อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 53

คนทั้งหมดถูกการกระทำของนางทำให้ตกตะลึงอีกแล้ว ทุกคนล้วนอ้าปากค้าง

ในดวงตาอ๋องเจวี้ยนเองก็อดมีรอยยิ้มขึ้นไม่ได้

ป่าเถื่อนขนาดนี้เชียว?

"ฟู่จาวหนิง!" รองขุนพลหลิวเดิมทีก็เจ็บจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว พอลมล้มพื้นแบบนี้ ก็รู้สึกว่าเลือดในบาดแผลเหมือนจะไหลออกมาหนักกว่าเดิมแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองสูงลงต่ำ เอ่ยขึ้นเย็นชา "ถ้าอยากรอดก็หุบปากเสีย"

รองขุนพลหลิวงงงันจนไม่พูดอะไรอีก

"ตาเฒ่าจี้มาช่วยหน่อย" ฟู่จาวหนิงมองอ๋องเจวี้ยน จากนั้นจึงหาอีกรอบมองไปทางผู้อาวุโสจี้ "ช่วยฉีกเสื้อผ้าตรงแผลเขาหน่อย"

"ได้เลยได้เลย!"

ผู้อาวุโสจี้กุลีกุจอตรงเข้ามา ยื่นมือคว้ากรรไกลเล็กจากถุงหนังจากเอวออกมาด้ามหนึ่ง จัดการตัดเสื้อผ้าของรองขุนพลหลิวออก

พอตัดออก กองยาในมือฟู่จาวหนิงก็ "แผละ" ลงไปบนแผลของเขา จากนั้นก็ใช้มือกดเอาไว้ครู่หนึ่ง

รองขุนพลหลิวแทบจะเจ็บเจียนตาย

หญิงสาวคนนี้ป่าเถื่อนเสียจริง!

แต่ว่า เลือดก็หยุดลงอย่างรวดเร็วจริงๆ

"เลือดหยุดแล้วจริงๆ"

"ผลของยาดีมาก ระดับของวัตถุดิบยาเหล่านี้ล้วนดีมากจริงๆ"

หมอเหล่านั้นล้วนตื่นเต้นจนวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมา จนลืมความตกตะลึงพรั่นพรึงที่อ๋องเจวี้ยนแทงกระบี่ใส่คนอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลงเมื่อครู่

สายตาอ๋องเจวี้ยนอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงตลอด ตอนนี้จึงไปมองหมอเทวดาหลี่

"ตอนนี้พิสูจน์ว่านางรู้จักวัตถุดิบยาเหล่านี้ได้แล้วหรือยัง?"

หมอเทวดาหลี่ยังคิดจะดิ้นรน อ๋องเจวี้ยนไม่รอให้เขาพูด ส่งมาอีกประโยคอย่างเย็นชา "ถ้ารองขุนพลหลิวคนเดียวยังไม่พอจะพิสูจน์ ข้าก็ยินดีที่จะหาคนอื่นมาช่วยพิสูจน์ต่อ"

ช่วยพิสูจน์นี้จะพิสูจน์อย่างไรกัน?