อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 67

"รีบไปบอกท่านอ๋องเร็ว"

อ๋องเจวี้ยนพอได้ยินเรื่องนี้ ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง "ให้นางไปเถอะ ข้าก็จะดูเสียหน่อย ว่าฟู่จาวหนิงจะรับมือยายเฒ่าที่มีนิสัยแปลกประหลาดเคร่งกฏและทื่อๆ จากในวังได้หรือไม่"

"ท่านอ๋อง ได้ยินมาว่า นักบุญหญิงจากเผ่าโม๋ลั่วเดินทางมาถึงเมืองหลวงแคว้นเจาแล้ว!" มีทหารลับรีบเดินตรงเข้ามา "นักบุญหญิงในเมื่อเข้ามาแล้ว จะต้องนำไหมใจโลหิตติดมาด้วยแน่นอน"

พอได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของอ๋องเจวี้ยนก็ผ่อนคลายลงมา เขาเคาะนิ้ว "ไหมใจโลหิต!"

หากจะนำพิษที่ค้างอยู่ในตัวเขาออกมา รวมถึงในตัวยาที่รักษาอาการของเขามาหลายปีนี้ ไหมใจโลหิตคือหนึ่งในวัตถุดิบยาด้านใน

พวกเขาหาข่าวมาหลายปี จึงได้ยินว่าใต้หล้านี้มีชนเผ่าที่เร้นกายต่อโลกที่ชื่อว่าเผ่าโม๋ลั่ว ในเผ่าทุกๆ สิบปีจะเลือกนักบุญหญิงออกมาคนหนึ่ง นักบุญหญิงสามารถค้นหาไหมใจโลหิตได้ และเป็นหญิงสาวที่สามารถชุบเลี้ยงไหมใจโลหิตได้

หลังจากชุบเลี้ยงไหมใจโลหิตก็จะถูกนักบุญหญิงพาติดตัวไปด้วย แต่ว่าคนของเผ่าโม๋ลั่วก็ออกจากเขาน้อยครั้งมาก นักบุญหญิงเองก็ตัวตนฐานะสูงส่งจนไม่ค่อยออกมาง่ายๆ

ครั้งนี้กลับมาเมืองหลวง ก็เพราะได้รับข้อมูลมาว่า พิธีเดิมพันโอสถครั้งนี้นักบุญหญิงเผ่าโม๋ลั่วน่าจะมาเข้าร่วมด้วย

"เมื่อมาแล้ว ก็ตรวจสอบดูหน่อยว่านางไปยังที่ใด"

"ขอรับ"

ไม่ว่าจะต้องจ่ายอะไรออกไป เขาก็ต้องได้รับไหมใจโลหิตมา

ฟู่จาวหนิงลงเข็มให้กับผู้เฒ่าฟู่อีกครั้ง จากนั้นก็ไปเปลี่ยนยาให้หู่จือ จากนั้นคว้ากระบองไม้จะตรงไปยังบ้านสองบ้านสาม

ตอนนี้เอง ประตูหน้าของบ้านตระกูลฟู่ก็เปิดออก ฮูหยินสามนำคนมารออยู่ที่ประตูใหญ่แล้ว

"น่าจะใกล้มาถึงแล้วกระมัง"

ฮูหยินสามดูร้อนใจมาก

สาวใช้ข้างๆ เองก็ชะเง้อมองไปข้างหน้าตลอด

"ครั้งนี้สามารถเชิญนักบุญหญิงมาในบ้านได้ถือว่าเป้นเกียรติอย่างมาก ลงทุนลงแรงไปเยอะเลย" ฮูหยินสามกดเสียงต่ำกำชับกับสาวใช้ "ข้าครั้งนั้นที่ออกจากเผ่าโม๋ลั่วมาแต่งเข้าบ้านตระกูลฟู่ได้ ก็เพราะมีท่านนักบุญหญิงช่วยพูดให้ ท่านนักบุญหญิงมีฝีมืออยู่ ครั้งนี้ถ้าพวกเราต้อนรับดีดี หลังจากนี้นางก็คงมีเรื่องดีดีให้พวกเราบ้าง"

สาวใช้ชิงเอ๋อร์พยักหน้า

"มาแล้ว ฮูหยิน มาแล้วมาแล้ว"

ด้านหน้ามีรถุม้าสองคันค่อยๆ แล่นเข้ามา ยอดกระโจมบนรถม้าสลักอินทรีสีดำไว้ตัวหนึ่ง นี่เป็นสัญลักษณ์ของเผ่าโม๋ลั่ว เพียงแต่คนน้อยไม่ค่อยจะรู้ นอกจากอินทรีดำนี้แล้ว ตัวรถก็ดูธรรมดามาก

แต่ถ้าหากเป็นคนที่มองอย่างละเอียดก็จะพบว่า รถม้าคันนี้นิ่งมาก

รถม้าขับมาเบื้องหน้าพวกเขาแล้วหยุดลง

คนที่ขับมาคือหญิงสาวกลางคนคนหนึ่ง "แม่นาง ถึงแล้ว" นางเอ่ยขึ้นกับคนในรถ

ม่านรถเลิกออก สาวใช้สะสวยสองคนลงมาจากรถก่อน จากนั้นก็ประคองหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งลงมา

หญิงสาววัยรุ่นคนนี้อายุราวยี่สิบปี ผมดาวราวเมฆ มีดอกไม้สดเสียบเอาไว้ บนตัวสวมชุดกระโปรงสีดำ รูปตาใบหน้าสะสวย งดงามมาก

"ท่านนักบุญหญิง" ฮูหยินสามรีบเข้าไปต้อนรับ

"ด้านนอกอย่าเรียกข้าเช่นนี้เลย ท่านเรียกชื่อข้าเลยเถิด ตอนนี้ฐานะของข้าก็เป็นหลานสาวห่างๆ ของท่านอยู่" นักบุญหญิงเอ่ยขึ้นมา

"ได้ เช่นนั้นข้าก็จะหน้าด้านเรียกเจ้าว่าฉางจวิ้นก็แล้วกัน"

ไห่ฉางจวิ้นพยักหน้า เดินตามพวกฮูหยินสามเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่

แต่ว่า หลังจากเข้าบ้านตระกูลฟู่นางกลับไม่ค่อยพอใจกับเรือนที่ฮูหยินสามเตรียมให้นาง "ข้าเลือกสถานที่พักเองก็แล้วกัน"

ฮูหยินสามทำได้เพียงเดินตามนางไป ผลคือไปปะหน้ากับฟู่จาวหนิงที่หิ้วไม้กระบองเดินเข้ามา