อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 55

"ก็บอกไปว่าวัตถุดิบยาเหล่านั้นต้องเก็บมา นี่เป็นกฎ เดี๋ยวข้าจะเข้าวังไปขอพบท่านฮองเฮา แจ้งกับนางเสียหน่อย พอรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนชักกระบี่แทงรองขุนพลหลิว อย่าว่าแต่ฮองเฮาเลย คิดว่าจักรพรรดิก็ยังต้องเดือดดาล"

หมอเทวดาหลี่ยิ้มเย็นชาขึ้นมา

ถึงอย่างไรโสมม่วงนั้นเขาก็ต้องการมัน! ต่อให้ถูกฮองเฮาเก็บไป ภายหลังตอนที่ฮองเฮาจะใช้ เขาก็ขโมยออกมาสักสองสามแผ่นก็ยังได้

ยังมีวัตถุดิบยาอื่นอยู่อีกด้วย เอามาเติมในร้านยาส่วนตัวของตนเองคือดีที่สุด

พวกเขาเองก็รีบเก็บของกลับเช่นกัน

ในรถม้าจวนอ๋องเจวี้ยน ฟู่จาวหนิงก็ผ่อนลมหายใจลง ขยับเข้าไปริมตัวรถ

"ท่านจะไม่ถามหน่อยหรือว่าจงเจี้ยนไปไหน?" นางเอ่ยถามอ๋องเจวี้ยนขึ้นมาเอง ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นลูกมือเขา

"แล้วจงเจี้ยนไปที่ไหนแล้วหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนถามตามคำพูดนางขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงยกมุมปากยิ้ม "ขอให้เขาช่วยแบกของน่ะ จะลงจากเขามาช้าหน่อย"

อ๋องเจวี้ยนนิ่งไปพักหนึ่ง ถามขึ้นว่า "วัตถุดิบยาหรือ?"

เอ๊ะ?

ก็ยังถูกเขาเดาจนถูกอีก

"อืม" ฟู่จาวหนิงในเมื่อยืมทหารของเขาแล้ว ก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรเขา ถึงอย่างไรจงเจี้ยนพอกลับมาก็จะต้องไปรายงานกับเขาอย่างแน่นอน

"แค่กๆ"

อ๋องเจวี้ยนไอขึ้นมา ด้านนอกมีเสียงร้อนใจของชิงอีดังขึ้น "พระชายา ท่านรีบดูอาการท่านอ๋องเถิด"

ท่านอ๋องภายนอกดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร แต่เขากลับรู้สึกว่าท่านอ๋องจะต้องกำลังฝืนทนอยู่แน่ ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ก็กระอักเลือดออกมาแล้ว แล้วยังไอเป็นเลือดอีกตั้งหลายครั้ง

ฟู่จาวหนิงมองอ๋องเจวี้ยน

"ปลดหน้ากากลงมาเถอะ ไม่ใช่นั้นจะดูสีหน้าได้อย่างไรกัน? ไม่รู้หรือว่าตรวจอาการต้องดูฟังสอบถามจับชีพจร?"

พูดกับเขาไม่จำเป็นต้องเกรงอกเกรงใจ

อ๋องเจวี้ยนแอบกัดฟัน แต่ก็ยังปลดหน้ากากลงมา

ฟู่จาวหนิงนั่งตัวตรงขึ้นมา กระดิกนิ้วไปทางเขา "เข้ามาใกล้ๆ"

อ๋องเจวี้ยนก็ขยับตัวตามเข้ามา

"มือ"

เขาเอามือวางไว้บนโต๊ะเล็กในรถ ฟู่จาวหนิงถลกแขนเสื้อเขาขึ้น คว้ามือของเขาดึงออกมาอีกหน่อย แต่พอจับแขนของเขาก็ถูกความเย็นแล่นเข้ามาทันที

เพิ่งจะปลายเดือนแปด มือของเขาก็ยังเย็นเฉียบขนาดนี้ นี่มันไม่ปกติแล้ว

และพอถูกนางคว้ามือไว้ อ๋องเจวี้ยนก็คิดจะสะบัดออกด้วยสัญชาตญาณ แต่ท้ายสุดก็ทนเอาไว้

"มือของท่านเย็นอย่างนี้ตลอดปีเลยหรือ?" ฟู่จาวหนิงเริ่มจับชีพจรให้เขา และถามไปด้วย

"ช่วงนี้ค่อนข้างเย็น ก่อนหน้านี้แม้จะไม่ได้อุ่น แต่ก็ไม่ได้เย็นเฉียบขนาดนี้" อ๋องเจวี้ยนตอบ

ฟู่จาวหนิงจับชีพจรให้เขา มองเขาอย่างตกตะลึง "หลายวันก่อนหน้านี้สภาพชีพจรของท่านยังไม่ถึงระดับนี้เลย วันนี้ทำไมจึงเหมือนกับใกล้จะตายแล้วแบบนี้ล่ะ?"

ชิงอีที่นั่งอยู่ด้านนอกพอได้ยินนางพูดประโยคนี้ ก็แทบจะกระโจนลงมาจากม้าทันที

ไม่ใช่ว่าไม่ควรพูดให้คนตกใจแบบนี้หรอกหรือ!

"พระชายา ท่านอ๋องอาการเป็นอย่างไรบ้าง?"

"เงียบหน่อย!"

อ๋องเจวี้ยนตะคอกออกไปคำหนึ่งอย่างอดรนทนไม่ไหว เขานี่พูดมากจริง เอาแต่ถามอยู่นั่น

ชิงอีปิดปากลงสนิท

"บนรถม้ายังพูดให้ละเอียดไม่ได้ ท่านตอนนี้รู้สึกว่าเลือดลมไหลเวียนไม่ค่อยดีใช่ไหม ไม่ใช่แค่มือเย็น แต่อันที่จริงคือหนาวเย็นไปทั้งตัวกระมัง? ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกวิงเวียน ไม่มีเรี่ยวแรง บางครั้งก็หายใจไม่ออกใช่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงถามคำถามเหล่านี้ หลังจากที่เห็นอ๋องเจวี้ยนพยักหน้า ก็ร้องเฮอะออกมาเสียงหนึ่ง "แล้วท่านก็ยังกล้าออกมาข้างนอกในสภาพเช่นนี้อีกหรือ? ทำไมกัน กังวลว่าข้าจะทดสอบไม่ผ่าน จนท่านต้องขายหน้า ให้ทำให้ท่านไม่ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่จากไท่ซ่างหวงหรือไร?"

"ข้าเดิมทีก็ไม่ได้คุ้นเคยกับเจ้า ในงานแต่งงานก่อนหน้าพูดได้ว่ายังไม่รู้จักมักจี่กันเลย จะไม่เชื่อมั่นเจ้าก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือ?" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ถ้าข้าไม่มา เจ้าคงถูกพวกเขาร่วมมือกันรังแกไปแล้ว เจ้าหาวัตถุดิบยามาครบสิบชนิด คิดว่าพวกเขาจะยอมรับง่ายๆ หรือไรกัน?"

"พูดแบบนี้ข้าเองก็ควรจะขอบคุณท่านสินะ เอ๊ะ!"

ฟู่จาวหนิงยังพูดไม่ทันจบ อ๋องเจวี้ยนก็ฟุบศีรษะล้มลงมาทางนางเสียแล้ว