อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 491

หยินหลิ่วลังเลพูดวิธีการออกมาสองวิธี ถ้าเป็ฯช่วงปกติ การให้ซ่งอวิ๋นเหยาใช้ของสองสิ่งนี้มาล้างหน้าคือหาเรื่องตายแท้ๆ แต่ว่าตอนนี้ ซ๋งอวิ๋นเหยาทั้งหัวสมองก็คิดแต่ว่าจะล้างเจ้าสีดำบนใบหน้านี้ออกไปอย่างไร พอได้ยินว่ายังมีวิธีอื่น ก็ให้นางไปจัดหามาทันที

ของจัดหามาแล้ว ซ่งอวิ๋นเหยาเองก็กัดฟันทนเจ็บแล้วล้าง

ตอนที่เอาเกลือบชโลมหน้า นางก็ปวดจนทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา เพราะก่อนหน้านี้ใบหน้าก็ถูกจนแดงไปหมดแล้ว บางจุดน่าจะถลอกแล้วด้วยแต่ไม่รู้สึกตัว ตอนนี้พอเอาเกลือทาลงไป ความระทมนั้นมันช่าง...

"ล้าง ล้างออกไหม?"

หลังจากล้างน้ำสะอาดไปรอบหนึ่ง ซ่งอวิ๋นเหยาก็ใช้นิ้วแตกไปเบาๆ บนหน้าก็ยังเจ็บจนอยากจะร้องไห้

นางล้างต่อไม่ได้แล้ว ทำได้แค่เงยหน้าขึ้นมองซ่งหยวนหลินกับหยินเหลิ่ว เสียงสั่นเครือ ถามพวกนางขึ้นอย่างมีความหวัง

นี่น่าจะล้างออกหมดแล้วกระมัง?

ซ่งหยวนหลินไม่กล้ามองนางของนางอีก

นี่มันอย่างกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

เดิมทีเป็นสีดำ ไม่ได้วาดเต็มไปทั้งหน้า ยังพอมีบางส่วนเป็นผิวหนังเดิมของนางอยู่ แต่ว่าพอล้างไปหลายรอบเข้า แล้วยังใช้สิ่งของต่างๆ มากมายมาถู ตอนนี้บนหน้าซ่งอวิ๋นเหยาจึงไม่เหลือผิวดีอยู่เลยสักแห่งเดียว

ถ้าไม่ใช่ดำก็ถูกถูจนแดง แล้วยังมีผิวถลอกอีก บางจุดยังมีเลือดซึมอีกด้วย เพราะว่าใส่เกลือเข้าไป จึงบวมขึ้นหน่อยๆ

ตอนนี้หน้าของนางเรียกว่าหน้าคนไม่ได้เลย

"สี จางลงไปแล้วจริงๆ ไม่ได้ดำเหมือนก่อนหน้าแล้ว" หยินหลิ่วตอนพูดถึงประโยคนี้ก็ไม่กล้ามองหน้าซ่งอวิ๋นเหยา

เพราะมองหน้านางแล้วพูดปลอบอะไรไม่ออกเลย

"ไปหาของอย่างอื่นมาล้างอีก น่าจะล้างออกได้หมดกระมัง? จางลงไปมากแล้วจริงๆ"

เสียงของซ่งหยวนหลินสั่นเครือ รู้สึกเวทนาเกินกว่าจะดูได้

แต่จริงๆ ก็จางลงไปมากแล้ว เดิมทีเป็นสีดำเข้ม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเทาๆ ไม่ได้สะพรึงดวงตานางเหมือนในตอนแรก

"หมอมาแล้ว!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน