อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 64

ฟู่จาวหนิงยืนขึ้นมา โมโหจนหน้าเขียว

"ตระกูลเจียงยังมีร้านอยู่นี่ แล้วร้านล่ะ?"

"ร้าน"

ป้าจงกับเสี่ยวเถาสบตากัน รู้สึกลำบากใจมาก

"คุณหนู ท่านช่วงนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องการทำธุรกิจ ฮูหยินรองฮูหยินสามก็เข้ามาหาท่านผู้เฒ่าอยู่ตลอด บอกว่าส่งร้านให้พวกนางดูแลเถอะ แล้วทุกปีจะแบ่งเงินส่งมาให้"

ประหยัดคนแก่ป่วยกระเสาะกระแสอย่างท่านผู้เฒ่าไปคน แล้วก็ยังมีสาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างฟู่จาวหนิงอีกคน ทำเอาร้านพังป่นปี้ไปจนหมดแล้ว

"ท่านผู้เฒ่านำสัญญาของร้านส่งเป็นสินสอดให้คุณหนูแล้ว วันนั้นคุณหนูก็กอดอยู่บนเกี้ยวนี่ คุณหนูไม่รู้หรือ?"

เสี่ยวเถามองฟู่จาวหนิงอย่างประหลาด

กล่องสินสอด?

ในหัวสมองฟู่จาวหนิงเหมือนมีภาพหลายภาพแล่นปรากฎขึ้น แต่ว่าหัวของนางก็เจ็บปวดขึ้นมา

นางตอนนี้เพิ่งคิดออกถึงปัญหาหนึ่ง คุณหนูฟู่ออกจากบ้านวันนั้น ขึ้นเกี้ยว แล้วตายในเกี้ยวอย่างไรกัน ความทรงจำสั้นๆ ช่วงนี้เหมือนจะไม่มีอยู่เลย

ความทรงจำสุดท้าย ก็คือนางนั่งอยู่หน้าโต๊ะแต่งหน้าในห้องนี้ หยิบผ้าคลุมแดงลงมาคลุมด้วยตนเอง จากนั้น

หลังจากที่ตื่นมา นางก็ข้ามมิติมาแล้ว

"ข้าวันนั้นออกไปขึ้นเกี้ยวด้วยตนเองเลยหรือ" ฟู่จาวหนิงถาม

เสี่ยวเถาตกตะลึง ลนลานขึ้นมา "คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป? ท่านลืมเรื่องวันนั้นไปแล้วหรือ?"

ฟู่จาวหนิงทำได้แค่สร้างเหตุผลขึ้นมา "วันนั้นบนถนน หลี่จื่อเหยากระแทกเกี้ยวอย่างแรง คนแบกเกี้ยวเองก็ตกใจมาก เกี้ยวโยกขึ้นอย่างแรง ข้าเองก็ตัวสั่นไหวจนไปโขกเข้ากับขอบเกี้ยวเข้า จนบนหัวปูดเป็นซาลาเปาลูกหนึ่ง"

นางพูดพลางยื่นมือไปลูบที่หัว แล้วก็ลูบเจอซาลาเปาลูกหนึ่งจริงๆ

นางลูบเจอตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ตอนนั้นกำลังคิดว่าคุณหนูฟู่น่าจะกระแทกเข้ากับอะไร ทว่าตอนนี้พอมาคิดอีกที กระแทกครั้งนั้นรุนแรงมากเลย

ถ้ารู้แต่แรกนางควรจะตรวจสอบเกี้ยวคันนั้นเสียหน่อย!

จริงด้วย เกี้ยวคันนั้นก่อนหน้าก็วางเอาไว้ที่จวนอ๋องเจวี้ยนแล้วนี่นา ไม่รู้ว่าพวกเขาจัดการไปแล้วหรือยัง

"กระแทกครั้งนั้นรุนแรงมาก ดังนั้นหลังจากข้าตื่นขึ้นมาก็มึนๆ งงๆ เรื่องบางเรื่องก็จำไม่ค่อยได้"

เสี่ยวเถารีบตรงเข้ามายื่นมือลูบหัวนาง แล้วก็ลูบเจอเข้ากับซาลาเปาโนจริงๆ

"ให้ตายเถอะ ตั้งหลายวันแล้วยังบวมขนาดนี้ แล้วคุณหนูตอนนั้นคงจะกระแทกจนเจ็บปวดมากเลย！"

ป้าจงเองก็ลูบขึ้นอย่างอดไม่อยู่

เพื่อให้พวกนางเชื่อ ฟู่จาวหนิงจึงต้องทนไว้ ยอมให้พวกนางลูบอย่างละเอียด

"มิน่าที่ข้าบอกว่าหลังจากคุณหนูกลับมาแล้วแปลกไป คุณหนูถูกกระแทกจนมึนไปเลยนี่เอง"เสี่ยวเถาเองก็เสียใจมาก ก่อนหน้านี้มีคนมากระแทกหัวนี่เอง กระแทกจนบื้อไปแล้ว""

"พูดอะไรน่ะ คุณหนูของพวกเราถูกกระแทกจนบื้อหรือ?" ป้าจงรีบพูดขึ้น

"คุณหนูถูกกระแทกจนฉลาดขึ้นมาโขเลยต่างหาก"

พอได้ยินว่าพวกนางเชื่อเรื่องที่ตนเองกระแทกจน "ประหลาด" ไปขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เช่นนี้ก็ประหยัดไปได้เรื่องหนึ่งแล้ว

"คุณหนูวันนั้นมีคุณหนูสี่กับคุณหนูหกประคองขึ้นเกี้ยวไป ตอนนั้นกล่องสินสอดก็ยังถูกคุณหนูกอดไว้อยู่เลย"

เสี่ยวเถามองฟู่จาวหนิง น้ำเสียงสั่นเครือ "คุณหนู กล่องสินสอดคงไม่ได้หายหรอกกระมัง"

ในนั้นนอกจากสัญญาร้านสองแห่งที่เหลืออยู่ของตระกูลฟู่ ยังมีเครื่องประดับอีกหลายชิ้นที่ผู้เฒ่าฟู่มอบไว้ให้ฟู่จาวหนิง กับเศษเงินอีกบางส่วน

ท่านผู้เฒ่ามอบออกมาให้ได้ไม่มาก แต่พอคิดว่าฟู่จาวหนิงจะแต่งเข้าจวนชินอ๋องเซียว อย่างน้อยก็เป็นถึงพระชายารัฐทายาท จำเป็นต้องมีเศษเงินเอาไว้คอยตบรางวัลให้คนใช้ในจวนอ๋อง ดังนั้นจึงไปแลกเศษเงินมาให้กับนางเป็นพิเศษ

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันได้ของข้างในกล่องมา แต่พอคิดก็รู้ว่าผู้เฒ่าฟู่นำของที่เหลืออยู่ในบ้านทั้งหมดส่งให้กับนาง

นางก็ว่าทำไมถึงแปลกๆ นางออกเรือนทั้งที แต่ท่านผู้เฒ่ากลับไม่ให้อะไรนางเลย

ที่แท้ กล่องสินสอดหายไปนี่เอง

"คุณหนูสี่ คุณหนูหก?"

คุณหนูสี่ฟู่เจียวเจียวมาจากบ้านสอง ส่วนคุณหนูหกฟู่เป่าเจินมาจากบ้านสาม สองคนนี้ล้วนเป็นพี่สาวน้องสาวที่ขี้เกียจจะเล่นกับนางในสมัยก่อน แต่วันนั้นกลับประคองนางขึ้นไปบนเกี้ยวหรือ?

"ดังนั้น ท่านปู่เองก็กินข้าวแบบนี้ด้วยสินะ?" เสียงของฟู่จาวหนิงเย็นลงมา