อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 492

หมอเซียวเองก็คิดหาวิธีสุดกำลัง

เขาเองก็ผสมน้ำยามากมายเพื่อจะล้างสีบนหน้าซ๋งอวิ๋นเหยาออก แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลย

ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นน้ำยาอะไร จะใช้สิ่งของใด สีบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยาไม่ว่าอย่างไรก็ล้างไม่ออก ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่จางลงแล้วอีกด้วย

กลับกันพอยิ่งใช้ของต่างๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้านั้นของซ่งอวิ๋นเหยาก็ยิ่งบวมแดงและแข็งมากขึ้น

จนท้ายสุดขนาดที่นางทำสีหน้ามากหน่อยก็ยังดึงจนเจ็บปวด ขยับไม่ได้เลย เพราะแค่เอาน้ำมาล้างก็ยังเจ็บ

ซ่งอวิ๋นเหยาขนาดจะร้องไห้ก็ยังไม่กล้า ร้องไห้เองก็ยังเจ็บ

ทรมานอยู่วันหนึ่ง นางอย่าว่าแต่ออกจากบ้านเลย ซ่งหยวนหลินเองยังลืมบอกเรื่องที่ลือกันอยู่ภายนอกกับนางเสียด้วยซ้ำ

คนด้านนอกรออยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็ไม่เห็นว่าซ่งอวิ๋นเหยาจะออกจากบ้าน จึงยิ่งลือกันออกไปหนักข้อขึ้น

ดูเอาเถอะ ท่านหญิ่งอวิ๋นเหยาไม่กล้าออกมาจริงๆ ด้วย!

คนมากมายล้วนพูดเช่นนี้ หลังจากนั้นยังมีคนไปจดจ้องที่จวนชินอ๋องเซียวอีก แล้วยังหาคนเข้าไปแอบฟัง ได้ยินว่าคืนแต่งงานนั้นรัฐทายาทเซียวไม่ได้อยู่ในเรือนหอ หลังจากนั้นฮูหยินของรัฐทายาทวันต่อมาก็ตรงไปหาเขาที่ห้อง จากนั้นก็ถูกรัฐทายาทเซียวผลักออกมา

ฮูหยินรัฐทายาทไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องหมอเทวดาหลี่ผู้เป็นบิดา หมอเทวดาหลี่รักลูกสาว พุ่งไปถามหาเหตุผลกับรัฐทายาทเซียว ผลลัพธ์คือทะเลาะกับรัฐทายาทเซียวขึ้นยกใหญ่ ทั้งสองคนเกือบจะลงไม้ลงมือกันแล้ว

เรื่องในจวนชินอ๋องเซียวก็ร้อนแรงเอาเรื่อง

"เมื่อเป็นเช่นนี้ ที่เขียนไว้ด้านในกระดาษเรียกร้องความเป็นธรรมนั้นไม่ผิดเลย อย่างน้อยตอนนี้ก็ดูเป็นเรื่องจริง รัฐทายาทเซียวไม่ได้อยากแต่งหลี่จื่อเหยาเป็นภรรยา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังเป็ฯทองแผ่นเดียวกันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีเรื่องในห้องหอเลย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน