อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 68

และพอดีว่ามีลมพัดเข้ามาจากทางฟู่จาวหนิงพอดี

ไห่ฉางจวิ้นจมูกฟุดฟิด ดวงตาเป็นประกาย จ้องเขม็งไปทางฟู่จาวหนิง

"นางคือใครหรือ?"

น้ำเสียงนางดูตื่นเต้นเล็กน้อย

ฮูหยินสามฟู่พอเห็นฟู่จาวหนิงก็ตะลึงงันไป ก่อนหน้านี้ได้ยินพี่สะใภ้รองบอกว่าฟู่จาวหนิงเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคน ดุร้ายขึ้นมา หลายวันนี้เพื่อรอไห่ฉางจวิ้น นางก็ไม่คิดจะปะทะกับฟู่จาวหนิง คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะมาเจอกันที่นี่

"นางคือฟู่จาวหนิง เป็นหลานสาวคนโตของท่านผู้เฒ่าของตระกูลฟู่เรา" ฮูหยินสามฟู่พอเห้นท่าทางของฟู่จาวหนิงก็รู้สึกลางไม่ค่อยดี "ฉางจวิ้น พวกเราเดินทางอื่นเถิด จาวหนิงนางนิสัยไม่ค่อยดีนัก"

"ไม่ บนตัวนางมีกลิ่นของวัตถุดิบยาที่ข้าต้องการอยู่!"

ไห่ฉางจวิ้นกลับรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาฟู่จาวหนิง

"ฟู่จาวหนิง!"

"ใครน่ะเจ้า?"

ในความทรงจำฟู่จาวหนิงไม่มีคนนี้อยู่ แต่หญิงสาวที่แต่งตัวชุดกระโปรงดำคนหนึ่งจู่ๆ ก็เรียกชื่อนางขึ้นมา สายตาที่มองนางเปล่งประกาย นางก็รู้สึกขนลุกเล็กๆ

คนผู้นี้โผล่มาจากไหนกันนะ?

"ข้าชื่อว่าไห่ฉางจวิ้น บนตัวเจ้ามีกลิ่นของบุปผาล้างราตรีอยู่ เจ้ามีบุปผาล้างราตรีอยู่ใช่หรือไม่?" ไห่ฉางจวิ้นเองก็ตรงไปตรงมา

ฟู่จาวหนิงรู้สึกตกตะลึง

นางมีบุปผาล้างราตรีอยู่จริงๆ นั่นล่ะ แต่นางไม่ได้พกติดตัวไว้ แต่ก่อนหน้านี้ตอนสกัดยาอยู่ในห้องเภสัชมือกับชายเสื้อเปื้อนมานิดหน่อย ผ่านมากว่าค่อนชั่วยามแล้ว แม่นางคนนี้ยังได้กลิ่นอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังได้กลิ่นมาตั้งไกลขนาดนั้นเลยหรือ?

นี่มันจมูกอะไรเนี่ย!

ทว่าบุปผาล้างราตรีหายากมาก ต่อให้มี นางก็ไม่ยอมรับหรอก

"ไม่มี"

ฟู่จาวหนิงพูดแล้วก็จะเลี่ยงนางไป แต่ว่าไห่ฉางจวิ้นก็เข้ายื้อมือนางไว้ทันที "ข้าได้กลิ่นหอมของบุปผาล้างราตรีจากเจ้าจริงๆ เจ้าโกหกข้าไม่ได้หรอก! ข้าไม่มีทางพลาด เจ้ามีบุปผาล้างราตรีอยู่!"

"นี่เจ้าทำอะไรน่ะ" เสี่ยวเถาถลึงตามองไห่ฉางจวิ้น "คุณหนูของพวกเราไม่รู้จักเจ้าเสียหน่อย"

"ข้าจะซื้อบุปผาล้างราตรีจากเจ้า เจ้าว่าราคามาเลย!"

ไห่ฉางจวิ้นไม่สนใจเสี่ยวเถา

ที่นางออกจากเขาครั้งนี้มายังเมืองหลวง นอกจากจะมาหาคนที่ต้องตานาง คนที่สายเลือดบริสุทธิ์แล้ว ก็คือมาหาบุปผาล้างราตรี

คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันลงแรงอะไร เพิ่งมาถึงเมืองหลวง ก็ได้กลิ่นหอมของบุปผาล้างราตรีเสียแล้ว

"ข้าบอกว่าไม่มีไง หลีกไป"

บุปผาล้างราตรีเป็นวัตถุดิบยาตัวหนึ่งที่ผู้เฒ่าฟู่ต้องการ แล้วครั้งนี้สกัดออกมาได้แค่ไม่กี่กรัมเท่านั้น นางไม่มีทางมอบให้คนอื่นหรอก

"่จาวหนิง ฉางจวิ้นเองก็เป็นเหมือนแขก จะว่าไปเจ้าก็ควรจะเรียกนางว่าลูกพี่ลูกน้องนะ ไม่ก็เรียกว่าพี่ไห่"

ฮูหยินสามเองก็คิดไม่ถึงว่าไห่ฉางจวิ้นจะเข้าหาฟู่จาวหนิงเพื่อขอของ แต่เจ้าบุปผาล้างราตรีอะไรนั่นมันคืออะไรกัน? นางไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย

"ฮูหยินสามใช่ไหม ฟู่เป่าเจินอยู่ที่ไหน?"

ฟู่จาวหนิงจะมาหาฟู่เจียวเจียวกับฟู่เป่าเจิน กล่องสินสอดของนางจะต้องถูกนำกลับมาแล้ว นั่นเป็นของที่ท่านปู่รวบรวมอย่างลำบากแล้วส่งเป็นสินสอดให้นางนะ คนพวกนี้คิดจะเอามรดกของตระกูลฟู่ไปหมดทุกชิ้นเลยหรือไรกัน

"เป่าเจิน? นางไม่อยู่ในจวนนะ นางกับเจียวเจียวออกไปที่เขาเมฆอรุณแล้ว"

"หนีเร็วเสียเหลือเกิน?"

ฟู่จาวหนิงจ้องฮูหยินสาม แต่ว่าฮูหยินสามก็ไม่มีพิรุธอะไร ดูแล้วไม่กระวนกระวายเลย คล้ายกับว่าไม่รู้เรื่องเลยอย่างไรอย่างนั้น

แต่เรื่องที่นางแต่งงานวันนั้น ฟู่เป่าเจินรู้ ฮูหยินสามมีหรือจะไม่รู้?

"จาวหนิงเอ๋ย ดอกไม้ที่ฉางจวิ้นต้องการอะไรนั้น เจ้าก็ให้นางไปเถอะ นางไม่ได้ขอเปล่าเสียหน่อย ยังจะให้เงินเจ้าด้วย"

ฮูหยินสามมองฟู่จาวหนิง และรู้สึกว่านางก็แตกต่างจากแต่ก่อนไปจริงๆ แต่ชั่วขณะหนึ่งก็ยังมองไม่ออกว่าแตกต่างไปตรงไหน ไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่ฮูหยินรองบอกไว้เลย