อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 707

ระหว่างภูเขาสูงต่ำ ถนนที่ปูจากก้อนหินกลายเป็นภาพวาด บ้านเรือนสูงๆ ต่ำๆ ดูมีสัดส่วนที่ดี ในนี้มีตำหนักแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอย่างเตะตา ในตำหนักกำลังมีดอกไม้ผืนใหญ่เบ่งบาน สีม่วงบ้าง สีชมพู สีขาว สวยงามจับจิต

นอกเมืองผืนนี้ ยังมีกำแพงสูงลิบทอดยาวราวกับมังกร

ถนนใหญ่นอกเมืองทั้งสี่ด้านทอดยาวออกไป อ้อมผ่านเนินเขาบางส่วน และยังเชื่อมกับหมู่บ้านเล็กๆ บางส่วนอีกด้วย

เหล่านี้ราวกับเป็นไข่มุกประกายแสงบางส่วนที่กระจายอยู่รอบตัวเมืองหลักอย่างไรอย่างนั้น

และด้านนอกที่อยู่อาศัยผืนใหญ่นี้ ยังมีภูเขาที่สูงต่ำไม่เหมือนกันอยู่อีกหลายลูก ในนี้เขาลูกที่สูงที่สุด ยังเห็นว่ามีหิมะปกคลุมอยู่

ฟู่จาวหนิงรู้สึกละสายตาออกมาไม่ได้เลย

"สวยงามจริงๆ นี่คือแคว้นตงฉิงหรือ?"

ดูท่านจะเป็นแคว้นเล็กที่มีพื้นที่แคว้นเล็กมากแห่งหนึ่ง ราวกับเป็นไข่มุกที่สาบสูญไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

เซียวหลันยวนมองมุมซ้ายบน ที่นั่นเขียนไว้ว่าทิวทัศน์แห่งตงฉิง

"ใช่"

"พอเห็นเช่นนี้ ตงฉิงก็ทำให้คนรู้สึกคิดถึงอยู่ตลอดจริงๆ"

บ้านเกิดเมืองนอนที่เล็กแต่สวยวิจิตร ดูแล้วเหมือนดินแดนในอุดมคติ คิดไม่ถึงว่าจะต้องหายสาบสูญไปกับหายนะครั้งมโหฬารนั่น

เซียวหลันยวนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง

เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาเหมือนกัน

เดิมทีต่อให้อักษรบนก้อนหินจะว่าไว้อย่างไร เขาก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งอะไรเท่าไรนัก แต่หลังจากที่เห็นภาพแห่งตงฉิงทั้งหมดรูปนี้แล้ว ตงฉิงแคว้นเล็กที่ล่มสลายไปในอดีต ก็แจ่มชัดขึ้นในสมองของเขาแทบจะทันที

ความรู้สึกของเขาในที่สุดก็แตกต่างกับก่อนหน้านี้แล้ว

ฟู่จาวหนิงมองเขา และไม่พูดอะไรอีก

ชิงอีเองก็มองเซียวหลันยวน ปากขยับ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน