อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 51

"ไม่ถูกสิ นี่ไม่ใช่หลินจือธรรมดา เห็นประกายแสงสีม่วงที่แผ่ออกมาจากตัวดอกหลินจือไหม? นี่เป็นไปได้มากว่าจะเป็นหลินจือม่วงที่งอกออกมาจากตอไม้ที่เป็นวัตถุดิบยา! หาได้ยากมาก ของดีเลยทีเดียวเชียว"

"นี่คือจื่อฉิน แล้วก็ยังมีเชียนมู่อิงอีก!"

ฟู่จาวหนิงรู้ขึ้นมาจากในชื่อยาที่พวกเขาเรียก วัตถุดิบยาเหล่านี้มีชื่อบางส่วนที่แตกต่างกับโลกปัจจุบัน

แต่ว่าไม่ต้องเครียด นางล้วนรู้จักทั้งหมด และล้วรู้ว่ามีผลทางยาแบบใด ส่วนชื่อของวัตถุดิบยาเหล่านี้ในแคว้นเจา จะช้าเร็วนางก็ต้องรู้อยู่แล้ว

อ๋องเจวี้ยนมองพวกหมอกับหมอหลวงเหล่านี้ที่ดูคลั่งกันขึ้นมา จากนั้นก็โน้มตัวมองไปยังตะกร้าหลังของฟู่จาวหนิง

แต่ว่าฟู่จาวหนิงครู่ต่อมาก็จับการเคลื่อนไหวของเขาได้ รีบซ่อนตะกร้าหลังไปไว้ด้านหลังทันที ไม่ยอมให้เขาดู

อ๋องเจวี้ยน "..."

กันเขาอย่างกับกันขโมยขโจรอย่างไรอย่างนั้น?

"เป็นอย่างไร วัตถุดิบยาเหล่านี้ที่ข้าขุดมา ได้มาตรฐานหรือไม่?" ฟู่จาวหนิงถาม

นางมองไปทางหมอเทวดาหลี่ สีหน้าหมอเทวดาหลี่ดูขรึมลงอย่างขชัดเจน

"ของเหล่านี้"

"เฮอะ!" ผู้อาวุโสจี้ตะคอกขึ้นมา "สกุลหลี่เอ๋ย คนใหญ่โตอย่างข้ายืนอยู่นี่ ถ้าเจ้าจะลืมตาพล่ามคำโกหกก็ลองดู"

ในใจหมอเทวดาหลี่เดือดดาลจนทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าฟู่จาวหนิงจะขุดวัตถุดิบยาหายากขนาดนี้ออกมาได้จริงๆ

โสมเหล่านั้น มองดูก็น่าจะอายุสามสิบสี่สิบปีแล้ว หายากมาก ขนาดเขาเห็นเองก็ยังหวั่นไหว คิดจะเอามันมาเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ!

ถ้าหากตาเฒ่าจี้ไม่อยู่ที่นี่ จะดำจะขาวก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วไม่ใช่หรือ? ถึงอย่างไรก็ล้วนเป็นคนของเขาทั้งนั้น หมอหลวงเองก็คงฟังท่านฮองเฮาอยู่แล้ว คงไม่ยืนอยู่ฝั่งฟู่จาวหนิงกับอ๋องเจวี้ยนแน่

แต่ตอนนี้ตาเฒ่าจี้สมควรตายที่มีฉายาราชาโอสถอยู่ที่นี่ แล้วยังพาหมอเข้ามาอีกตั้งหลายคน ภายใต้การจับจ้องตั้งมากมายเช่นนี้ แล้วยังเป็นพวกวงในอีก เช่นนี้ก็พูดยากแล้ว!

"ถึงอย่างไรจากที่ข้าเห็น วัตถุดิบยาสิบชนิดที่วางอยู่ตรงนี้ ไม่มีชนิดไหนที่ไม่ได้มาตรฐานเลย พวกมันล้วนเป็นวัตถุดิบยาทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นวัตถุดิบยาที่หาได้ยากยิ่งด้วย!"

ตาเฒ่าจี้เอ่ยขึ้นเสียงดัง ชี้ไปที่โสมม่วง "อันที่จริงแค่โสมม่วงช่อนี้ก็อธิบายได้แล้วว่าคุณหนูคนนี้รู้เรื่องวัตถุดิบยา พวกเจ้าลองดู ถ้าเป็นคนนอกวงการล่ะก็ จะขุดโสมม่วงนี้ออกมาได้สมบูรณ์ขนาดนี้ไหม? และโสมตรงหน้านี้ ก็ไม่มีรากที่ขาดเลย ไม่มีเสียหาย สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ!"

ทุกคนก็ล้วนสังเกตถึงจุดนี้

พวกเขาทยอยกันขึ้นมาดูอย่างละเอียด และล้วนลอบถอนหายใจตกตะลึง

จริงด้วย!

โสมม่วงนี้สมบูรณ์แบบมาก รากทุกเส้นยังคงอยู่ ไม่มีขาดเลย ต้องเป็นคนวงในเท่านั้นจึงจะสามารถขุดออกมาได้ละเอียดเช่นนี้

สายตาพวกเขาที่มองฟู่จาวหนิงเปลี่ยนไปแล้ว

คุณหนูฟู่ที่ลือกันว่าไม่เรียนรู้ไม่มีวิชา ทำไมถึงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเช่นนี้?

"ได้ โสมม่วงนี้ถือว่าผ่าน" หมอเทวดาหลี่กัดฟันยอมรับจุดนี้

ตาเฒ่าจี้หัวเราะร่าขึ้นมา "อะไรคือโสมม่วงนี้ถือว่าผ่าน แล้วพวกนั้นล่ะ? หญ้าล้างคอไม่ผ่านเช่นนั้นหรือ?"

"จื่อฉินก็ไม่ผ่าน?"

"เชียนมู่อิงก็ไม่ผ่านหรือ?"

"ทั่นชิง ดอกไป่เซิงร้านขายยาของพวกเจ้าไม่อยากได้เช่นนั้นหรือ?"

"แล้วยังมีขู่ม่านกับเบญจมาศทรายราตรีเหล่านั้นอีก ของเหล่านี้พวกเจ้าปกติหาซื้อได้หรือ? พวกเจ้าหามาได้หรือ?"

ตาเฒ่าจี้นิ้วชี้ไปที่วัตถุดิบยาเหล่านั้น ทุกครั้งที่ชี้ก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง

สีหน้าของพวกหมอเทวดาหลี่ล้วนสับสนปนเปไปหมด แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน

ตาเฒ่าจี้รู้จักทุกชนิด แล้วพวกเขาจะไปทำอะไรได้!

จู่ๆ รองขุนพลหลิวก็ร้องขึ้นมา "ช้าก่อน วัตถุดิบยาเหล่านี้คุณหนูฟู่ขุดมาทั้งหมดคนเดียวจริงหรือ?"

ฉับพลัน ดวงตาหมอเทวดาหลี่ก็เปล่งประกาย

"ถูกต้อง ทุกคนล้วนรู้กันดี ว่าคุณหนูฟูไม่ได้รู้อะไรเลย แล้วจู่ๆ จะมารู้จักวัตถุดิบยาเช่นนี้ได้อย่างไร?"