อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 70

เสี่ยวเถาตอนนี้เพิ่งพบว่าบนหน้าของฟู่จาวหนิงมีรอยสีเขียวคล้ำอยุ่ปื้นหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูบอกว่าจะไปสกัดยา จึงจงใจเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดเก่าก่อนหน้านี้

เสื้อผ้าเก่าชุดนี้คุณหนูก่อนหน้าสวมไปหายาที่ตีนเขา ดังนั้นจึงเลี่ยงการมีรอยเปื้อนที่ล้างไม่ออกไม่ได้ และบางจุดที่ถูกเกี่ยวจนขาดก็เย็บปะเอาไว้

ฟู่จาวหนิงตอนอยู่ในบ้านไม่ค่อยใส่ใจเรื่องการแต่งกายนัก ตอนนี้กลับทำให้ซุนมามาเข้าใจผิดเสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็เพิ่งขบคิดขึ้นได้ ว่าประโยคที่ซุนมามาพูดไว้หมายถึงอะไร

นางจู่ๆ ก็รู้สึกน่าขัน

"ได้ยินว่าซุนมามาเป็นคนข้างกายฮองเฮาเช่นนั้นหรือ" ฟู่จาวหนิงถามกลับ

ซุนมามาเลิกหนังตาใส่นาง "ถูกต้อง"

"ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นมามาอบรมมารยาทด้วย สั่งสอนพวกองค์หญิงท่านหญิงต่างๆ ด้วยสินะ?"

"นั่นแน่นอน"

ซุนมามาตอนที่พูดสามคำนี้ก็ยืดหลังตรงขึ้นมา สีหน้าหยิ่งทะนง นางไม่ใช่มามาธรรมดานะ! กระทั่งองค์หญิงเหล่านั้นเองพอเข้าวังก็ยังต้องมีนางคอยเสี้ยมสอน

"เมื่อเป็นเช่นนี้ สายตาของซุนมามาก็น่าจะร้ายกาจถึงจะถูก แต่นี่ข้าทำไมถึงรู้สึกว่าท่านเหมือนจะตาบอดกันนะ?" ฟู่จาวหนิงเม้มปากยิ้มเอ่ยขึ้น

ในใจนางมีไฟโทสะอยู่ แล้วจะไว้หน้าซุนมามาคนนี้ได้อย่างไร?

ฮองเฮาส่งมามาอบรมมารยาทเช่นนี้เข้ามา เ้นได้ชัดว่าคิดจะมาทำให้นางลำบากใจมาเสี้ยมสอนนาง ซุนมามาคนนี้หน้าที่ยุ่มย่ามก็กว้างขวางเสียเหลือเกิน อ๋องเจวี้ยนยังไม่ส่งคนมารับนางกลับเลย แต่ซุนมามากลับมาถึงหน้าประตู แล้วจะมาบังคับให้นางกลับไปด้วย

ซุนมามาหน้าเปลี่ยนสี

นางตอนนี้จึงเพิ่งได้สังเกตมองฟู่จาวหนิงอย่างละเอียด

และพบว่าแม่นางที่แต่งตัวซอมซ่อยิ่งไปกว่านั้นหน้าตายังมอมแมมไม่ได้ล้างคนนี้ รูปร่างอันที่จริงยังยอดเยี่ยมยิ่งกว่าแม่นางชุดกระโปรงดำเสียอีก หน้าตาก็สะสวยยิ่งกว่า ยิ่งไปกว่านั้นท่าทีก็ยังดูใจกว้างยิ่งกว่า

หน้าตาคิ้วจมูกของฟู่จาวหนิงก็งดงามยิ่งกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น หน้าตาคิ้วจมูกของแม่นางชุดกระโปรงดำก็ดูเป็นมิติมมากเกินไป ไม่เหมือนแม่นางที่เติบโตในเมืองหลวงเลย หญิงสาวที่ดูซอมซ่อคนนี้ใบหน้ายังดูยอดกว่าอยู่ระดับหนึ่ง ลายเส้นเองก็ยังดูนุ่มนวล ใกล้เคียงกับคนเมืองหลวงมากกว่า

"ท่านต่างหากคือฟู่จาวหนิง?!"

ซุนมามาร้องเสียงหลงออกมา

"ทำไม เมื่อครู่ยังบอกว่าซุนมามาเป็นมามาอบรมมารยาท คือคนที่อยู่ในกฎเกณฑ์มากที่สุด ถ้าข้าจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอย่างถูกต้องแล้ว แต่ซุนมามาก็ยังเรียกชื่อแซ่ของพระชายาอย่างข้าอีก นี่มันเหมาะสมไหม?"

ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว

คนที่ฮองเฮาส่งมา นางต้องเชิดชูอีกฝ่ายเอาอกเอาใจอีกฝ่ายด้วยหรือ? ตลกแล้ว

ซุนมามาอันที่จริงหลังจากที่เรียกชื่อของนางออกมาก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน นาเงองก็รู้ว่าทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง เพียงแต่เมื่อครู่ตกใจเกินไป จึงมีปฏิกิริยากลับมาไม่ทัน

แต่ว่านางก็ถือว่ามีปฏิกิริยารวดเร็วอยู่ ทำการคารวะด้วยมายาทกับฟู่จาวหนิงทันที "ขอโปรดพระชายายกโทษด้วย เมื่อครู่ข้าตกตะลึงจึงพลั้งปากไป คิดแล้วพระชายาเองคงไม่กล่าวโทษข้าด้วยเรื่องเล็กเพียงเท่านี้หรอกกระมัง"

ฟู่จาวหนิงส่ายหัว "ไม่ เจ้าทำผิด ข้าจะกล่าวโทษ"

ซุนมามาตกตะลึงไป ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร

"เจ้ากลับไปที่วังเถิด ข้าจะให้อ๋องเจวี้ยนส่งคนเข้าวังไปด้วย แล้วจะไปบอกกับฮองเฮาว่า มามาอบรมมารยาทที่นางส่งมาแค่กฎเกณฑ์ของตนเองก็ยังทำได้ไม่ดี ไม่มีคุณสมบัติมาสอนข้า"

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน!"

ซุนมามาตะลึงงันไป ขระเดียวกันก็ยังโกรธจนหน้าเขียวปี๋

นางไม่อยากเชื่อเลย ว่าเพราะเรื่องนี้ ฟู่จาวหนิงก็จะไล่นางกลับวังเสียแล้ว!

"ทำไม ข้าพุดอะไรไม่ถูกหรือ?"

ตอนนี้เอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงของอ๋องเจวี้ยนเซียวหลันยวนดังลอดเข้ามา

"ข้ารู้สึกว่าที่พระชายาทำนั้นถูกต้อง ชิงอี จัดคนส่งซุนมามากลับวัง ถ้าตอนนี้มืดค่ำเกินไป ก็ให้ซุนมามาไปหาที่รอเอง รอจนฟ้าสางแล้วค่อยกลับวังไป"

"ขอรับ"

ทหารสองคนตรงเข้ามา ผายมือให้กับซุนมามา "ซุนมามา เชิญ"

ท่าทีของพวกเขาแข็งกร้าวมาก เห็นได้ชัดว่าไม่มีโอกาสให้ต่อต้านเลย ซุนมามากัดฟัน โมโหจนตัวสั่น แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้