อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 57

"เจ้าไปไม่ได้นะ ถ้าเจ้าไป ถึงตอนนั้นท่านผู้เฒ่าถามขึ้นมาข้าก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรแล้ว!"

"แต่ว่าคุณหนูตอนที่ออกไปกำชับไว้ว่า ถ้ามีเรื่องอะไรต้องไปหานางให้ได้"

"พี่ทหารสองคนนั้นไม่ใช่บอกมาแล้วหรือ? ว่าคุณหนูสองสามวันนี้ขึ้นเขาไปหาสมุนไพร แล้วเจ้าจะไปหานางจากไหนกัน?"

ฟู่จาวหนิงฟังออกว่าเสียงผู้ชายนี้คือเสียงของลุงจง ส่วนเสียงผู้หญิงอีกเสียงหนึ่งก็น่าจะเป็นป้าจงกระมัง

ฮูหยินรองฟู่วันนั้นถูกนางขู่เอาไว้ ไม่มีทางไม่กล้าปล่อยป้าจงกลับมาแน่นอน

นางพาม้าเดินเข้ามาทางประตูหลัง "ลุงจง ท่านกำลังจะไปหาข้าหรือ?"

ลุงจงเงยหน้าขึ้นฉับพลัน พอเห็นนางก็ตื่นเต้นขึ้นมา "คุณหนูกลับมาแล้ว!"

หญิงกลางคนที่ดูแล้วซื่อๆ มีความสามารถอีกคนหนึ่ง ก็น่าจะเป็นป้าจง คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตระกูลฟู่ก็เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนนี่แล้ว

"คุณหนู!"

ป้าจงมองนาง รีบสาวเท้าเดินเข้ามาเบื้องหน้านาง จากนั้นก็กอดนางแน่น ร้องไห้จ้าออกมา

"ข้าคิดว่าจะไม่ได้เห็นคุณหนูอีกแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยถูกใครกอดแน่นขนาดนี้ จึงตั้งตัวไม่ทันไปครู่หนึ่ง แต่ว่าบนตัวป้าจงมีกลิ่นที่เหมือนมีเหมือนไม่มีวูบหนึ่งทำให้นางได้สติกลับมา นางรีบผละตัวออกจากป้าจง กดบ่าของนางไว้ไม่ให้นางเคลื่อนไหวสะเปะสะปะ

"คุณหนู?"

"พวกเท่านจะออกไปหาข้าหรือ? ท่านปู่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?" ฟู่จาวหนิงถามไปด้วย พลางใช้นิ้วแตะลงไปที่ข้อมือของป้าจง จากนั้นก็พานางเดินเข้าไปด้านใน

ลักษณะชีพจรป้าจงดูผ่านๆ แล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่นางที่สมัยก่อนมีฉายาว่าสุดยอดเครื่องจับลักษณะชีพจร ปัญหาที่ซ่อนอยู่ล้วนถูกนางจับออกมาได้หมด ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงยังพบว่าในชีพจรของป้าจงมีความไม่ถูกต้องเล็กน้อยอยู่

"ท่านผู้เฒ่าวันสองวันนี้เอาแต่ให้ข้าไปหาคุณหนู คุณหนูที่กลับมาวันนั้นยังไม่ได้พูดชัดเจนว่าแต่งงานออกเรือนให้กับตระกูลไหน"

ลุงจงเองก็เดินตามพวกนางอยู่ข้างหลัง อธิบายไปด้วย

"แต่ว่าคนของฮูหยินรองตอนที่ส่งตัวแม่นางหู่จือกลับมาบอกไว้ว่า คุณหนูแต่งงานออกเรือนกับจวนอ๋องเจวี้ยน!"

พวกเขาล้วนไม่เชื่อกัน อ๋องเจวี้ยนไม่ได้กลับมาเมืองหลวงหลายปีแล้ว คุณหนูเองก็ไม่เคยเจอเขาอีกด้วย แล้วจะมาแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้อย่างไร?

"ท่านผู้เฒ่าพอฟังก็ร้อนรนขึ้นมา ส่งเสี่ยวเถาออกไปหาข่าว" ลุงจงพูดถึงจุดนี้ก็มองฟู่จาวหนิงอย่างกังวล "ผลลัพธ์ก็คือได้ยินสถานการณ์ที่คุณหนูแต่งงานไปวันนั้น ท่านผู้เฒ่าก็ถูกกระตุ้นเข้า คิดแต่จะไปจวนอ๋องเจวี้ยนเพื่อหาคุณหนู"

ฟู่จาวหนิงเก็บมือที่จับชีพจรป้าจงลงมา

"ท่านปู่ได้ยินเรื่องที่ข้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วถูกกระตุ้นเข้าหรือ?"

"ท่านผู้เฒ่าพูดว่า อ๋องเจวี้ยนจะต้องไม่ได้อยากรับคุณหนูเข้ามาแน่ คุณหนูแต่งออกไปคงจะไม่ได้รับความเป็นธรรม เขาวันนี้จะให้ข้าไปหาตัวคุณหนูกลับมา ถ้าหากไม่ไป เขาจะหอบสังหารร่างที่ป่วยนี้ไปจวนอ๋องเจวี้ยนเอง"

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยจะเข้าใจ

"ข้าจะไปดูท่านปู่หน่อย" เดินไปไม่กี่ก้าวนางก็คิดอะไรขึ้นมาได้ "พวกบ้านอื่นๆ สองสามวันนี้เข้ามาหาเรื่องบ้างไหม?"

"ไม่เลย"

"เมื่อครู่ไม่มีท่านปู่คนหนึ่งพาหมอเข้ามาหรือ?"

ตาเฒ่าจี้ไม่ใช่บอกว่าจะมาบ้านตระกูลฟู่เพื่อดูอาการท่านปู่หรอกหรือ? แล้วคนล่ะ?

"อา ไม่มีเลยนะ"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตาเฒ่าจี้ดูแล้วไม่ใช่คนสับปลับ หรือว่าเขาไปเจอเรื่องอะไรระหว่างทางกันนะ?

นางรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องของผู้เฒ่าฟู่ เสี่ยวเถากำลังรินน้ำร้อนให้เขา มือที่รับถ้วยน้ำของผู้เฒ่าฟู่ยังสั่นเทา จากนั้นพอเห็นฟู่จาวหนิงรีบร้อนเดินเข้ามา มือของเขาก็สั่นระริก จนน้ำร้อนทั้งแก้วสาดลงไปบนผ้าห่ม

"อาหนิง!"

"ท่านปู่!"

ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้ามา เสี่ยวเถาเองก็รีบร้อนเก็บผ้าห่มไป

ผู้เฒ่าฟู่กลับไม่รอแม้แต่น้อย รีบจับมือนางไว้แน่น เอ่ยถามเสียงสั่น "เจ้าบอกปู่มา เจ้าแต่งงานกับเซียวหลันยวนไปหรือ?"