อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 54

หมอเทวดาหลี่กับหมอหลวงคนอื่นสบตากันอย่างจับใจผาดหนึ่ง ทำได้เพียงยอมรับผลสรุปนี้

"ถือว่าคุณหนูฟู่ผ่านแล้ว"

"ยินดีด้วยคุณหนูฟู่"

ตาเฒ่าจี้เองก็หัวเราะร่า เหล่มองอ๋องเจวี้ยนผาดหนึ่ง "ไม่ถูกสิ ตอนนี้ต้องเรียกพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วไม่ใช่หรือ?"

หึ ถึงแม้เขารู้สึกว่าศิษย์ของตนเองไปจับคู่กับอ๋องเจวี้ยนจะดูน่าเสียดายหน่อย แต่แต่งก็แต่งไปแล้ว คารวะฟ้าดินไปแล้วด้วย เช่นนั้นก็ต้องทำตำแหน่งพระชายานี้ให้มั่นคงเสียหน่อย!

"ยินดีด้วยกับพระชายาอ๋องเจวี้ยน"

คนทั้งหมดล้วนเปลี่ยนคำเรียกกันเสียงแผ่ว

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยนโดยสัญชาตญาณ

อ๋องเจวี้ยนไม่พูดอะไร

ชิงอีกลับหน้าชื่นตาบาน ตะโกนไปทางฟู่จาวหนิงอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ยินดีด้วยพระชายา!"

ฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอบกลับ โค้งตัวลงแบกตะกร้าหลัง "ขึ้นไปบนรถม้าได้ไหม?"

นางอยากรีบกลับบ้านตระกูลฟู่แล้ว

นางสกัดยาลูกกลอนมาขวดนึงบนภูเขา จะกลับไปให้ท่านปู่กินก่อน

อ๋องเจวี้ยนยังไม่เอ่ยปาก ตาเฒ่าจี้ก็เรียกขึ้นอย่างเบิกบาน "มานั่งของข้า มานั่งของข้านี่! พวกเรามาคุยเรื่องวัตถุดิบยากันบนรถม้า"

"ได้เลย"

ฟู่จาวหนิงไม่ลังเล เดินไปทางรถม้าของเขาทันที

ตาเฒ่าจี้ก้าวเดินอย่างไม่ไว้หน้าใคร ภูมิอกภูมิใจจนหางแทบจะชี้ขึ้นมา

"พระชายา!"

ชิงอีได้สติกลับมา รีบเรียกฟู่จาวหนิงไว้ และเขาก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยน เอ่ยขึ้นว่า "ขอเชิญพระชายาที่รถม้าจวนอ๋องด้วย"

ท่านอ๋องครั้งที่แล้วไม่ง่ายเลยกว่าจะทนมาได้ ยังดีที่ทหารของพวกเขาพาสามีภรรยาคู่นั้นลงมา และบอกว่าพบกับผู้อาวุโสจี้บนภูเขา พวกเขาก็รีบไปหาผู้อาวุโสจี้ทันที จึงได้ซื้อยาลูกกลอนขวดหนึ่งมาจากผู้อาวุโสจี้ เพื่อระงับอาการป่วยของท่านอ๋องลงไปชั่วคราวได้

แต่ผู้อาวุโสจี้ก็บอกว่ายาลูกกลอนนั้นถ้ากินมากกว่าสามเม็ด ผลก็จะลดลงไปมหาศาล ไม่สามารถอาศัยการกินมันไปได้ตลอด

ตอนนี้พวกเขาก็ร้อนรนอยากให้ฟู่จาวหนิงกลับไปช่วยรักษาท่านอ๋อง

ฟู่จาวหนิงหันหน้ากลับไปทางอ๋องเจวี้ยน

อ๋องเจวี้ยนเว้นไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นว่า "ผู้เฒ่าฟู่ทางนั้น ข้าส่งคนไปดูให้แล้ว ยังไม่เกิดเรื่องไปชั่วคราว"

ดังนั้น นี่คือการถอยให้ก้าวหนึ่งของเขาหรือ?

ฟู่จาวหนิงผ่อนลมหายใจโล่งเบาๆ นางอยากรีบกลับไปบ้านตระกูลฟู่ ก็เพราะกังวลว่าคนอื่นๆ ในตระกูลฟู่จะมาก่อเรื่องอะไร

ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนบอกว่าส่งคนไปดูที่บ้านตระกูลฟู่แล้ว ความกังวลนี้จึงไม่มีอีกแล้ว

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับผู้อาวุโสจี้ว่า "ท่านปู่ เช่นนั้นข้าไปดูอาการให้เขาก่อน"

"เอาเถอะ เอาเถอะ" ตาเฒ่าจี้กดเสียงต่ำ "แต่ว่า มีอาจารย์คอยสนับสนุนอยู่นะ เจ้าไม่ต้องกลัว กังวลอาการท่านปู่ของเจ้าใช่ไหม? ข้าจะไปที่บ้านตระกูลฟู่ดูท่านปู่ของเจ้าให้ก่อน เจ้าไม่ต้องกังวล"

ฟู่จาวหนิงในใจอุ่นวาบขึ้นมา

"่ขอบคุณท่านปู่มาก"

"ขอบคุณอะไรกัน เจ้าเป็นศิษย์ของข้านะ ครั้งหน้าเรียกข้าว่าอาจารย์ด้วย"

ผู้อาวุโสจี้พูดอย่างดีอกดีใจแล้วออกไป ก่อนที่จะไปยังเรียกหมออีกคนหนึ่ง "หมอหวัง ไปๆๆ ช่วยข้าดูคนป่วยหน่อย กลับไปแล้วข้าจะเลี้ยงสุราเจ้า"

หมอหวังคนนั้นก็ตกตะลึงที่ได้รับความเอ็นดู รีบร้อนตามออกไป

ฟู่จาวหนิงขึ้นไปบนรถม้าจวนอ๋องเจวี้ยน

องครักษ์เงามังกรก็คอยคุ้มครองรถม้าขับออกไป

มีหมอหลวงมองเงาที่ห่างออกไปของพวกเขา เอ่ยขึ้นอย่างกังวล "วัตถุดิบยาเหล่านั้นยังจะได้มาอีกไหม"

เดิมทีพวกเขาล้วนไม่สนใจว่าฟู่จาวหนิงจะขุดวัตถุดิบยามาได้หรือไม่ ก่อนหน้านี้เองก็ไม่เคยคิดถึงจุดนี้มาก่อนด้วย ทว่าตอนนี้ พอเห็นว่าที่ฟู่จาวหนิงขุดมาล้วนเป็นสมบัติทั้งนั้น พวกเขากลับใจหวั่นไหวอยากได้มาเสียด้วยซ้ำ

หมอเทวดาหลี่เองก็อยากได้

เขาเดิมทียังวางแผนจะใช้รองขุนพลหลิวนำราชองครักษ์ ใช้วรยุทธ์บีบบังคับชิงมา แต่อ๋องเจวี้ยนก็ดันพาองครักษ์เงามังกรมาด้วย

พูดแล้วก็น่าโมโหเสียจริง!

หลังจากองครักษ์เงามังกรเข้ามาแม้จะไม่มีการเคลื่อนไหวใด แต่ว่าแค่พวกเขายืนสีหน้าไร้อารมณ์อยู่ตรงนั้น แค่ท่วงท่าพลังก็สะกดราชองครักษ์ไปหมดแล้ว พวกรองขุนพลหลิวเองก็ไม่กล้าขยับเนื้อขยับตัวกันเลย