อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 62

สิ่งที่ไท่ซ่างหวงเหลือไว้ให้อ๋องเจวี้ยนครั้งนั้น ตัวกุญแจกับสถานที่ล้วนส่งมอบให้กับคนสามคน ในมือพวกเขาทั้งสามคนล้วนมีสิ่งยืนยันอยู่คนละชิ้น มีเพียงทั้งสามคนมาอยู่พร้อมกันเท่านั้น นำเอาของทั้งสามอย่างออกมาจึงจะใช้ได้

แต่ว่าสามคนนี้คือใคร กระทั่งองค์จักรพรรดิเองก็ยังไม่รู้

องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาก็คอยเลียบๆ เคียงๆ หาข่าวจากไทเฮาอยู่ แต่ผลลัพธ์คือไทเฮาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

นี่เป็นปมในใจปมหนึ่งขององค์จักรพรรดิ

เห็นๆ อยู่ว่าเขาต่างหากที่เป็นคนที่มีคุณสมบัติสืบทอดการปกครองมากที่สุด ตำแหน่งจักรพรรดิท้ายสุดก็ยังส่งมาให้เขา แต่ไท่ซ่างหวงกลับรู้สึกชอบไปทางอ๋องเจวี้ยนมากกว่าอย่างชัดเจน

เสด็จแม่ของเขาต่างหากที่เป็นฮองเฮาลำดับหนึ่ง ไทเฮาคนปัจจุบันเข้าวังมาทีหลังด้วยซ้ำ แต่พอเข้าวังก็ไม่ต้องไปตบตีแย่งชิงกับนางสนมเลย ขึ้นแท่นนั่งบัลลังก์ไปเลยทันที

แล้วยังอ๋องเจวี้ยนที่เกิดออกมาภายนอกนั่นอีก ถ้าหากในบ้านปกติ ก็นับเขาว่าเป็นลูกนอกสมรสได้แล้ว ไท่ซ่างหวงแอบไปลูกที่นอกวัง รอจนสองขวบจึงรับกลับเข้ามา ด้านบนก็มีพระโอรสอยู่ตั้งหลายคนแล้ว แต่ก็ยังรักเจ้าคนที่มาทีหลังนี่อย่างกับสมบัติล้ำค่า

องค์จักรพรรดิกับฮองเฮารู้สึกว่าพวกเขาตรวจจนพบความจริงแล้ว รู้ว่าไทเฮาถูกบังคับให้ยอมรับลูกชายคนนี้อย่างจำใจ ตอนนี้สำหรับภายนอกล้วนพูดกันว่านี่เป็นลูกชายแท้ๆ ของไทเฮา อันที่จริงไทเฮาก็ไม่รู้ว่ารังเกียจเขาขนาดไหน

"พวกเขาอีกไม่นานคงจะรู้ว่าฟู่จาวหนิงผ่านการทดสอบแล้ว" ขันทีอยู่กับองค์จักรพรรดิมานาน และรู้ว่าในใจองค์จักรพรรดิกำลังคิดอะไร พอขบคิดก็เอ่ยขึ้นกับองค์จักรพรรดิว่า "เพียงแต่พวกเขาจะปรากฎตัวขึ้นเมื่อไรก็ยังไม่มีใครรู้ ไม่อย่างนั้น ส่งคนไปจับตาดูที่จวนอ๋องเจวี้ยนเสียหน่อยเป็นอย่างไร?"

ทั้งสามคนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะปรากฎตัวขึ้นเมื่อไร องค์จักรพรรดิถ้าอยากรู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรเอาไว้ให้กับอ๋องเจวี้ยน แน่นอนว่าต้องส่งคนไปจับตาดูเสียหน่อย

"อืม ควรจะส่งคนไปเสียหน่อย อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่ว่าไม่ค่อยสบายหรอกหรือ ข้ารู้สึกเป็นห่วงแล้วส่งหมอหลวงเฉินไปจวนอ๋องเจวี้ยนก็แล้วกัน พักที่นั่นเสียเลย จะได้คอยดูอาการให้อ๋องเจวี้ยนตลอดเวลาด้วย" องค์จักรพรรดิพยักหน้า

อันที่จริงคือจะให้หมอหลวงเฉินไปจับตาดูนั่นเอง พูดเสียน่าฟังเชียว

ฮองเฮาทางนั้นเองก็มีความคิดขึ้นมา

"ฟู่จาวหนิงคุณหนูตกอับคนหนึ่ง เกี่ยวกับมารยาทในราชวงศ์คงจะไม่รู้อะไรนัก นางในเมื่อกลายเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้ว กลายเป็นคนในราชวงศ์ มารยาทกฎเกณฑ์ในวังก็ต้องเรียนรู้เสียหน่อย ดังนั้นข้าก็ส่งมามาอบรมมารยาทที่มีความสามารถหน่อยไปยังจวนอ๋องเจวี้ยนแล้วกัน จะได้คอยสอนนางด้วย"

หมอเทวดาหลี่รู้สึกว่าความคิดนี้ของฮองเฮาดีมาก มามาอบรมมารยาทเองก็ยังคอยกลั่นแกล้งฟู่จาวหนิงได้ ให้นางได้เจอความลำบากเสียบ้าง!

"ฮองเฮาใจกว้างเสียจริง ยังคิดเพื่ดตัวฟู่จาวหนิงด้วย"

"เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้ว"

ฮองเฮาหัวเราะเย็นชา ในใจกลับรู้สึกคับอกคับใจแทบจะบ้า

ฟู่จาวหนิงคุณหนูตกอับคนเดียว แค่โยกตัวก็มาเป็นน้องสะใภ้นางเสียแล้ว มันน่าโมโหไหม?

ฟู่จาวหนิงไม่รู้เลย ว่าฮองเฮายังส่งมามาอบรมมารยาทเตรียมไปให้นางลำบากอีก

ค่ำคืนของวันนี้นางนอนหลับอย่างสบายในบ้านตระกูลฟู่

อยู่ในภูเขาสามวัน นางเองก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด ถึงอย่างไรนอกจากหายาขุดยา ยังต้องมารับมือกับสัตว์ป่างูพิษร้าย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนคิดจะเอาชีวิตนางอีก

ดังนั้นการหลับครั้งนี้ นางจึงหลับไปถึงช่วงกลางวันของอีกวันหนึ่ง ตอนที่ตื่นมายังดูสลึมสลือ คิดไม่ออกไปพักหนึ่งว่าตนเองอยู่ที่ไหนกันแน่

"เสี่ยวเถา"

นางตะโกนเรียกคำหนึ่ง เสี่ยวเถาที่แอบงีบอยู่ด้านนอกก็กระโจนลุกขึ้นยืน

"คุณหนู ข้าอยู่นี่ ท่านตื่นแล้วหรือ?"

นางผ่อนใจโล่ง เพราะว่าฟู่จาวหนิงหลับไปนานมากจริงๆ นางกังวลว่าเกินเรื่องขึ้นแล้วหรือไม่ หลายครั้งที่แอบจะเข้าไปดูฟู่จาวหนิงเสียหน่อยแต่ก็ไม่กล้า

"อืม เอาน้ำร้อนมาให้ข้าหน่อย"

"เจ้าค่ะ ทันทีเลย!"

เสี่ยวเถารีบพุ่งออกไปวุ่นกับงาน

"เสี่ยวเถา คุณหนูตื่นแล้วหรือ?" ป้าจงถาม

"ใช่แล้ว"