อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 69

"นี่ก็จะเอาแต่บังคับซื้อบังคับขายหรือ?" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว "ข้าบอกว่าไม่มี พวกท่านฟังไม่ออกหรือไรกัน?"

"ข้าจะให้เจ้าหนึ่งพันตำลึง!" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยขึ้นกะทันหัน

ดวงตาฮูหยินสามถลึงกลมโตขึ้นมา

หนึ่งพันตำลึง?

นั่นมันดอกไม้อะไรกัน มุลค่าตั้งหนึ่งพันตำลึง? นางเองก็หวั่นไหวขึ้นมาแล้ว!

"จาวหนิง หนึ่งพันตำลึงนะ ท่านผู้เฒ่าไม่ใช่ต้องหาหมอต้องซื้อยาหรอกหรือ? เจ้ารับหนึ่งพันตำลึงมาไม่ดีหรือไร? รีบเอาดอกไม้นั่นให้ฉางจวิ้นเถอะ" ฮูหยินสามรีบเอ่ยขึ้น

"ไม่มี ต่อให้เจ้าจะให้หมื่นตำลึงวันนี้ข้าก็ไม่มี" ฟู่จาวหนิงหมุนตัวจะเดินไป ฟู่เป่าเจินกับฟู่เจียวเจียวจะต้องคิดหลบหน้าช่วงนี้แน่ แอบหนีไปแล้ว

แต่ของเหล่านั้นพวกนางคงไม่มีทางใช้หมดในเวลาสั้นแๆ แน่ นางยังรอได้

"เจ้ารอก่อน"

ไห่ฉางจวิ้นไล่ตามฟู่จาวหนิงทันที

บุปผาล้างราตรีนางจะต้องได้ไป! คุณสมบัติร่างกายของนางไม่ใช่ปกติ คุณสมบัติร่างกายเช่นนี้สามารถดึงดูดไหมใจโลหิตได้ ชุบเลี้ยงไหมใจโลหิตได้ แต่ว่า ตอนที่ให้กำเนิดทายาทก็จะเลือดออกมากจนหัวใจหยุดเต้นได้ง่าย

มีแค่บุปผาล้างราตรีเท่านั้นที่สามารถทำให้นางให้กำเนิดทายาทข้ามพ้นอันตรายนี้ไปได้

นักบุญหญิงทุกยุคสมัยล้วนเป็นเช่นนี้เกือบทั้งหมด

นักบุญหญิงรุ่นที่แล้ว หรือก็คือมารดาของนาง ตอนที่ให้กำเนิดนางก็เลือดไหลจนตายไป เพราะตอนนั้นหาบุปผาล้างราตรีไม่ได้นั่นเอง

นางปีนี้ก็อายุยี่สิบเอ็ดแล้ว ถ้ายังไม่หาคนให้กำเนิดทายาท ตำแหน่งนักบุญหญิงหลังจากนี้ก็อาจจะถูกคนอื่นแย่งไปได้ นางจะลงจากเขาเพื่อมาหาชายที่เหมาะจะให้กำเนิดทายาท และก็มาหาบุปผาล้างราตรีด้วย!

"ที่นี่คือบ้านตระกูลฟู่ใช่ไหม? พระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่นี่หรือไม่?"

ด้านนอกมีคนร้องเรียกขึ้นมา

ฮูหยินสามพอได้ยินเสียงก็เอะอะขึ้นมา "คนเฝ้าประตูเป็นอะไรไปกันหมด หนีไปอุ้กันอีกแล้วหรือ? ประตูทำไมไม่ปิด?"

ถึงได้มีคนเข้ามาแต่ไม่มีใครมารายงาน!

"ใครกัน ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย บุกเข้ามาบ้านคนอื่นหน้าตาเฉยเช่นนี้!"

ฮูหยินสามหมุนตัวตะคอกไป ผลลัพธ์คือได้เห็นซุนมามาผู้เคร่งขรึมในชุดผ้าลายราชวงศ์ นางก็ตกตะลึงไป

"ข้าสกิลซุน มามาอบรมมารยาทข้างกายฮองเฮา ประตูใหญ่ของพวกเจ้าไม่ปิด แต่ข้ามีเรื่องด่วน ดังนั้นตนเองจึงเข้ามาเพื่อหาตัวคน"

"ไอ๊หยา ซุนมามา!"

ฮูหยินสามเปลี่ยนเป็นมีไมตรีจิตอย่างเกินจริงขึ้นมาทันที "จวนตระกูลฟู่ของเรามีมามาอบรมมารยาทจากในวังเข้ามา ช่างเป็นเกียรติเสียจริง!"

ฟู่จาวหนิงตอนที่ได้ยินคำพูดของซุนมามาก็ยืนนิ่งไปแล้ว

ไห่ฉางจวิ้นเองก็หันมา มองไปยังคนที่มาจากในวังจักรพรรดิอย่างอยากรุ้อยากเห็น

ซุนมามากวาดมองมาที่พวกนาง มองคนนั้นทีคนนี้ที จากนั้นก็เอ่ยกับไห่ฉางจวิ้นเสียงเย็นว่า "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านแต่งงานกับราชวงศ์แล้ว วันที่แต่งงานจะกลับมาบ้านตามใจชอบมิได้ นี่มันไม่ถูกกฎเกณฑ์ คนนอกถ้าได้ยินจะไปพูดถึงอ๋องเจวี้ยนกันอย่างไร ขอให้ท่านโปรดกลับจวนอ๋องเจวี้ยนกับข้าด้วยเถิด"

ไห่ฉางจวิ้นชี้มาที่ตนเอง "ข้า? พระชายาอ๋องเจวี้ยน?"

ฟู่จาวหนิงเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ตอนนางได้ยินคำพูดของซุนมามาเดิมทีก็โกรธอยู่บ้าง แต่พอเห็นว่านางดูคนผิดก็รู้สึกว่ามันน่าขันเสียจริง

"ซุนมามา นาง"

ฮูหยินสามจะอธิบาย แต่ซุนมามากลับตัดบทนาง

"ได้ยินว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนมีหน้าตาสะสวย แต่เป็นถึงหญิงสาวในราชวงศ์ จะสวยแต่หน้าตามิได้"

นางได้ยินมาว่าฟู่จาวหนิงหน้าตาสะสวยมาก คนชุดกระโปรงดำนี้ดูดีมาก และหญิงสาวเมื่อครู่ก็หน้าตาสกปรกมอมแมม จึงมองไห่ฉางจวิ้นผิดไป

ฟู่จาวหนิงหมุนตัวจะเดินไป เสี่ยวเถาตอนนี้ถึงได้เข้ามาเห็นรอยเปื้อนบนใบหน้านาง "คุณหนู หน้าของท่าน"