อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 66

"สถานการณ์ของผู้เฒ่าฟู่ไม่ค่อยดีนัก คุณหนูฟู่ ไม่สิ พระชายานางอาจจะวางใจไม่ลงกระมัง"

จงเจี้ยนพูดแทนฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ "ตอนอยู่ที่เขาจันทร์ลับฟ้า พระชายาหาวัตถุดิบยามาหลายชนิด นางบอกว่าสิ่งเหล่านั้นผู้เฒ่าฟู่จะได้ใช้ แต่ร่างกายท่านผู้เฒ่าร่างกายยังต้องทนต่อผลกระทบของยาให้ได้เสียก่อน จึงจะถือว่าผ่านด่านที่ยาก จากนั้นก็ค่อยๆ ชุบเลี้ยงเอา"

อ๋องเจวี้ยนมองเขา "นางอยู่ในภูเขาแต่ก็ยังคุยกับเจ้าเสียมากมายเลยหรือ?"

""เรียนท่านอ๋อง ไม่ได้คุยกันมากเท่าไรนัก เพียงแต่ข้าน้อยถามมากไปหน่อย พระชายาเองบางครั้งก็ตอบข้าอย่างไม่มีทางเลือก

อ๋องเจวี้ยนหมุนตัว "ไปจัดการตัวเองแล้วมาหาข้าที่ห้องหนังสือ"

เขาอยากจะฟังเสียหน่อยว่าหลายวันนี้ฟู่จาวหนิงหาวัตถุดิบยามาได้มากเท่าไร แล้วทำอะไรไปจงเจี้ยนถึงได้หันมาพูดแทนนางแล้ว

"ขอรับ"

จงเจี้ยนรีบจัดการตนเอง สามวันไม่ได้อาบน้ำในภูเขา เขาแทบจะรับตัวเองไม่ไหวแล้ว

พอเขาจัดการตัวเองเสร็จ ตอนที่ตามอ๋องเจวี้ยนเข้าไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขา ในวังก็ส่งคนเข้ามาแล้ว

หมอหลวงเฉินกับซุนมามาเดินเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยน

ผู้ดูแลจงตอนเห็นพวกเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ก่อนที่ท่านอ๋องจะกลับมา จวนอ๋องเจวี้ยนทุกวันก็เงียบสงบราวกับไม่มีกลิ่นอายของผู้คน แต่หลายวันนี้ก็คึกคักเสียเหลือเกิน

เพียงแต่ว่า จวนอ๋องไม่มีความเคยชินที่จะรับแขกไว้

"หมอหลวงเฉิน ซุนมามา ท่านอ๋องของพวกเรารับความสงบ ดังนั้นในจวนจึงไม่รับใครเอาไว้ พวกท่านกลับไปเถิด"

พอเห็นผู้ดูแลจงพออ้าหากก็ไล่คน หมอหลวงเฉินกับซุนมามาสีหน้าก็ไม่ดีเสียแล้ว

จวนอ๋องเจวี้ยนนี่หยิ่งผยองเสียจริง