อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 53

คนทั้งหมดถูกการกระทำของนางทำให้ตกตะลึงอีกแล้ว ทุกคนล้วนอ้าปากค้าง

ในดวงตาอ๋องเจวี้ยนเองก็อดมีรอยยิ้มขึ้นไม่ได้

ป่าเถื่อนขนาดนี้เชียว?

"ฟู่จาวหนิง!" รองขุนพลหลิวเดิมทีก็เจ็บจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว พอลมล้มพื้นแบบนี้ ก็รู้สึกว่าเลือดในบาดแผลเหมือนจะไหลออกมาหนักกว่าเดิมแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองสูงลงต่ำ เอ่ยขึ้นเย็นชา "ถ้าอยากรอดก็หุบปากเสีย"

รองขุนพลหลิวงงงันจนไม่พูดอะไรอีก

"ตาเฒ่าจี้มาช่วยหน่อย" ฟู่จาวหนิงมองอ๋องเจวี้ยน จากนั้นจึงหาอีกรอบมองไปทางผู้อาวุโสจี้ "ช่วยฉีกเสื้อผ้าตรงแผลเขาหน่อย"

"ได้เลยได้เลย!"

ผู้อาวุโสจี้กุลีกุจอตรงเข้ามา ยื่นมือคว้ากรรไกลเล็กจากถุงหนังจากเอวออกมาด้ามหนึ่ง จัดการตัดเสื้อผ้าของรองขุนพลหลิวออก

พอตัดออก กองยาในมือฟู่จาวหนิงก็ "แผละ" ลงไปบนแผลของเขา จากนั้นก็ใช้มือกดเอาไว้ครู่หนึ่ง

รองขุนพลหลิวแทบจะเจ็บเจียนตาย

หญิงสาวคนนี้ป่าเถื่อนเสียจริง!

แต่ว่า เลือดก็หยุดลงอย่างรวดเร็วจริงๆ

"เลือดหยุดแล้วจริงๆ"

"ผลของยาดีมาก ระดับของวัตถุดิบยาเหล่านี้ล้วนดีมากจริงๆ"

หมอเหล่านั้นล้วนตื่นเต้นจนวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมา จนลืมความตกตะลึงพรั่นพรึงที่อ๋องเจวี้ยนแทงกระบี่ใส่คนอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลงเมื่อครู่

สายตาอ๋องเจวี้ยนอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงตลอด ตอนนี้จึงไปมองหมอเทวดาหลี่

"ตอนนี้พิสูจน์ว่านางรู้จักวัตถุดิบยาเหล่านี้ได้แล้วหรือยัง?"

หมอเทวดาหลี่ยังคิดจะดิ้นรน อ๋องเจวี้ยนไม่รอให้เขาพูด ส่งมาอีกประโยคอย่างเย็นชา "ถ้ารองขุนพลหลิวคนเดียวยังไม่พอจะพิสูจน์ ข้าก็ยินดีที่จะหาคนอื่นมาช่วยพิสูจน์ต่อ"

ช่วยพิสูจน์นี้จะพิสูจน์อย่างไรกัน?

คงไม่ได้จะชักกระบี่แล้วแทงออกมาอีกหรอกนะ?

หรือว่าจะใช้พิษกัน?

ดูแล้วอ๋องเจวี้ยนก็เป็นคนที่ทำเรื่องพวกนี้ออกมาได้จริงๆ เสียด้วย! กลัวแล้วกลัวแล้ว

หมอเทวดาหลี่กัดฟัน "เอาล่ะ ต่อให้นางจะรู้จักวัตถุดิบยาเหล่านี้ ก็ถือว่ามีวิชาหมออยู่ แต่วัตถุดิบยาเหล่านี้ล้วนเติบโตอยู่บนสถานที่ที่อันตราย แล้วนางที่แขนเล็กขาเล็กแบบนี้ นางคนเดียวคงจะขุดออกมาไม่ไหวหรอก"

ดังนั้นเรื่องการขุดวัตถุดิบยา อาจจะมีคนอื่นมาช่วยเหลือก็ได้

อ๋องเจวี้ยนหัวเราะ

"ฟู่จาวหนิง ปีนต้นไม้อีกรอบให้พวกเขาดูดีไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองบนใส่เขาอย่างอดไม่อยู่ ให้เล่นเป็นลิงหรือไรกัน?

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น" ฟู่จาวหนิงเดินไปหน้าโต๊ะยาวตัวนั้น จากนั้นก็เก็บวัตถุดิบยาเหล่านั้นเก็บลงไปในตะกร้าหลัง จากนั้นก็กำหมัดแน่น ฟาดลงไปอย่างแรงที่โต๊ะยาว

เสียงปึงดังขึ้น โต๊ะทั้งตัวหักลงจากตรงกลางล้มลงไป

รอบด้านเงียบเป็นเป่าสาก

พลังหมัดนี้ของฟู่จาวหนิง

"แขนเล็กขาเล็ก? หมอเทวดาหลี่กำลังพูดถึงข้าหรือ?" ฟู่จาวหนิงพุ่งตรงไปโบกหมัดหน้าหมอเทวดาหลี่ สีหน้าเหมือนกำลังบอกว่า ไม่งั้นหมัดนี้ลองซัดลงบนตัวท่านดูดีไหม?

กำเริบเสิบสาน กำเริบเสิบสานเหลือเกิน!

หมอเทวดาหลี่โมโหจนมุมปากเบี้ยว

ตาเฒ่าจี้กลับตบขาหัวเราะร่าขึ้นมา

"เอ๊ แม่หนูนี่ถูกใจข้าเสียจริง!"

เขาดีใจภูมิใจมาก เขารับมือสกุลหลี่ไม่ได้มาตลอด ก่อนหน้านี้ก็ถูกยั่วโมโหมาไม่น้อย ตอนนี้ศิษย์คนเล็กของเขาจัดการล้างแค้นให้อย่างสาสม นี่เป็นการตบฉาดลงไปที่หน้าสกุลหลี่เลยจริง

สุขี สุขีเสียเหลือเกิน

"ตอนนี้ยังมีคนสงสัยอีกไหม? ข้าอยู่ในภูเขาสามวันสามคืน ทั้งหิวทั้งง่วง แล้วต้องมาถูกเจ้าสงสัยกันไม่จบไม่สิ้นที่นี่อีกหรือ? ใครที่ยังสงสัยอีก ตามข้าขึ้นภูเขาไปด้วยเลย ไปอยู่ด้วยกันอีกสักสามวันเป็นอย่างไร?"

ฟู๋จาวหนิงเริ่มหมดความอดทน