อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 60

ฟู่จาวหนิงยุ่งเหยิงขึ้นมาทันที

นางอันที่จริงก่อนหน้าก็ไม่ได้สนใจเลย คิดแค่ว่าอ๋องเจวี้ยนดูแล้วอายุน้อยกว่าองค์จักรพรรดิอยู่พอควร แล้วทั้งสองคนยังดูคล้ายกันอีก ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่องค์จักรพรรดิพูดกับอ๋องเจวี้ยนน้ำเสียงอะไรก็ดูเป็นความสนิทสนมใจดีของผู้อาวุโส (แน่นอนว่าเป็นไปได้ที่จะเสแสร้ง) นางจึงคิดว่าเขาเป็นพระโอรส

คิดไม่ถึงเลย ว่าเขากลับเป็นเสด็จอาของพระโอรสแทน

หรือว่านี่จึงเป็นสาเหตุที่เซียวเหยียนจิ่งไม่กล้ารุ่มร่ามกัน? สะกดไว้ด้วยตัวตนฐานะสินะ อ๋องเจวี้ยนสำหรับเซียวเหยียนจิ่งก็คือผู้อาวุโสนี่นา แม้ว่าพวกเขาจะอายุไล่เลี่ยกัน

"เจ้าขนาดตัวตนฐานะก็ยังไม่รู้ ดังนั้นก็คงไม่รู้เรื่องตอนก่อนที่เขาจะสองขวบยังอยู่ที่นอกวังกระมัง ได้ยินว่าก่อนรับกลับเข้ามาในวัง ร่างกายของเขาอ่อนแออย่างมาก แล้วยังมีคนลือกันว่าพระโอรสนี่น่าจะเลี้ยงไม่รอด แล้วต่อมาเขายังโดนพิษเข้าไปอีกครั้งหนึ่งในวังด้วย"

"โดนพิษหรือ?"

"อืม เหมือนว่าตอนนั้นเขาก็อายุไม่กี่ขวบเอา ได้ยินว่าครั้งนั้นกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเลย ตอนนั้นไท่ซ่างหวงโกรธมาก สั่งให้ตรวจสอบวังหลวงทั้งวัง ตอนนั้นในวังกำลังจัดงานเลี้ยงอะไรอยู่ และมีพวกขุนนางใหญ่มากมายอยู่ในนั้น ทั้งหมดถูกกักตัวไว้ในวังหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อตรวจสอบ"

ตาเฒ่าจี้พูดถึงจุดนี้ ก็กดเสียงลงต่ำ "คนตายไปไม่น้อยเลย หลังจากครั้งนั้นร่างกายของอ๋องเจวี้ยนก็ยิ่งหนักลงไปอีก ที่ข้ารู้ ก็เพราะตอนนั้นหมอหลวงในวังเองก็มายังพันธมิตรโอสถ คิดจะมาหายาไปให้อ๋องเจวี้ยน"

"มอบยาให้ในวังไปครั้งหนึ่ง แต่ต่อมาลูกมือของอ๋องเจวี้ยนก็มาหาพันธมิตรโอสถอีกครั้ง ครั้งนี้ต้องการวัตถุดิบยาที่ล้ำค่าหายากยิ่งกว่า ให้ตายเถอะ รายการยาเขียนไว้ยาวขนาดนี้เลย!"

ผู้อาวุโสจี้ยืดแขนเทียบให้ดู จุ๊ปากขึ้นสองเสียง

"วัตถุดิบยาเหล่านั้นหาให้ครบได้ง่ายๆ เสียที่ไหน? พันธมิตรโอสถหาให้เขาได้ไม่กี่ชนิด ส่วนที่เหลือ จนถึงตอนนี้ก็ยังไล่หาอยู่ นี่ก็สิบปีมาแล้ว นี่เป็นรายการยาไม่กี่ใบที่พันธมิตรโอสถดำเนินการมายาวนานแต่ก็ยังไม่สำเร็จ"

พูดถึงจุดนี้ เขาก็มองฟู่จาวหนิง ยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

"นี่เป็นความลับของพันธมิตรโอสถเลยนะ พูดให้คนนอกรู้ไม่ได้ เจ้าตอนนี้ได้ยินแล้ว เจ้าคงต้องมาเป็นคนของพันธมิตรโอสถแล้วล่ะ"

ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออก

อย่างนี้ก็ได้หรือ?

พวกเขาไม่ได้คุยกันต่อ เพราะหมอหวังจับชีพจรตรวจให้ผู้เฒ่าฟู่เสร็จสิ้นแล้ว

เพียงแต่ เขามองฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าลำบากใจ

"ท่านหมอหวัง ท่านพูดมาตามตรงเถิด" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ร่างกายของท่านผู้เฒ่าเป็นช่วงไม้ใกล้ฝั่งตะวันใกล้ลาลับแล้ว เขาน่าจะทำงานอย่างหนักมาหลายปี โรคเก่าก็สะสมมาไม่น้อย เลือดลมถูกทำลาย กระเพาะอาหาร ปอด ล้วนมีอาการบาดเจ็บที่แตกต่างกัน ตับและถุงน้ำดีก็ไม่ดี ม้ามอ่อนแอ ก่อนหน้านี้ยังได้รับอาการบาดเจ็บมาอีก และย่ำแย่มาตลอด ดังนั้นพอสิ่งเหล่านี้มาสะสมรวมกัน จึง.."

ทุกประโยคที่หมอหวังพูดขึ้น หน้าของผู้อาวุโสจี้ก็ดำตามขึ้นทุกที

เขามองฟู่จาวหนิงอย่างกังวล

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านอยู่กับท่านผู้เฒ่าดีดีเถิด" ท่านหมอหวังสรุปออกมาอย่างสั่นเทา

"ดังนั้น ท่านจะบอกข้าว่าท่านปูไม่มียาที่รักษาได้หรือ?"

"เรื่องนี้" ท่านหมอหวังไม่กล้าพูดต่อ

ฟู่จาวหนิงโบกไม้โบกมือ "รบกวนท่านหมอหวังเสียแล้ว เมื่อครู่ที่ข้ากดตามลำดับให้กับท่านปู่ เป็นจุดจับชีพจรไม่กี่จุด"

นางอธิบายคร่าวๆ ให้กับหมอหวัง หมอหวังเองก็ฟังจนตาเป็นประกาย

"ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมเหลือเกิน! วิธีนี้สามารถทำให้อารมณ์ตื่นเต้นของผู้ป่วยสงบลงมา และหลายจุดชีพจรยังมีผลทำให้ผ่อนหลายช่วยเหลือการนอนหลับอีก คิดไม่ถึงเลย แล้วนี่ยังมีจุดชีพจรที่ทำให้คนรู้สึกสบายอีกหลายจุดด้วย! นำมาใช้ที่นี่คือยอดเยี่ยมมากจริงๆ! เพียงแต่น้ำหนักในการกด"

"น้ำหนักการกด ก็ต้องดูตามสถานการณ์อย่างละเอียด ต้องปรับให้เหมาะสมตามผู้ป่วย เรื่องนี้จำเป็นต้องใช้เวลาศึกษาฝึกฝน ต้องสังเกตให้มาก"

ฟู่จาวหนิงไม่พูดมากแล้ว เขาพูดเหล่านี้กับหมอหวัง ก็เพราะเพิ่งจะรับปากไป ยิ่งไปกว่านั้นวิชาแพทย์ของหมอหวังเองก็ไม่เลวเลย เขาพูดสถานการณ์ของผู้เฒ่าฟู่ออกมาได้เจ็ดแปดส่วนแล้ว

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงกำลังคำนวณในใจ หมอหวังที่ถูกผู้อาวุโสจี้เชิญมา ดังนั้นวิชาแพทย์ของเขาในเมืองหลวงก็น่าจะถือว่าไม่เลวแล้ว

แต่หมอหวังก็ยังรักษาท่านปู่ไม่ได้

ทว่านางทำได้

หมอหวังได้รับวิธีการของนางไป ในสมองก็คิดจะกลับไปศึกษาค้นคว้า จึงบอกลากับพวกเขา แล้วพาหมอตี๋ออกไปจากบ้านตระกูลฟู่

ผู้อาวุโสจี้กลับว่าฟู่จาวหนิงจะเสียใจ จึงเอ่ยปลอบขึ้นว่า "ศิษย์เอ๋ย เจ้าอย่าเสียใจนักเลย ถ้าไม่ไหวจริงๆ พวกเราก็ใช้ยาคอยบำรุงท่านปู่เจ้าได้! เจ้าต้องการยาอะไร ข้ากลับพันธมิตรโอสถแล้วจะมอบให้เจ้าเอง!"

"ต้องจ่ายเงินไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม

"เอ่อ"