อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 57

"เจ้าไปไม่ได้นะ ถ้าเจ้าไป ถึงตอนนั้นท่านผู้เฒ่าถามขึ้นมาข้าก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรแล้ว!"

"แต่ว่าคุณหนูตอนที่ออกไปกำชับไว้ว่า ถ้ามีเรื่องอะไรต้องไปหานางให้ได้"

"พี่ทหารสองคนนั้นไม่ใช่บอกมาแล้วหรือ? ว่าคุณหนูสองสามวันนี้ขึ้นเขาไปหาสมุนไพร แล้วเจ้าจะไปหานางจากไหนกัน?"

ฟู่จาวหนิงฟังออกว่าเสียงผู้ชายนี้คือเสียงของลุงจง ส่วนเสียงผู้หญิงอีกเสียงหนึ่งก็น่าจะเป็นป้าจงกระมัง

ฮูหยินรองฟู่วันนั้นถูกนางขู่เอาไว้ ไม่มีทางไม่กล้าปล่อยป้าจงกลับมาแน่นอน

นางพาม้าเดินเข้ามาทางประตูหลัง "ลุงจง ท่านกำลังจะไปหาข้าหรือ?"

ลุงจงเงยหน้าขึ้นฉับพลัน พอเห็นนางก็ตื่นเต้นขึ้นมา "คุณหนูกลับมาแล้ว!"

หญิงกลางคนที่ดูแล้วซื่อๆ มีความสามารถอีกคนหนึ่ง ก็น่าจะเป็นป้าจง คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตระกูลฟู่ก็เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนนี่แล้ว

"คุณหนู!"

ป้าจงมองนาง รีบสาวเท้าเดินเข้ามาเบื้องหน้านาง จากนั้นก็กอดนางแน่น ร้องไห้จ้าออกมา

"ข้าคิดว่าจะไม่ได้เห็นคุณหนูอีกแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยถูกใครกอดแน่นขนาดนี้ จึงตั้งตัวไม่ทันไปครู่หนึ่ง แต่ว่าบนตัวป้าจงมีกลิ่นที่เหมือนมีเหมือนไม่มีวูบหนึ่งทำให้นางได้สติกลับมา นางรีบผละตัวออกจากป้าจง กดบ่าของนางไว้ไม่ให้นางเคลื่อนไหวสะเปะสะปะ

"คุณหนู?"

"พวกเท่านจะออกไปหาข้าหรือ? ท่านปู่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?" ฟู่จาวหนิงถามไปด้วย พลางใช้นิ้วแตะลงไปที่ข้อมือของป้าจง จากนั้นก็พานางเดินเข้าไปด้านใน

ลักษณะชีพจรป้าจงดูผ่านๆ แล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่นางที่สมัยก่อนมีฉายาว่าสุดยอดเครื่องจับลักษณะชีพจร ปัญหาที่ซ่อนอยู่ล้วนถูกนางจับออกมาได้หมด ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงยังพบว่าในชีพจรของป้าจงมีความไม่ถูกต้องเล็กน้อยอยู่

"ท่านผู้เฒ่าวันสองวันนี้เอาแต่ให้ข้าไปหาคุณหนู คุณหนูที่กลับมาวันนั้นยังไม่ได้พูดชัดเจนว่าแต่งงานออกเรือนให้กับตระกูลไหน"

ลุงจงเองก็เดินตามพวกนางอยู่ข้างหลัง อธิบายไปด้วย