อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 712

เสิ่นเสวียนก่อนจะออกจากต้าชื่อทิ้งคนเอาไว้ไม่น้อยเลย

ทั้งคนในที่แจ้ง คนในที่ลับ ทิ้งเอาไว้ทั้งนั้น

หลังจากฟู่จาวหนิงตรวจสอบปัญหาของหินนภาออกมา เขาก็ส่งจดหมายกลับมาทันที ให้คนทั้งหมดมาคุ้มกันบ้านตระกูลเสิ่น คอยจับตาดูพวกเขาไว้

โดยเฉพาะบ้านสอง

แต่ครั้งนี้ที่เข้ามาในต้าชื่อ พวกเขาติดต่อกับองครักษ์ลับของจวนตระกูลเสิ่นไม่ได้ องครักษ์ลับไม่ได้ออกมารับที่นอกเมือง เสิ่นเสวียนก็รู้สึกแปลกประหลาดแล้ว ดังนั้นจึงอ้อมถนนหลายสายถึงกลับมาถึงบ้านตระกูลเสิ่น

ตอนนี้ก็พบกับความไม่ถูกต้องจริงๆ

ฮูหยินอาวุโสเสิ่นพักอยู่ที่สวนจิ้งชิว

ช่วงเวลาครึ่งปีกว่าที่เสิ่นเสวียนออกไป ตอนที่เดินเข้ายังสวนจิ้งชิวจู่ๆ ก็รู้สึกว่าสวนรกร้างไปไม่น้อย

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาที่นี่จะใกล้เข้าหน้าร้อนแล้ว ดูแล้วทั้งสวนก็ยังเขียวขจี แต่ไม่รู้เพราะอะไร ขนาดต้นไม้ใบหญ้าบางส่วน เขารู้สึกว่าแม้จะสีเขียว แต่ใบไม้เหล่านั้นก็ล้วนดูจะห่อเหี่ยวหมดอาลัยตายอยากกันหมด

ในสวนเดิมทีมีสระน้ำเล็กอยู่ ก่อนหน้านี้เขาเองก็มานั่งเป็นเพื่อนท่านพ่อท่านแม่อยู่บ่อยๆ มาดูปลาแหวกว่ายอยู่ในสระน้ำ พูดคุยกันตามประสาครอบครัว

แต่ว่าตอนนี้ เสิ่นเสวียนรีบกวาดตามองรอบๆ พบว่าในสระน้ำไม่มีเงาของปลาอยู่เลย น้ำเองก็ขุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้เขาจะรู้สึกแปลกๆ แต่ในใจก็ยังเป็นห่วงสุขภาพของท่านแม่ จึงไม่คิดอะไรมาก รีบตรงไปยังห้องปีก

"นายท่านสามกลับมาแล้วหรือ?"

คนใช้คนหนึ่งนั่งอยู่ริมประตู สายตาดูเลื่อนลอย ท่าทางเหมือนไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ รอจนเสิ่นเสวียนกลับมา เขายังคิดว่าตนเองตาฝาดไป รีบขยี้ตา

"ลุงหลิว ข้าเอง"

ลุงหลิวพอได้ยินเสียงเสิ่นเสวียน พอเห็นหน้าตาเขาชัด ขอบตาก็แดงรื้นขึ้นมา กระโจนตัวลุกขึ้นยืน ลืมตัวจนทำเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวนั้นล้มคว่ำลงไป

"นายท่านสามกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน