อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 56

พอเห็นว่าอ๋องเจวี้ยนจะล้มลงบนโต๊ะเล็ก ฟู่จาวหนิงก็ยื่นมือประคองเขาไว้ ลุกขึ้นไปนั่งข้างตัวเขา คว้าเอาหมอนเล็กใบหนึ่งมาให้เขาพิง

"พระชายา ท่านอ๋องเป็นอะไรไป?" เสียงของชิงอีลอดเข้ามาอีกครั้ง

"ใกล้จะตายแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงตอบกลับไปคำหนึ่ง พอกำลังเตรียมจะล้วงเอาเข็มกับยาสกัดออกมาจากในห้องเภสัช ชิงอีก็เลิกม่านรถขึ้นมาตรวจสอบอย่างร้อนรน นางตะคอกเสียงเย็นกลับทันที "อย่าเข้ามา! ยังจะให้ข้ารักษาคนอยู่ไหม?"

ชิงอีมือแข็งทื่อไป งงงันจนไม่กล้าเลิกม่านรถต่ออีก

"พระชายา ท่านตอนนี้เป็นพระชายาของพวกเราแล้ว ขอท่านช่วยชีวิตท่านอ๋องด้วย!"

"หุบปากเถอะ"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้เองก็เพิ่งจะพบว่าชิงอีเองก็พูดมากเหลือเกิน ตอนแรกที่เจอกันยังคิดว่าเป็นชายหนุ่มที่เคร่งขรึมเสียอีก

ชิงอีปิดปากสนิทลงอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงหยิบยากระตุ้นหัวใจออกมา มองอ๋องเจวี้ยน กัดฟันแล้วปลดเข็มขัดเขาลงเลิกชุดคลุมของเขาขึ้น จัดการพลิกตัวคน

มองเข็มขัดกางเกงเขา นางสร้างโครงจิตวิทยาขึ้นมา ก็แค่ไม่มองเขาเป็นสามีของนางในนาม มองเขาเป็นแค่คนป่วยก็เพียงพอแล้ว!

พอคิดเช่นนี้ มือนางก็ดึง คลำหาตำแหน่ง ใช้สำลีเช็ดยาฆ่าเชื้อ เสียหน่อย จากนั้นก็แทงเข็ม

ฉีดยาเข้าไป แล้วก็ชักออกอย่างรวดเร็ว

นางโยนกระบอกฉีดกลับเข้าไปในห้องเภสัช รู้สึกปวดใจอยู่บ้าง เข็มกระตุ้นหัวใจนี้เป็นสิ่งที่นางสร้างขึ้นมาเอง ตอนช่วยชีวิตฉุกเฉินมีผลลัพธ์ที่วิเศษมาก แต่นี่ต้องมาสิ้นเปลืองเข็มหนึ่งเพื่อฉีดไปบนตัวอ๋องเจวี้ยน และไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นจะยังสร้างออกมาอีกได้ไหม

หลังจากฉีดยานางก็พลิกตัวเขากลับมา ถอดชุดคลุมนอกของเขาออก หยิบเอาเข็มเงิน จิ้มลงไปบนจุดฝังเข็มหลายจุดบนหน้าอกเขา

เดิมทีคิดจะลงเข็มไปทั่วร่าง แต่ตอนนี้ในรถม้าไม่ค่อยสะดวก แสดงออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงแค่แทงลงไปในจุดที่สำคัญๆ ไม่กี่จุดก่อน

รักษาชีวิตของเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

รถม้าลดความเร็วลง แต่ตอนที่กลับมาถึงจวนอ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

พอตื่นขึ้นมาครั้งนี้ เขาก็มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ความรู้สึกนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะพรรณนาออกมาอย่างไร แต่พริบตาที่วิงเวียนล้มลง เขาก็สัมผัสได้ถึงรสชาติของความตายจริงๆ

ในพริบตานั้นเขารู้สึกว่าตนเองจะตายเฉียบพลันไปแบบนั้นเสียแล้ว

แต่เขากลับยังตื่นขึ้นมา

"ท่านอ๋อง ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ชิงอีถามเขาอย่างระมัดระวัง ในสมองเขาก็มีภาพหลังจากที่รถม้าหยุดลง ฟู่จาวหนิงก็เลิกผ้าม่านลงไป เขามองเห็นฉากนี้

ชุดคลุมของท่านอ๋องถูกเลิกออก หน้าอกส่วนใหญ่ของเขาไม่ได้ถูกปิดบังไว้ ยิ่งไปกว่านั้นชายเสื้อยังยับยู่ยี่ เหมือนถูกกระชากออกมา

นอนอยู่ตรงนั้นดูเหมือนกับคนที่ถูกทำอะไรต่อมิอะไรไป

"ไม่เป็นไร"

อ๋องเจวี้ยนมองเสื้อผ้าตนเองที่ดูไม่เรียบร้อย แต่ก็คิดว่าเมื่อครุ่ที่สลบไปน่าจะเป็นฟู่จาวหนิงที่ดึงลงมาตอนที่ช่วยเขา จึงไม่ใส่ใจอะไร เขาลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่เห็นฟู่จาวหนิง

"นางล่ะ?"

"ท่านอ๋องหมายถึงพระชายาหรือ?" ชิงอีรีบเอ่ยขึ้น "พระชายาบอกว่ายังไม่วางใจผู้เฒ่าฟู่จึงขอตัวกลับไปยังบ้านตระกูลฟู่ก่อน ให้ท่านอ๋องเข้าไปนอนพักผ่อนในจวน อย่าลุกขึ้นตามใจชอบ"

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้ว "นางไม่รอให้ข้าตื่นก่อนก็หนีไปแล้วหรือ?"

"เอ่อ ขอรับ"

ชิงอีเสริมมาอีกคำหนึ่ง "พระชายายืมม้าป่าตัวนั้นไปด้วย"

ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้พระชายายังขี่ม้าตัวนั้นไปอย่างสบายอีก ม้าตัวนั้นเป็นม้าหัวรุนแรงที่ใครก็เข้าใกล้ไม่ได้ แต่พออยู่ต่อหน้านางกลับเป็นเหมือนแกะเชื่องๆ เสียอย่างนั้น

อ๋องเจวี้ยนกดมุมปากของเขา

ฟู่จาวหนิงขี่ม้าทะยานผ่านถนนยาว ตะบึงกลับบ้านตระกูลฟู่อย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้นางยังคงมาทางประตูหลัง พอมาถึงประตูหลังแล้วลงจากหลังม้าก็เห็นว่าประตูเปิดอยู่ ด้านในมีเสียงคนกำลังยื้อยุดดังขึ้น