแหน่งใด

"คนบางคนก็พูดมากเสียจริง" ตาเฒ่าจี้เองก็เดินเข้ามาแล้ว ให้ฟู่จาวหนิงรีบเอาสมุนไพรออกมาจากตะกร้าหลัง

เขาอยากจะรู้ ว่าฟู่จาวหนิงไปขุดชุ่ยซินสือหูช่อนั้นออกมาได้ไหม

"นี่ไม่ใช่หญ้าล้างคอหรือ?" มีหมอหลวงคนหนึ่งจู่ๆ ก็ถามขึ้น ชี้ไปยังวัชพืชป่ากอนั้นที่ฟู่จาวหนิงเพิ่งหยิบออกมา

"อะไรนะ? หญ้าล้างคอหรือ?"

เหล่าหมอล้วนตกตะลึงไป หญ้าล้างคอก็มีความหมายตามชื่อ คอบวมปวดขึ้นมาก็สามารถกินได้ ยิ่งไปกว่านั้นประสิทธิภาพยอดเยี่ยมมาก แม้จะไม่ใช่สิ่งที่รักษาโรคที่หนักหนา แต่เพราะประสิทธิภาพทางยาของมันทิ้งห่างหญ้าสมุนไพรที่มีผลแบบเดียวกันแบบไม่เห็นฝุ่น ดังนั้นจึงค่อนข้างล้ำค่า

ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากหญ้าล้างคอหน้าตาคล้ายกับวัชพืชป่า คนมากมายล้วนมองไม่ออก กระทั่งหมอที่มีประสบการณ์เองก็มองข้ามหรือเข้าใจผิดไปได้ง่ายๆ ดังนั้นแค่มีหญ้าล้างคอ ถ้าหยิบไปยังโรงหมอร้านยาใดก็ได้ล้วนขายได้คล่อง

ราคาที่ขายก็ไม่น้อยอีกด้วย

เอาแค่หญ้าล้างคอช่อใหญ่ขนาดนี้ น่าจะขายได้เงินสิบตำลึงแล้ว

"ดูแล้วใช่!"

ตาเฒ่าจี้มองผาดหนึ่ง ก็พยักหน้าทันที "ถูกต้อง นี่คือหญ้าล้างคอ"

วัตถุดิบยาชนิดแรกเป็นของดี

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็รีบนำวัตถุดิบยาอื่นออกมาจากตะกร้าหลัง วางเรียงลงไปบนโต๊ะ

ทุกชนิดที่นางหยิบออกมา ดวงตาของตาเฒ่าจี้ก็เบิกโพลงขึ้นมาทีละน้อย จนนางหยิบวัตถุดิบยาชนิดที่สิบออกมา ดวงตาของเขาก็ถลึงโตราวกับระฆังทองแดง

"โกฐสอ? ทั่นชิง? ดอกไป่เซิง?"

คนอื่นๆ เองก็มีหนึ่งถึงสองชนิดที่รู้จัก แม้พวกเขาจะไม่สามารถรู้จักทั้งหมด แต่แค่สามารถมองออกหนึ่งถึงสองชนิดนี้ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงมากแล้ว

"นั่นคือหลินจือหรือ?"