อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 65

"เจ้าค่ะ" ป้าจงก้มหน้า

ท้องของนางกับเสี่ยวเถาก็ร้องขึ้นมาพร้อมกัน

"พวกเจ้ายังไม่กินข้าวหรือ?" ฟู่จาวหนิงสีหน้าเย็นชาลง

ถ้าหากนางไม่กลับมา คนใช้บ้านตระกูลฟู่เหล่านี้ ไม่หิวตายกันหมดแล้วหรือ?

"คุณหนู พวกเรากินกันแล้ว" เสียงของเสี่ยวเถาต่ำลงมา

พวกเขากินกันแล้ว แต่พวกเขาก็แค่กินข้าวต้มจางๆ กับผักดองนิดหน่อย ไม่ได้อิ่มอะไรเลย ดังนั้นผ่านไปแค่ชั่วยามเดียวพวกนางก็หิวขึ้นมาอีก

"ไป ไปข้างหน้ากัน!"

ฟู่จาวหนิงโมโหกระฟัดกระเฟียดเดินออกประตูไป พอกำลังจะเดินไปยังบ้านสองกับบ้านสาม เตรียมไปหาฟู่เจียวเจียวกับฟู่เป่าเจิน ลุงจงก็เดินเข้ามา ด้านหลังมีจงเจี้ยนติดตามอยู่

บนตัวจงเจี้ยนแบกของอยู่ไม่น้อย เพราะว่าไม่มีอะไรจะใส่ ดังนั้นจึงใช้เถาวัลย์กับเชือกฟางสานขึ้นมา เขาแบกมากองใหญ่ สองมือก็ถืออยู่ไม่น้อยเลย

"คุณหนู เขาบอกว่ามาหาท่านน่ะ"

ลุงจงตาขวางเล็กๆ เพราะบนตัวจงเจี้ยนนอกจากแบกหญ้าอยู่กองหนึ่งแล้ว ยังมีไก่ป่ากระต่ายป่า แล้วยังมีตะกร้าที่ถักจากหญ้า ด้านในใส่ไข่ไก่ป่าไว้เต็ม

ฟู่จาวหนิงเห็นของเหล่านี้ก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้

"เจ้าทำไมกลับมาช้าเหลือเกิน?"

นางคิดว่าจงเจี้ยนเมื่อวานก็กลับมาแล้วเสียอีก แต่กลับรอจนถึงป่านนี้

เสียงจงเจี้ยนแหบพร่า "มีเรื่องให้ล่าช้าขอรับ"

ให้ตายเถอะ ที่เขาแบกของเหล่านี้อยู่ก็กลัวจะถูกสหายในจวนอ๋องเจวี้ยนเห็นเสียเหลือเกิน เขาเป็นถึงทหารของจวนอ๋อง ตอนนี้มือซ็ายหิ้วไก่มือขวาหิ้วกระต่าย แล้วยังแบกหญ้าอยู่อีกเป็นกอง

"วางของลงเถอะ ลำบากเจ้าเสียแล้ว กลับข้าจะให้ค่าตอบแทนเจ้า" ฟู่จาวหนิงมองไก่ป่ากระต่ายป่าไข่ไก่ป่าเหล่านั้น รับมาแล้วยัดเข้าไปในมือของป้าจงกับลุงจง

"พวกท่านเอาของพวกนี้ไปจัดการเสียหน่อยเถอะ ทำกับข้าวอร่อยๆ กินกัน"

ป้าจงมองของเหล่านี้ก็อดกระเดือกน้ำลายลงไปไม่ได้