อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 59

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เสื้อผ้ากลับไปปะเสียหน่อยก็พอแล้ว"

หมอหวังที่อยู่ข้างๆ มองผู้อาวุโสจี้ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง เขาเหมือนพบกับความลับอะไรบางอย่าง

ผู้อาวุโสจี้ก่อนหน้านี้ไปยังเขาจันทร์ลับฟ้า บอกว่ารับศิษย์มาคนหนึ่ง ดูภูมิอกภูมิใจมาก แต่ว่าตอนที่ฟู่จาวหนิงออกมาเขากลับเหมือนไม่รู้จักนาง ยังเรียกนางว่าแม่หนูอยู่เลย แต่เมื่อครู่เขาเรียกนางว่าอะไรนะ?

ศิษย์!

ฟู่จาวหนิงคนนี้คือศิษย์ที่ผู้อาวุโสจี้รับมา ผู้อาวุโสจี้จงใจไปสนับสนุนตัวนาง!

แต่ว่าตอนนี้ความสนใจของเขาไม่ใช่อยู่ที่ความลับนั่น แต่เป็น...

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน วิธีการกดที่ท่านทำให้กับผู้เฒ่าฟู่เมื่อครู่ยอดเยี่ยมเสียเหลือเกิน!" เขารอให้ผู้อาวุโสจี้กับฟู่จาวหนิงพูดต่อไม่ไหวแล้ว รีบร้อนสอดคำพูดเข้ามา

"ท่านนี้คือหมอหวัง จริงด้วย อาจารย์เชิญเขามาเพื่อตรวจดูอาการปู่ของเจ้า ให้เขาเข้าไปตรวจก่อนดีไหม?"

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะบอกว่าไม่ต้องแล้ว แต่พอคิดๆ ดู นางยังไม่รู้ว่าวิชาการแพทย์ของเหล่าหมอในแคว้นเจาเป็นอย่างไร ทำความเข้าใจสักหน่อยก็น่าจะดี จึงพยักหน้าให้

"เช่นนั้นก็เชิญหมอหวังตรวจอาการให้ท่านปู่ข้างหน่อยเถิด ส่วนวิชาเมื่อครู่ของข้า อีกสักครู่ข้าสามารถบอกกับท่านหมอหวังได้"

"จริงหรือ?"

หมอหวังตื่นเต้นเสียจนเสียงสูงขึ้นมา

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนไม่ต้องเกรงใจไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้! " หมอหวังรีบเข้าไปจับชีพจรให้ผู้เฒ่าฟู่ทันที

ตาเฒ่าจี้ดึงตัวฟู่จาวหนิง

"ประตูเรือนหลังของพวกเจ้าไม่ได้ปิดไว้ พวกเราเองก็เห็นเจ้าขี่ม้ามาไวไวจึงรีบตามมา พอเรียกคนก็ไม่มีใครได้ยิน ดังนั้นจึงเข้ามากันเอง"

ฟู่จาวหนิงกำลังจะพูดอะไร เขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมาประโยคหนึ่ง "ที่ตามเข้ามาคงไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไร? แต่ที่ข้าอยากจะพูด ก็คือเมื่อครู่ได้ยินปู่ของเจ้าให้เจ้าหย่ากับอ๋องเจวี้ยนนี่ล่ะ"

เรื่องนี้

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว นางเองก็คิดไม่ถึงเลย ว่าเดิมทีที่ออกไปขวางถนนเลือกสามีเพื่อปลอบประโลมท่านปู่ ตอนนี้ท่านปู่กลับจะให้หย่าเสียให้ได้

"ท่านปู่จี้"

"ข้าอาจารย์สิ ถึงอย่างไรไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ เจ้าก็เป็นศิษย์ที่ข้ารับไว้แล้ว" ตาเฒ่าจี้ถลึงตามองนาง "อีกเดี๋ยวเจ้าก็ลองไปหาข้อมูลพันธมิตรโอสถใต้หล้าดู ว่าวิชาหมอของเจ้ามันได้มาอย่างประหลาดไหม ข้าหลายวันนี้ได้ยินเรื่องเล่าของเจ้ามาไม่น้อย ถ้าเจ้ายอมรับข้าเป็นอาจารย์ กลายเป็นคนของพันธมิตร เรื่องวิชาแพทย์ของเจ้านี้ อาจารย์จะแต่งเหตุผลขึ้นให้ใหม่เอง"

"เป็นเหตุผลที่สามารถทำให้คนอื่นต้องจำยอมเลยทีเดียว อย่างนี้เป็นอย่างไร?"

ศิษย์ที่ถูกชะตากับเขาเช่นนี้ เขาจะพลาดไปไม่ได้ ตอนนี้ถ้าไม่คว้าไว้ เกรงว่าหลังจากนี้นางคงถูกคนอื่นแย่งไปแน่ นางมีวิชาแพทย์ ถ้าเข้าสมาคมแพทย์ไปล่ะก็ เขาคงได้ร้องไห้เจียนตายแน่

ก่อนหน้านี้ที่เขาจันทร์ลับฟ้า การดูแลช่วยเหลือต่อนางของผู้อาวุโสจี้ ฟู่จาวหนิงเองก็มองออกแล้วเช่นกัน

"เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ข้าอยากจะถามเหลือเกิน ท่านเคยได้ยินว่าตระกูลฟู่ก่อนหน้านี้มีเรื่องบาดหมางกับจวนอ๋องเจวี้ยนบ้างไหม?"

ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว "ไม่เคยได้ยินเลย ข้าเองก็ไม่ค่อยจะอยู่ในเมืองหลวงเท่าไร ก่อนหน้านี้ก็เอาแต่วิ่งวุ่นอยู่ข้างนอก อยู่แต่ในภูเขาเสียนานหรือบางทีก็ขลุกอยู่แต่ในสวนสมุนไพรของพันธมิตรโอสถ เรื่องนียังไม่เคยได้ยินเลยจริงๆ"

"แต่ว่าท่านรู้เรื่องของอ๋องเจวี้ยนใช่ไหม?"

"รู้แค่บางส่วน นี่เจ้าไม่รู้อะไรเลยหรือ?" ผู้อาวุโสจี้มองนางอย่างประหลาดใจ "ไม่รู้อะไรเลยก็แต่งเข้ามาแล้วหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้าอย่างจำใจ

ตอนนี้นางเองก็เพิ่งสำนึกได้ ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันหยาบกร้านเกินไปแล้ว

แต่ตอนนั้นที่นางเพิ่งได้รับความทรงจำของคุณหนูฟู่ ทั้งในใจทั้งในสมองมีอยู่แค่ความคิดเดียว จะต้องแต่งออกไปให้ได้ จะต้องทำให้ท่านปู่วางใจ จะทำให้เขาถูกกระตุ้นจิตใจไม่ได้

ถ้าให้เวลานางผ่อนคลายสักสองสามวัน นางคงไม่มีทางแต่งงานแน่นอน

"อ๋องเจวี้ยนมีเรื่องอะไรหรือ? เขาไม่ใช่ลูกชายขององค์จักรพรรดิ ที่ถูกกั้นไว้ภายนอก และต้องคอยรักษาอาการป่วยอยู่ตลอดจึงไม่ได้กลับมาหรือไรกัน?"

"พรวด!"

ตาเฒ่าจี้พอได้ยินคำพูดนางก็สำลักออกมา มองนางอย่างไม่อยากเชื่อ

"อ๋องเจวี้ยนเป็นพระอนุชาขององค์จักรพรรดิต่างหาก เขาคือลูกชายของไท่ซ่างหวง! แค่ตัวตนฐานะเจ้าก็ยังไม่เข้าใจแต่ดันกล้าแต่งงานด้วยหรือ?"