อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 521

"ท่านยังไม่หลับหรือ ปล่อยให้ข้าพูดอยู่ได้ตั้งนาน อ๊ะ!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกฟ้าหมุนติ้วถูกเซียวหลันยวนดึงพลิกลงมากดอยู่บนแคร่นิ่ม

"เด็กผุ้หญิงคนนี้คือเจ้าหรือ?"

เสียงของเขาแหบพร่าจนผิดปกติ

"ข้าเอง แต่ว่าตอนนั้นตาของท่านไม่ใช่ว่าบาดเจ็บหรอกหรือ? ข้ายังใช้แขนเสื้อช่วยเช็ดเลือดให้ท่านอยู่เลย ในถ้ำภูเขามืดมาก ตาของท่านก็ลืมไม่ขึ้นมองไม่เห็นข้าเหมือนกัน ข้าตอนนั้นยังเห็นหน้าของท่านชัดเจนมาก หน้าของท่านเต็มไปด้วยเลือด แล้วก็โคลน สกปรกสุดๆ"

ฟู่จาวหนิงพูดรายละเอียดในตอนนั้นออกมา นี่ไม่จำเป็นต้องให้เขายืนยันอีกแล้ว นางนั่นเอง

เพราะสถานการณ์คืนนั้น นอกจากพวกเขาสองคนแล้วใครก็ล้วนไม่รู้เรื่องทั้งสิ้น

ต่อมาทหารของเขาหาตัวพวกเขาพบ พาเด็กสาวคนนั้นลงจากเขาไปด้วยกัน พอลงจากเขานางก็วิ่งหนีไปแล้ว

"เจ้าหรือ"

เซียวหลันยวนทวนสองคำนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงมองเขางงๆ และเห็นว่าดวงตาเขาแดงรื้น

"แต่ทำไมท่านถึงคิดว่าเป็นซ่งอวิ๋นเหยาด้วยล่ะ?" นางถามอย่างงงงัน

"ครึ่งปีต่อมาตอนเจอนางครั้งแรก ในมือนางมีผ้าเช็ดหน้าที่คล้านกันอยู่ผืนหนึ่ง พอตรวจสอบดูก็พบว่าวันนั้นนางเองก็ไปที่เขาลูกนั้นเช่นกัน ตระกุลซ๋งเองก็มีคนใช้เลวๆ อยู่คนหนึ่ง หลังจากถูกด่าตีก็เกิดความคิดต่ำช้า ดังนั้นจึงเอานางออกไป คิดจะไปทิ้งในภูเขา"

"บังเอิญขนาดนี้เชียว" ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกหน่อยๆ

"บังเอิญขนาดนี้เลย คนของตระกูลซ่งเองก็ไปพบนางบนถนนลงจากเขาเข้าตรู่วันนั้นเช่นกัน รูปร่างอายุ เวลาสถานที่ เทียบได้ถูกต้องเกือบหมด"

พระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเขาหรือ?

บังเอิญได้ขนาดนี้เชียว

"ซ่งอวิ๋นเหยาอายุยังน้อย กลับมีความคิดได้ขนาดนี้เลยหรือ ต่อมาข้าไปหานาง ส่งขนมกับยาไปให้ บอกขอบคุณ นางทั้งที่รู้อยู่ว่าไม่ใช่ตัวนาง แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงไม่ได้มาชี้แจ้งให้ชัดเจน"

เซียวหลันยวนหัวเราะเย็นชาขึ้นเสียงหนึ่ง ตอนนี้ในใจล้วนมีแต่ความชิงชังในตัวซ่งอวิ๋นเหยา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน