อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 58

ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาด

นางไม่รู้ชื่อของอ๋องเจวี้ยน แต่ท่านปู่กลับรู้สึกเหมือนรู้จักอ๋องเจวี้ยนเลย

"ใช่แล้ว"

พอนางตอบรับคำเดียวผู้เฒ่าฟู่ก็เหมือนถูกกระตุ้นครั้งใหญ่ รีบพูดอย่างร้อนรนว่า "ถอนหมั้น ไปถอนหมั้นกับเขาเสีย!"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง "ท่านปู่ ไม่ใช่หมั้นหมาย ข้ากับเขาคารวะฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันไปแล้ว แต่งงานกันแล้ว"

แต่งงานกันไปแล้วแล้วจะถอนหมั้นอะไรกัน?

ผู้เฒ่าฟู่ตาแดงขึ้นมา น้ำตารื้น "เช่นนั้นก็หย่าเสีย!"

"ท่านผู้เฒ่า?" พวกของเสี่ยวเถาก็ตกตะลึงไปแล้ว

มีปู่แท้ๆ ที่ไหนบ้างที่สั่งให้หลานสาวที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่กี่วันไปหย่า?

"จาวหนิง เจ้ากับเซียวหลันยวนหลับ...หลับนอนกันแล้วหรือยัง?" ผู้เฒ่าฟู่จับมือนางไว้แน่น

ฟู่จาวหนิงส่ายหน้าทันที

"ยัง"

"เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี! หย่า หย่ากับเขาเสีย ตอนนี้ยังทันเวลา" ผู้เฒ่าฟู่กระเสือกกระสนจะลุกขึ้น "ข้าจะเข้าวังไปขอพบจักรพรรดิ ให้เขาเป็นธุระเรื่องหย่าเสีย"

ฟู่จาวหนิงมองปฏิกิริยาของเขาแล้วก็ยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็น หรือว่าตระกูลฟู่กับอ๋องเจวี้ยนเคยมีเรื่องบาดหมางกัน?

แต่ที่นางรีบร้อนแต่งงานเดิมทีก็เพื่อจะไม่กระตุ้นจิตใจท่านปู่นะ แล้วถ้าการแต่งงานกลับทำให้เขาถูกกระตุ้นจนไม่สงบเช่นนี้ ก็สูญเสียความหมายเดิมของมันไปน่ะสิ

ฟู่จาวหนิงปลอบเขาเสียก่อน กดลงไปที่จุดฝังเข็มของผู้เฒ่าฟู่เพื่อให้เลือดลมชีพจรหัวใจเขามั่นคง

ผู้เฒ่าฟู่จึงสงบใจเย็นลงมาได้ นางก็รับปากเรื่องนี้ไปก่อน เพื่อทำให้อาการเขามั่นคง และภายใต้การกดนวดของนาง ผู้เฒ่าฟู่ก็หลับไปไม่รู้ตัว

พวกของเสี่ยวเถาที่ร้อนรนอยู๋ข้างๆ มาตลอดก็ถอนใจยาวออกมา

เมื่อครู่พวกเขากลัวว่าท่านผู้เฒ่าตื่นเต้นขึ้นเช่นนี้ แล้วจะหายใจหายคอไม่ทัน ยังดีที่คุณหนูมีวิธีการ

ฟู่จาวหนิงคิดจะถามพวกลุงจงว่ารู้หรือไม่เพราะอะไรท่านปู่จึงร้อนรนอยากให้นางกับอ๋องเจวี้ยนหย่าขาดกัน พอหันหน้าไปก็เห็นตาเฒ่าจี้และหมอหนึ่งคนกับหมอตี๋อีกสองคนยืนอยู่ที่หน้าประตู สายตาที่พวกเขามองมาเหมือนกำลังเปล่งประกายแสง

โดยเฉพาะตาเฒ่าจี้กับหมอชราคนนั้น จ้องนางเขม็ง ราวกับมองเห็นเนื้อติดมันชั้นดีก้อนหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกอึดอัดใจกับความรู้สึกที่ทะลักขึ้นมาของตนเอง

"ศิษย์เอ๋ย มาๆๆ"

ตาเฒ่าจี้ยืนอยู่หน้าประตูไม่เข้ามา บีบเสียงลงกวักมือให้กับฟู่จาวหนิง

"คุณหนู พวกเขา พวกเขาเข้ามาได้อย่างไรกัน? เป็นคนรู้จักของท่านหรือ" เสี่ยวเถาตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อครู่สมาธิทั้งหมดตกอยู่บนตัวผู้เฒ่าฟู่ จึงไม่ทันรู้สึกตัวเลยว่ามีคนเข้ามามากขนาดนี้

"ใช่แล้ว"

ฟู่จาวหนิงดึงผ้าห่มให้ท่านปู่ จากนั้นเดินออกไป

หลงจากเดินออกมานางก็พบว่าคนเหล่านี้ดูซมซานเสียเหลือเกิน เสื้อผ้าผู้อาวุโสจี้ฉีกขาดจนเป็นรู แล้วยังเปื้อนดินกับฝุ่นเป็นปื้น หมอคนนั้นกับหมอตี๋เองก็เช่นกัน แขนเสื้อของหมอตี๋คนหนึ่งขาดยับไปแล้ว บนหัวยังมีเศษหญ้าติดอยู่

"เกิดอะไรขึ้นกับพวกท่านกัน?"

"ไม่ต้องพูดแล้ว ศิษย์เอ๋ย รถม้าพังน่ะ พลิกลงไปในบ่อแล้ว ถ้าไม่พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งกับเด็กรับใช้ของเขา พวกเราคงกลับมาไม่ได้"

ตาเฒ่าจี้ถอนหายใจ จากนั้นก็รู้สึกเดือดดาล "รถม้าของข้าจะต้องถูกใครมาทำอะไรไว้แน่ คนจากสมาคมแพทย์น่าสงสัยที่สุด!"

สมาคมแพทย์?

"ท่านมีศัตรูด้วยหรือ?"

"จะไม่มีได้อย่างไร? สกิลจี้คนนั้นก็คนหนึ่งแล้วไม่ใช่หรือ?" ตาเฒ่าจี้ร้องเฮอะ

"แล้วพวกท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?"