อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 66

"สถานการณ์ของผู้เฒ่าฟู่ไม่ค่อยดีนัก คุณหนูฟู่ ไม่สิ พระชายานางอาจจะวางใจไม่ลงกระมัง"

จงเจี้ยนพูดแทนฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ "ตอนอยู่ที่เขาจันทร์ลับฟ้า พระชายาหาวัตถุดิบยามาหลายชนิด นางบอกว่าสิ่งเหล่านั้นผู้เฒ่าฟู่จะได้ใช้ แต่ร่างกายท่านผู้เฒ่าร่างกายยังต้องทนต่อผลกระทบของยาให้ได้เสียก่อน จึงจะถือว่าผ่านด่านที่ยาก จากนั้นก็ค่อยๆ ชุบเลี้ยงเอา"

อ๋องเจวี้ยนมองเขา "นางอยู่ในภูเขาแต่ก็ยังคุยกับเจ้าเสียมากมายเลยหรือ?"

""เรียนท่านอ๋อง ไม่ได้คุยกันมากเท่าไรนัก เพียงแต่ข้าน้อยถามมากไปหน่อย พระชายาเองบางครั้งก็ตอบข้าอย่างไม่มีทางเลือก

อ๋องเจวี้ยนหมุนตัว "ไปจัดการตัวเองแล้วมาหาข้าที่ห้องหนังสือ"

เขาอยากจะฟังเสียหน่อยว่าหลายวันนี้ฟู่จาวหนิงหาวัตถุดิบยามาได้มากเท่าไร แล้วทำอะไรไปจงเจี้ยนถึงได้หันมาพูดแทนนางแล้ว

"ขอรับ"

จงเจี้ยนรีบจัดการตนเอง สามวันไม่ได้อาบน้ำในภูเขา เขาแทบจะรับตัวเองไม่ไหวแล้ว

พอเขาจัดการตัวเองเสร็จ ตอนที่ตามอ๋องเจวี้ยนเข้าไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขา ในวังก็ส่งคนเข้ามาแล้ว

หมอหลวงเฉินกับซุนมามาเดินเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยน

ผู้ดูแลจงตอนเห็นพวกเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ก่อนที่ท่านอ๋องจะกลับมา จวนอ๋องเจวี้ยนทุกวันก็เงียบสงบราวกับไม่มีกลิ่นอายของผู้คน แต่หลายวันนี้ก็คึกคักเสียเหลือเกิน

เพียงแต่ว่า จวนอ๋องไม่มีความเคยชินที่จะรับแขกไว้

"หมอหลวงเฉิน ซุนมามา ท่านอ๋องของพวกเรารับความสงบ ดังนั้นในจวนจึงไม่รับใครเอาไว้ พวกท่านกลับไปเถิด"

พอเห็นผู้ดูแลจงพออ้าหากก็ไล่คน หมอหลวงเฉินกับซุนมามาสีหน้าก็ไม่ดีเสียแล้ว

จวนอ๋องเจวี้ยนนี่หยิ่งผยองเสียจริง

คนที่ได้รับสั่งมาจากองค์จักรพรรดิฮองเฮาอย่างพวกเขา ถ้าเป็นคนทั่วไปต้องต้อนรับขับสู้อย่างดีแล้ว ต้องมาโดนขับไล่อย่างเย็นชาเช่นนี้เสียที่ไหน?

"องค์จักรพรรดิเป็นห่วงสุขภาพของอ๋องเจวี้ยน กลัวว่าจะมีช่วงที่หาตัวหมอไม่ได้ ดังนั้นจึงให้ข้ามารอที่จวนอ๋องเจวี้ยนไว้ตลอดเวลา กลับไปไม่ได้"

"ฮองเฮาเองก็บอกว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนเพิ่งเข้าราชวงศ์ใหม่ น่าจะยังไม่รู้เรื่องมารยาทพิธีการในวัง จึงส่งข้ามาสอนกฎเกณฑ์ในวังแก่พระชายา สิ่งนี้เป็นความหวังดีจากฮองเฮา ข้าเองก็กลับไปไม่ได้เช่นกัน"

ผู้ดูแลจงขมวดคิ้ว

อ๋องเจวี้ยนกำลังฟังจงเจี้ยนบรรยาย ฟู่จาวหนิงใช้เข็มเย็บผ้าล่ากระต่ายป่า หลังจากนั้นก็หาเครื่องปรุงบางส่วนในภูเขา กระต่ายป่าตัวนั้นพอผ่านการเผาด้วยมือของนาง กลิ่นก็หอมจนทำให้คนน้ำลายสอมาสามฉื่อเลยทีเดียว

ยังไม่พูดเรื่องวิธีการลอกหนังของฟู่จาวหนิงก็ยอดเยี่ยม ตอนที่ลอกมาหนังและขนก็ไม่มีการเสียหายเลยแม้แต่น้อย เก็บหนังกระต่ายบอกว่าพอกลับมาจะเรียกคนนำไปแช่ สามารถนำมาทำถุงมือกับรองเท้าได้

เขาฟังอย่างออกรสออกชาติ จนรู้สึกเสียดายที่ตัวเขาเองไม่ได้ขึ้นภูเขาไปด้วยตนเอง

พอได้ยินผู้ดูแลบอกเรื่องที่หมอหลวงเฉินกับซุนมามาเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยน เขาก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "เช่นนั้นก็ให้พวกเขาอาศัยอยุ่ห่างๆ หน่อย ไม่มีเรื่องก็อย่าให้พวกเขาเข้ามาเดินผ่านหน้าข้า"

"ขอรับ"

ผู้ดูแลถอยออกไป ก็พบกับหงจั๋วและเฝิ่นซิงที่รออยู่ด้านนอก สาวใช้ทั้งสองคนมองเขาตาปริบๆ "ผู้ดูแล ได้ยินว่าคุณหนูฟู่ขุดวัตถุดิบยามาแล้วสิบชนิด ตอนนี้กลายเป็นพระชายาของพวกเราแล้วจริงๆ แล้วหลังจากที่นางกลับมายังจะอยู่ในเรือนเจียนเจียไหม?"

"เรื่องนี้" ผู้ดูแล้วรู้สึกลำบากใจ "ท่านอ๋องยังไม่ได้บอกให้พระชายาย้ายไปที่เรือนเฉาอวิ๋น"

เรือนเฉาอวิ๋นเป็นเรือนนอนแห่งหนึ่งของเรือนหลัก อยู่ใกล้กับเรือนนอนของท่านอ๋อง เดิมทีก็ถือว่าเตรียมไว้สำหรับนายหญิง แต่อ๋องเจวี้ยนยังไม่เอ่ยถึง พวกเขาเองจึงไม่กล้าเข้าไปจัดการเอง

"ผู้ดูแลมีโอกาสก็ลองถามท่านอ๋องดูหน่อยนะ" เฝิ่นซิงเอ่ยขึ้น

ผู้ดูแลเองก้ไม่รู้ว่าคนใช้สองคนนี้ทำไมจึงชอบฟู่จาวหนิงนัก พยักหน้ารับคำไป

เขาไปจัดเตรียมให้กับหมอหลวงเฉินและซุนมามา แต่เพียงครู่เดียวก็มีคนรีบร้อนวิ่งเข้ามา "ผู้ดูแล ซุนมามาได้ยินว่าพระชายาไม่อยู่ในจวนอ๋อง จึงพาคนตรงไปยังบ้านตระกูลฟู่แล้ว บอกว่าจะไปรับพระชายากลับมา"

"อะไรนะ" ผู้ดูแลโมโหจนหน้าเขียว "เรื่องนี้ซุนมามาทำตามใจเกินไปแล้ว！ เรื่องในจวนอ๋องเจวี้ยนตอนไหนกันที่ให้นางมาจัดการเป็นหลัก"