อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 498

ฟู่จาวหนิงพอเงยหน้าก็เห็นเซียวหลันยวน

ม่านรถม้าจวนอ๋องม้วนขึ้นอยู่ เขาสวมหน้ากาก นั่งอยู่ในรถสองมือประคองเตาอุ่นเอาไว้ ทำท่าทางเหมือนรออยู่นานแล้ว

แต่รถม้านั่นจะต้องเข้ามากะทันหันแน่นอน ไม่เช่นนั้นเฉินซานทำไมจะต้องรีบหยุดรถตัวโก่งขนาดนี้?

จะต้องออกมาจากซอยข้างๆ แน่

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนเงียบๆ ในใจก็ระแวง

นี่คิดจะทำอะไรกัน?

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าตรวจเจออะไรก็ไม่ยอมบอกนางหรอกหรือ แต่กลับวิ่งแจ้นไปหาเสิ่นเสวียน?

"พวกท่านจะไปหาท่านเสิ่นหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม ขณะเดียวกันก็บอกกับเฉินซานว่า "พวกเขาถ้าจะพวกเราก็หลบหน่อย"

สิ่งที่นางคิดถึงก็คือพวกเขาจะไปเรือนตระกูลเสิ่น ตอนนี้บังเอิญมาเจอกัน

เฉินซานขานรับ "ขอรับ"

ขณะที่เตรียมจะถอยออก ชิงอีก็ร้องเรียกขึ้นมา "พระชายา พวกเราไม่ได้จะไปเรือนตระกูลเสิ่น แต่มารับท่านต่างหาก คืนนี้กลับไปกินข้าวเย็นที่จวนอ๋องเถิด ให้คนครัวจัดเตรียมไว้แล้ว"

"หา?

"ฟู่จาวหนิงมึนงง ปากอ้าพะงาบ ตั้งตัวไม่ทันไปพักหนึ่ง"

เซียวหลันยวนคิดจะทำอะไร?

"เฉินซาน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ไปบอกผู้เฒ่าฟู่เสียหน่อย" ชิงอีเอ่ยกับเฉินซาน

เฉินซานหันหน้าไปมองฟู่จาวหนิง "คุณหนู?"

ถ้าคุณหนูของบ้านนางไม่ลงจากรถม้า และไม่คิดจะไปจวนอ๋องล่ะก็ เขาจะขับกลับไปเองได้อย่างไรกัน?

"ข้าไปไปแล้ว คืนนี้จะกลับไปกินข้าวกับท่านปู่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

ชิงอีหันหน้าไปมองอ๋องเจวี้ยน

"ในวังส่งมาสองชุด แล้วยังมีชุดลำลองอีกหลายชุดที่เหล่าหญิงสาวในจวนตัดออกมา ท่านอ๋องจะตัดชุดใหม่ แน่นอนว่าต้องทำให้พระชายาด้วยสิ"

"อย่า นี่น่าจะเป็นความคิดของพวกเจ้าอีกกระมัง? ถึงตอนนั้นเซียวหลันยวนก็ได้หน้าไปอีก"

นางยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหงจั๋วเฝิ่นซิงดึงเข้าไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้ว ตู้เสื้อผ้าเปิดออก และนางก็เห็นชุดกระโปรงที่ใส่ไปร่วมงานเลี้ยงในวังก่อนหน้าตัวนั้นเป็นลำดับแรก

"กระโปรงแวววาวนี้"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง ทำไมถึงนำกลับมาอีก? ไม่ใช่ว่าเซียวหลันยวนเตรียมไปให้แม่นางคนอื่นแล้วหรอกหรือ?

"พระชายา กระโปรงนี้ อันที่จริงตัดขึ้นตามขนาดของพระชายานะ อ๋องเจวี้ยนต่อมาก็นำกลับมา บอกให้วางไว้ที่นี่ นี่ไม่ใช่หมายความว่า ตั้งแต่ต้นจนบจบ กระโปรงตัวนี้คือทำมาให้ท่านหรอกหรือ?" หงจั๋วเอ่ยขึ้น

นางกับเฝิ่นซิงล้วนรู้ว่าเรื่องนี้อาจจะกลายเป็นปมในใจของฟู่จาวหนิง ดังนั้นจึงรอให้นางกลับมาตลอด จะได้พูดกับนางให้ชัดเจน

"ให้ข้าหรือ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อนัก

"พระชายา พูดแล้วท่านก็อย่างเพิ่งโมโห" เฝิ่นซิงกดเสียงต่ำเอ่ยขึ้น "ก่อนหน้านี้ไปซวงกับจินเสวี่ยไม่ใช่ถูกท่านอ๋องไล่ไปทำงานจิปาถะแล้วหรือ? ท่านอ๋องไม่ยอมให้พวกนางออกจากที่นั่นเลยด้วยซ้ำ ทุกวันทำได้แค่รอทำงานอยู่ในเรือนเล็กนั่น"