อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 63

"เช่นนั้นข้าจะรีบไปอุ่นข้าวก่อนแล้วกัน" ป้าจงเองก็รีบไปทำงานเช่นกัน

ลุงจงป้อนม้าตัวนั้นแล้วเรียบร้อย กำลังกวาดลานบ้าน พอได้ยินว่าฟู่จาวหนิงตื่นแล้วก็ยิ้มขึ้นมา ไม่รู้เพระาอะไร ตอนที่ฟู่จาวหนิงนอนหลับยังไม่ตื่น จิตใจของพวกเขาทั้งหมดก็เหมือนจะทั้งตึงทั้งเครียด

ตอนนี้พอได้ยินว่านางตื่นแล้ว พวกเขาก็วางใจลงมาทันที

ฟู่จาวหนิงหลังจากล้างหน้าล้างตา ป้าจงก็ยกกับข้าวเข้ามาแล้ว

"ท่านปู่ตื่นมาแล้วพูดอะไรหรือไม่?"

"ท่านผู้เฒ่าหลังจากตื่นมา พวกเราก็บอกว่าท่านนอนหลับอยู่ในห้อง เขาก็ไม่พูดอะไรอีก น่าจะรอให้ท่านตื่นก่อนแล้วค่อยพูดกระมัง" เสี่ยวเถาเอ่ยขึ้น

"ท่านผู้เฒ่าดูแล้วเหมือนกำลังวังชาจะดีขึ้น พอกินยาลูกกลอนที่คุณหนูให้มาไปสองครั้ง ตอนกลางวันก็กินข้าวได้ และนอนหลับไปแล้ว"

พวกของป้าจงล้วนรู้สึกว่ายาลูกกลอนขวดเล็กที่ฟู่จาวหนิงส่งมาให้เมื่อวานนี้มีประสิทธิภาพดีมาก ยอดเยี่ยมมาก เพราะว่าเมื่อคืนกับวันนี้ผู้เฒ่าฟู่หลังจากกินลงไปสองครั้งก็กินข้าวได้แล้ว

ก่อนหน้านี้เขากินอะไรไม่ลงเลย

"่ข้าไปดูท่านปู่ก่อน"

"คุณหนู ท่านเมื่อวานกลับมายังไม่ได้กินอะไรเลย รีบกินข้าวเสียก่อนเถิด ท่านผู้เฒ่ายังนอนหลับอยู่เลย" เสี่ยวเถามขวางนางไว้

ฟู่จาวหนิงท้องร้องจ้อก

นางเองก็รู้สึกเขินขึ้นมาเล็กๆ จากนั้นจึงเดินมาถึงหน้าโต๊ะเตรียมจะกินข้าวเสียก่อน

แต่พอเห็นอาหารบนโต๊ะแล้ว ฟู่จาวหนิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

"พวกเจ้าช่วงนี้กินอาหารแบบนี้หรือ?"

ของที่ป้าจงส่งมาให้นาง คือข้าวที่ไม่เต็มชาม ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสีเหลืองหน่อยๆ ด้านบนมีเม็ดดำๆ ตอนยกเข้ามาดมก็ไม่มีความหอมของข้าวเลย แต่กลับมีกลิ่นราแปลกๆ สิ่งนี้คือข้าวเก่าแน่นอน และไม่รู้ว่าวางเอาไว้นานเท่าไรแล้ว

ส่วนกับข้าวสองจาน จานหนึ่งดูสดใหม่ แต่ก็เหมือนผัดมาแบบไม่มีน้ำมันเลย ดังนั้นดูแล้วจึงดูเหลืองหน่อยๆ แล้วยังมีอาหารแบบผัดซีอิ๊ว ดำปี๋จนดูไม่ออกว่าเป็นอะไร

ฟู่จาวหนิงดึงออกมาจากความทรงจำ ก่อนหน้าที่เขาจะออกเรือน ตระกูลฟู่อย่างน้อยก็ยังมีกับข้าวกับปลาพอใช้ได้อยู่นี่นา

ตอนนี้ทำไมจึงเป็นของแบบนี้?

ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดที่ยกมาให้นางยังเป็นแบบนี้ แล้วพวกของลุงจงก็ไม่รู้เลยว่ากินอะไรกัน

ป้าจงกับเสี่ยวเถาสบตากัน ทั้งสองคนก็ก้มหน้าลงต่ำ

"แล้วเสบียงข้าวของบ้านพวกเราล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงวางตะเกียบลง นางแม้จะหิว แต่ตอนอยู่ในภูเขาที่ลำบากขนาดนั้นนางก็ยังไม่ยอมด้อยค่าตนเอง ยังออกไปล่าหาเนื้อมาย่างกิน

"พวกท่านอย่าบอกข้านะ ว่าท่านปู่เองก็กินของเหล่านี้"

ร่างกายผู้เฒ่าฟู่เดิมทีก็แย่อยู่แล้ว ถ้ายังมากินของแบบนี้อีก ก็เหมือนกับถมน้ำค้างแข็งลงไปบนหิมะในท้องไส้ที่อ่อนแอ

"คุณหนู ก่อนหน้านี้ข้าวขาวของพวกเราก็เกือบจะกินกันหมดแล้ว ท่านผู้เฒ่ากลัวว่าท่านจะรู้ และกลัวว่าหลังจากนี้ข้าวข้าวที่ท่านชอบก็จะหากินได้ลำบาก ดังนั้นจึงรีบให้ท่านออกเรือนกับจวนชินอ๋องเซียว คิดว่าถ้าท่านออกเรือนกับจวนอ๋องก็ยังได้กินดีอยู่ดีหน่อย"

พวกเขาที่เหลืออยู่เหล่านี้ก็ไม่ต้องกังวล มีให้กินสักมือก็พอแล้ว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องมงคลของฟู่จาวหนิงจะเป็นเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแค่ไม่กี่วันก็กลับมาบ้านเสียแล้ว

"เงินในบ้านก็ไม่มีเลยหรือ?"

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ เดิมทีจึงไม่รู้เลยว่าบ้านตระกูลฟู่มาถึงขั้นนี้แล้ว

"ท่านผู้เฒ่าหหลายปีนี้ซื้อยาเชิญหมอรักษา อันที่จริงก็จ่ายเงินไปมากมายจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังค้างเงินร้านยาโรงหมออยู่อีกหลายที่ด้วย ก่อนหน้าที่คุณหนูจะออกเรือน ท่านผู้เฒ่าก็นำสิ่งที่สะสมทั้งหมดออกมา บอกให้ไปจ่ายคืนหนี้ทั้งหมด เพื่อเลี่ยงไม่ให้หลังจากเขาตายไปคนพวกนี้จะไปหาคุณหนู" ป้าจงเช็ดน้ำตา

ดังนั้น ตอนนี้พวกเขาจึงจนกรอบกันเลยทีเดียว