อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 710

ของเหล่านี้ทำไมจึงไม่ส่งออกไปกัน?

"เป็นไปได้ไหม ว่าพวกเขาเอาออกไปก่อนบางส่วน พอเพิ่งส่งออกไป ปรากฎต่อใต้หล้า ก็ทำให้เกิดอาการน้ำลายสอและการช่วงชิงขึ้น?" ฟู่จาวหนิงตั้งคำถามขึ้นมา

"ก็เป็นไปได้ พวกเขาคงให้รอบเดียวหมดไม่ได้หรอก"

บางที คนของตงฉิงอันที่จริงคงจ่ายออกไปไม่น้อยแล้ว สิ่งเหล่านี้คือช่วงหลังที่พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจึงเก็บรักษาเอาไว้ หรือบางที ต่อมาพวกเขาพบว่าอันตราย จึงจงใจซ่อนของเหล่านี้ไว้ ทำทีเป็นปล่อยวางคนอื่น คิดจะรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน

ถึงอย่างไรถ้ายังหาของเหล่านี้ไม่เจอ คนพวกนั้นก็คงจะไม่สังหารพวกเขาจนตาย

"เช่นนี้ ดูท่าว่าตงฉิงจะร่ำรวยจริงๆ" ฟู่จาวหนิงถอนหายใจ "เมื่อเป็นเช่นนี้ ไท่ซ่างหวงยังใช้ได้อยู่หรือ? เขาเอาของเหล่านี้ทิ้งไว้ให้ท่าน แต่กลับไม่ส่งไปให้องค์จักรพรรดิ"

"เป็นไปได้ไหม ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลย?" เซียวหลันยวนกลับไม่เชื่อในนิสัยคน

นี่ก็เป็นไปได้เช่นกัน บางทีไท่ซ่างหวงอาจจะแค่คิดว่าซ่อนของเก่าแก่บางส่วนของตงฉิงเอาไว้ พวกตราประทับแคว้นอะไรพวกนี้ ถึงอย่างไรการฟื้นฟูแคว้นของตงฉิงก็ไม่มีหวังอยู่แล้ว ของเหล่านี้นำไปก็คงไม่มีประโยชน์ จึงทิ้งไว้ให้เซียวหลันยวนเป็นที่ระลึก

เสด็จแม่ของเขาก็ไม่นำสิ่งของกลับเมืองหลวง ไท่ซ่างหวงเองก็น่าจะไม่รู้ว่ามีมากขนาดนี้

"เอาล่ะ ลงกลอนไปก่อนเถอะ สิ่งของต้องย้ายไปไว้บนรถม้าก่อน"

ฟู่จาวหนิงจัดการลงกลอนกล่องเหล็กเหล่านี้อีกครั้งทั้งหมด

เซียวหลันยวนให้เหล่าองครักษ์หยิบผ้าดำกับเชือกป่านเข้ามา จัดการห่อทั้งหมด แล้วก็แบกกล่องเหล็กไปคนละกล่อง

"พวกเรากลับกันก่อนเลยไหม?" ฟู่จาวหนิงมองไปยังเขาอวี้เหิง ดูกระเหี้ยนกระหือรือ "เซวียนหยวนซือเลือกเขาอวี้เหิงมาซ่อนของเหล่านี้ ก็รู้สึกว่าภูเขาลูกนี้น่าจะมีจุดที่พิเศษอยู่กระมัง ข้าจะขึ้นเขาไปสำรวจหน่อย หาสมุนไพรมาให้ท่าน!"

"ข้าตามเจ้าขึ้นเขาไปด้วยก็แล้วกัน" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขาผาดหนึ่ง

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นด้วย นี่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ท่านก็น่าจะยังพอขึ้นเขาไหว แต่ว่าพอผ่านเรื่องที่เกือบจะเอาตัวไม่รอดไประหว่างทางครั้งนั้น สุขภาพของท่านตอนนี้ไม่เหมาะเอาเสียเลย"

เขาเร่งเดินทางมาเป็นเวลานานขนาดนี้ อาการบาดเจ็บจึงไม่ได้พักฟื้นดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน