อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 63

"เช่นนั้นข้าจะรีบไปอุ่นข้าวก่อนแล้วกัน" ป้าจงเองก็รีบไปทำงานเช่นกัน

ลุงจงป้อนม้าตัวนั้นแล้วเรียบร้อย กำลังกวาดลานบ้าน พอได้ยินว่าฟู่จาวหนิงตื่นแล้วก็ยิ้มขึ้นมา ไม่รู้เพระาอะไร ตอนที่ฟู่จาวหนิงนอนหลับยังไม่ตื่น จิตใจของพวกเขาทั้งหมดก็เหมือนจะทั้งตึงทั้งเครียด

ตอนนี้พอได้ยินว่านางตื่นแล้ว พวกเขาก็วางใจลงมาทันที

ฟู่จาวหนิงหลังจากล้างหน้าล้างตา ป้าจงก็ยกกับข้าวเข้ามาแล้ว

"ท่านปู่ตื่นมาแล้วพูดอะไรหรือไม่?"

"ท่านผู้เฒ่าหลังจากตื่นมา พวกเราก็บอกว่าท่านนอนหลับอยู่ในห้อง เขาก็ไม่พูดอะไรอีก น่าจะรอให้ท่านตื่นก่อนแล้วค่อยพูดกระมัง" เสี่ยวเถาเอ่ยขึ้น

"ท่านผู้เฒ่าดูแล้วเหมือนกำลังวังชาจะดีขึ้น พอกินยาลูกกลอนที่คุณหนูให้มาไปสองครั้ง ตอนกลางวันก็กินข้าวได้ และนอนหลับไปแล้ว"

พวกของป้าจงล้วนรู้สึกว่ายาลูกกลอนขวดเล็กที่ฟู่จาวหนิงส่งมาให้เมื่อวานนี้มีประสิทธิภาพดีมาก ยอดเยี่ยมมาก เพราะว่าเมื่อคืนกับวันนี้ผู้เฒ่าฟู่หลังจากกินลงไปสองครั้งก็กินข้าวได้แล้ว

ก่อนหน้านี้เขากินอะไรไม่ลงเลย

"่ข้าไปดูท่านปู่ก่อน"

"คุณหนู ท่านเมื่อวานกลับมายังไม่ได้กินอะไรเลย รีบกินข้าวเสียก่อนเถิด ท่านผู้เฒ่ายังนอนหลับอยู่เลย" เสี่ยวเถามขวางนางไว้

ฟู่จาวหนิงท้องร้องจ้อก

นางเองก็รู้สึกเขินขึ้นมาเล็กๆ จากนั้นจึงเดินมาถึงหน้าโต๊ะเตรียมจะกินข้าวเสียก่อน

แต่พอเห็นอาหารบนโต๊ะแล้ว ฟู่จาวหนิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

"พวกเจ้าช่วงนี้กินอาหารแบบนี้หรือ?"

ของที่ป้าจงส่งมาให้นาง คือข้าวที่ไม่เต็มชาม ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสีเหลืองหน่อยๆ ด้านบนมีเม็ดดำๆ ตอนยกเข้ามาดมก็ไม่มีความหอมของข้าวเลย แต่กลับมีกลิ่นราแปลกๆ สิ่งนี้คือข้าวเก่าแน่นอน และไม่รู้ว่าวางเอาไว้นานเท่าไรแล้ว