อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 65

"เจ้าค่ะ" ป้าจงก้มหน้า

ท้องของนางกับเสี่ยวเถาก็ร้องขึ้นมาพร้อมกัน

"พวกเจ้ายังไม่กินข้าวหรือ?" ฟู่จาวหนิงสีหน้าเย็นชาลง

ถ้าหากนางไม่กลับมา คนใช้บ้านตระกูลฟู่เหล่านี้ ไม่หิวตายกันหมดแล้วหรือ?

"คุณหนู พวกเรากินกันแล้ว" เสียงของเสี่ยวเถาต่ำลงมา

พวกเขากินกันแล้ว แต่พวกเขาก็แค่กินข้าวต้มจางๆ กับผักดองนิดหน่อย ไม่ได้อิ่มอะไรเลย ดังนั้นผ่านไปแค่ชั่วยามเดียวพวกนางก็หิวขึ้นมาอีก

"ไป ไปข้างหน้ากัน!"

ฟู่จาวหนิงโมโหกระฟัดกระเฟียดเดินออกประตูไป พอกำลังจะเดินไปยังบ้านสองกับบ้านสาม เตรียมไปหาฟู่เจียวเจียวกับฟู่เป่าเจิน ลุงจงก็เดินเข้ามา ด้านหลังมีจงเจี้ยนติดตามอยู่

บนตัวจงเจี้ยนแบกของอยู่ไม่น้อย เพราะว่าไม่มีอะไรจะใส่ ดังนั้นจึงใช้เถาวัลย์กับเชือกฟางสานขึ้นมา เขาแบกมากองใหญ่ สองมือก็ถืออยู่ไม่น้อยเลย

"คุณหนู เขาบอกว่ามาหาท่านน่ะ"

ลุงจงตาขวางเล็กๆ เพราะบนตัวจงเจี้ยนนอกจากแบกหญ้าอยู่กองหนึ่งแล้ว ยังมีไก่ป่ากระต่ายป่า แล้วยังมีตะกร้าที่ถักจากหญ้า ด้านในใส่ไข่ไก่ป่าไว้เต็ม

ฟู่จาวหนิงเห็นของเหล่านี้ก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้

"เจ้าทำไมกลับมาช้าเหลือเกิน?"

นางคิดว่าจงเจี้ยนเมื่อวานก็กลับมาแล้วเสียอีก แต่กลับรอจนถึงป่านนี้

เสียงจงเจี้ยนแหบพร่า "มีเรื่องให้ล่าช้าขอรับ"

ให้ตายเถอะ ที่เขาแบกของเหล่านี้อยู่ก็กลัวจะถูกสหายในจวนอ๋องเจวี้ยนเห็นเสียเหลือเกิน เขาเป็นถึงทหารของจวนอ๋อง ตอนนี้มือซ็ายหิ้วไก่มือขวาหิ้วกระต่าย แล้วยังแบกหญ้าอยู่อีกเป็นกอง

"วางของลงเถอะ ลำบากเจ้าเสียแล้ว กลับข้าจะให้ค่าตอบแทนเจ้า" ฟู่จาวหนิงมองไก่ป่ากระต่ายป่าไข่ไก่ป่าเหล่านั้น รับมาแล้วยัดเข้าไปในมือของป้าจงกับลุงจง

"พวกท่านเอาของพวกนี้ไปจัดการเสียหน่อยเถอะ ทำกับข้าวอร่อยๆ กินกัน"

ป้าจงมองของเหล่านี้ก็อดกระเดือกน้ำลายลงไปไม่ได้

พวกเขาไม่เห็นเนื้อมานานแค่ไหนแล้วกันนะ!

"เจ้าค่ะ!"

จงเจี้ยนมองพวกเขา คนใช้ของจวนตระกูลฟู่หิวกันจนตาเขียวเลยหรือ พอเห็ฯของเหล่านี้ถึงได้ตื่นเต้นกันเหลือเกิน

"ส่งของเรียบร้อย คุณหนูฟู่ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับจวนอ๋องเพื่อรายงานก่อนนะขอรับ"

จงเจี้ยนหมุนตัวกะลังจะเดิน ฟู่จาวหนิงเรียกเขาเอาไว้ "เจ้ากลับไปแล้วช่วยถามผู้ดูแลให้หน่อย ว่าเกี้ยวของข้ายังอยู่อีกไหม ถ้าหากยังอยู่ ได้โปรดอย่าให้ใครเข้าไปแตะ รักษาสภาพเดิมเอาไว้ ข้าจะหาเวลากลับไปดูเสียหน่อย"

"ขอรับ"

จงเจี้ยนถึงแม้จะไม่เข้าใจว่านางทำไมจึงจะกลับไปดูเกี้ยวอีก แต่ก็เอาคำพูดของนางกลับมา

ผู้ดูแลจงอึ้งไป

"วันที่สอง ท่านอ๋องสั่งให้คนเอาเกี้ยวนั้นไปฟันทิ้งเป็นท่อนฟืนแล้ว"

จงเจี้ยน "..."

เพราะอะไรกัน?

"ท่านอ๋องบอกว่า เดิมทีก็เป็นเกี้ยวที่มีไว้แบกเข้าจวนชินอ๋องเซียว ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้"

"เช่นนั้นคุณหนูฟู่ก็ต้องผิดหวังเสียแล้ว"

"ยังจะเรียกว่าคุณหนูฟู่อีกหรือ? นางผ่านการทดสอบแล้ว ตอนนี้เป็นพระชายาของพวกเราแล้ว" ผู้ดูแลจงมองไปด้านหลังผาดหนึ่ง "พระชายาไม่กลับมาหรือ? เมื่อคืนนางก็ไม่กลับเข้ามา"

ผู้ดูแลจู่ๆ ก็คิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนไป "พระชายาอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วไหมนะ?"

"นางเมื่อคืนนี้ไม่ได้กลับจวนอ๋องหรือ?" ด้านหลังมีเสียงอ๋องเจวี้ยนส่งเข้ามา

ฟู่จาวหนิงไปอยู่ที่เรือนเจียนเจีย อ๋องเจวี้ยนเดิมทีก็ไม่ได้ใส่ใจ เมื่อคืนนี้ถ้าไม่ถามก็ไม่มีทางรู้ว่าฟู่จาวหนิงไม่ได้กลับเข้ามา

"ท่านอ๋อง"

จงเจี้ยนกับผู้ดูแลรีบคารวะทักทาย

อ๋องเจวี้ยนมองจงเจี้ยน "นางอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่หรือ บอกว่าจะไม่กลับมาแล้วหรือ?"