อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 52

การทดสอบครั้งนี้ ตามกฎแล้วฟู่จาวหนิงต้องไปค้นหาวัตถุดิบยาคนเดียว แต่นางมีฝีมือขนาดนั้นไหม?

ตาเฒ่าจี้ถลึงตามองไปทางรองขุนพลหลิว

"นางไม่ใช่ออกมาคนเดียวหรือไรกัน?"

"ผู้อาวุโสจี้ นี่พิสูจน์ไม่ได้ว่าของพวกนี้นางขุดมาคนเดียวนะ" รองขุนพลหลิวผายมือออก

"ในวังส่งพวกเจ้ามาคุ้มครองที่ทางเข้านี้ เพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าไป แล้วพอไม่มีคนอื่นขึ้นภูเขา แล้วจะมีคนมาช่วยเหลือนางหรือ?" ผู้อาวุโสจี้ถามขึ้นมาอีก

รองขุนพลหลิวมองไปทางอ๋องเจวี้ยน

"เรื่องนี้ก็พูดยาก พวกเราแค่คุ้มกันทางเข้านี้ แต่คนบางส่วนก็สามารถลอบส่งคนเข้าไปทางอื่นก็ได้จริงไหม"

อ๋องเจวี้ยนน้ำเสียงเรียบ "ดังนั้น ตอนที่เจ้าพูดประโยคนี้แล้วมองข้า คือเจ้ากำลังสงสัยข้าสินะ?"

"ข้าน้อยมิกล้า"

รองขุนพลหลิวถึงแม้จะพูดว่าไม่กล้า แต่สีหน้าของเขากลับพุ่งชี้มาที่เขาอย่างชัดเจน

เขามั่นใจว่าตอนนี้อ๋องเจวี้ยนก็ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้

แต่พริบตาต่อมา กลับเห็นว่าเบื้องหน้ามีแสงเย็นสว่างวาบ

รองขุนพลหลิวตกตะลึง รีบร้อนคิดจะถอยหนี แต่ก็ไม่ทันแล้ว กระบี่เล่มหนึ่ง แทงเข้าไปที่ท้องของเขา

เลือดทะลักออกมา

"อ๊า!" คนที่ยืนอยู่ข้างๆ รองขุนพลหลิวตกใจจนหน้าถอดสี รีบร้อนถอยหนี

รองขุนพลหลิวค่อยๆ ก้มหน้าลงอย่างไม่อยากเชื่อ ตอนที่เขาได้เห็นด้วยตาตนเอง กระบี่เล่มนั้นก็ถูกชักออกไปแล้ว

อ๋องเจวี้ยนกระบี่ที่เปื้อนเลือดโยนคืนไปให้ชิงอี เขาหยิบผ้าเช็ดมือผืนหนึ่งออกมา เช็ดนิ้วมืออย่างละเอียดพลางเอ่ยขึ้นเสียงเรียบกับเขา "ข้าไม่ได้กลับเมืองหลวงมาหลายปี ตอนนี้ราชองครักษ์รองขุนพลตัวจ้อยคนหนึ่งก็ยังกล้ามากระโดดโลดเต้นบนหัวข้าหรือ"

อืม ใครให้หน้า ใครมอบความกล้ามาให้กัน?

รองขุนพลหลิวใช้สองมือกดท้องไว้ เลือดยังไหลออกมาตลอด ดวงตาที่หมดประกายของเขามองไปทางหมอเทวดาหลี่

หมอเทวดาหลี่เองก็หน้าขาวซีดไปแล้ว