อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 520

"แค่กๆๆ" เซียวหลันยวนไอออกมาอีกชุดหนึ่ง เงยหน้ามองนาง สนิทกันได้ขนาดนี้แล้ว ยังจะหย่าอีกหรือ?

"นอนลงไป" เซียวหลันยวนถูกดวงตาที่ไฟลุกมองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จะให้เขานอนลงในทันที

เซียวหลันยวนไอนอนลงไปบนแคร่นิ่ม ผ้าคลุมถูกนางดึงลงไปที่เอว

พอเห็นเอวของเขา ใบหน้าของนางก็ร้อนผ่าว หยิบเข็มออกมาปักลงไปฉึกๆๆ

"ก่อนหน้านี้ตอนท่านไปหอจันทร์หยาดไม่ใช่ว่าระมัดระวังตัวอยู่หรอกหรือ? สามารถสัมผัสได้ว่ามียา แล้วครั้งนี้ไปห้องนอนซ่งอวิ๋นเหยาทำไมจึงสังเกตไม่เห็น? เชื่อใจนางขนาดนี้เชียว?"

เรื่องที่ไปห้องนอนซ่งอวิ๋นเหยาทำไมจึงไม่ปล่อยผ่านไปเสียที?

เซียวหลันยงยแอบถอนใจ

เขาเสียใจขึ้นมา

ผิดไปแล้วจริงๆ จะมีข้อมูลอะไร เขาจะหาโอกาสอื่นเพื่อไปฟังไม่ได้เลยหรือ? แค่คิดจะไปดูห้องนอนหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่จินตนาการไว้ไหม รอตอนกลางวันที่ซ่งอวิ๋นเหยาไม่อยู่แล้วเข้าไปดูไม่ได้หรือไร?

"ข้าไม่รอบคอบเอง ตอนนั้นข้ายืนอยู่ข้างหน้าต่างแล้ว"

พูดถึงตอนนี้ เขาจู่ๆ ก็คิดขึ้นมาว่าหน้าต่างของซ่งอวิ๋นเหยาไม่ใช่ว่าวางอะไรอยู่หรือ?

"นางคิดจะเล่นงานข้า"

เซียวหลันยวนกัดฟัน ซ่งอวิ๋นเหยา ดีมาก ดีจริงๆ

"เมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่ใช่ว่าเข้าใจตัวท่านหรอกหรือ คำนวณถึงพฤติกรรมของท่านได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นจึงเอาของไปวางไว้ที่ริมหน้าต่าง" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว

เซียวหลันยวนนิ่งงันไม่พูดจา

เขาพูดได้ว่า เพราะตอนที่ซ่งอวิ๋นเหยารู้ข่าวคราวของฟู้จิ้นเชินฟู่หลินซื่อ ในหัวสมองก็คิดจะยืนยันแทนฟู่จาวหนิงทันทีว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ไหม ดังนั้นจึงรีบร้อนออกไปใช่ไหมนะ?

"แต่ว่า นางก็ยังวางแผนดึงท่านออกไป ยิ่งไปกว่านั้นยังล่อท่านไปสำเร็จด้วย แล้วปล่อยให้ท่านออกมาได้อย่างไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าไม่ค่อยปกติ ด้วยวิธีการของซ่งอวิ๋นเหยา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องดึงรั้งเขาเอาไว้จึงจะถูก

"อืม นางโถมตัวเข้ามา แต่ข้าฟาดไปฝ่ามือหนึ่ง" เซียวหลันยวนพูด

"พรวด"

"ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ทำไมข้าดูคุ้นตาเหลือเกิน?" ฟู่จาวหนิงหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินเข้ามา พลิกไปพลิกมาดูในแสงเทียน พยายามรื้อความคิด จากนั้นก็เบิกตาโพลงขึ้น

"นี่มันของข้านี่!"

ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมา

นางคิดออกแล้ว ตอนที่นางยังเล็ก ฟู่รั่วเสวี่ยหลอกนางว่าในภูเขามีผลไม้ที่รักษษท่านปู่ได้ แล้วยังพรรณนาออกมาอีกด้วย ตอนนั้นนางก็ขึ้นเขาไปหาอย่างโง่ๆ ซื่อๆ ตอนกลางคืนหาทางกลับบ้านไม่เจอ เลยไปหลบอยู่ในถ้ำภูเขาแห่งหนึ่ง

ต่อมาก็มีชายหนุ่มพุ่งเข้ามา แล้วยังโซซัดโซเซเข้ามาด้วย ได้รับบาดเจ็บ

ฟู่จาวหนิงเอียงคอมองไปทางเซียวหลันยวน ตบลงไปเสียงหนึ่งบนหน้าผากเขา "เซียวหลันยวน! นี่มันของข้า！ตอนนั้นในถ้ำภูเขาข้าช่วยชีวิตพี่ชายคนหนึ่งไว้"

เซียวหลันยวนไม่ขยับ และไม่พูดอะไร

ต่อให้ถูกฟู่จาวหนิงตบลงมาก็ยังไม่ขยับ

ฟู่จาวหนิงพูดอยู่ตั้งนานสองนานพอเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยา ก็ขมวดคิ้ว "หลับไปแล้วหรือ?"

นางจึงเก็บเข็มออกมา ย่อตัวลงมาเอียงคอมองเซียวหลันยวน กลับประสานเข้ากับดวงตาลึกทึมของเขา