อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 719

เสิ่นเสวียนตอนนี้แน่ใจมาก "ใช่ ลูกกลอนแก้พิษของจาวหนิงออกฤทธิ์แล้ว"

เขามองออกว่าไท่ไท่อาวุโสติดพิษ ลูกกลอนแก้พิษของจาวหนิงสามารถแก้พิษส่วนใหญ่ที่เห็นได้บ่อยบนโลกได้ แน่นอนว่าต้องได้ผล

แต่ไท่ไท่อาวุโสก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา ดูแล้วก็ยังไม่แน่ว่าพิษจะขจัดหมดไปแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็เรียนมาแค่การจับชีพจรนิดหน่อย ยังไม่ได้เป็นเรื่องแพทย์สักเท่าไร ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรักษาอย่างไรต่อ

"ยาของจาวหนิงยอดเยี่ยมจริงๆ" ท่านผู้เฒ่าสะอึกสะอื้น

"ข้าป้อนยาลูกกลอนบำรุงหัวใจให้ท่านแม่ นางตอนนี้น่าจะมีสติขึ้นมาหน่อยแล้ว กลืนลงไปก็พอ"

"ได้ได้ได้ เช่นนั้นก็รีบป้อนให้นางเถอะ" ท่านผู้เฒ่าตอนนี้รู้สึกเชื่อมั่นต่อยาของฟู่จาวหนิงแล้ว เร่งเสิ่นเสวียนให้รีบป้อนยากับไท่ไท่อาวุโส

หลังจากเสิ่นเสวียนวุ่นเสร็จก็สังเกตสภาพของไท่ไท่อาวุโส และเห็นว่าชีพจรของนางเหมือนจะมั่นคงขึ้นมาหน่อยแล้ว ในใจจึงสงบลงมา

ชั่วคราวเท่านั้น

"ท่านพ่อ ตอนนี้พูดเรื่องในบ้านได้แล้วหรือยัง?" เสิ่นเสวียนมองท่านผู้เฒ่า มองออกว่าเขาเองก็เหนื่อยล้าเอามากๆ แต่ตอนนี้เขาต้องถามสถานการณ์ให้ชัดเจนเสียก่อน

ท่านผู้เฒ่าอันที่จริงคิดว่าตนเองจะเป็นลมล้มพับไปแล้ว เพราะหลายวันนี้เขาทนมาถึงขีดจำกัดแล้ว ไท่ไท่อาวุโสถ้าหากจากไป เขาก็คิดว่าตนเองคงจะตามไปด้วยทันทีเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ถึงแม้เขาจะเหนื่อยล้า กำลังวังชากลับยังดีอยู่

อย่างน้อยยังสามารถนั่งอยู่ที่นี่คุยกับเสิ่นเสวียนได้ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเกินคาดมาก เขาจู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่าตนเองก่อนหน้านี้กินลูกกลอนบำรุงหัวใจนั่นลงไป

หรือว่าเสิ่นเสวียนจะไม่ได้พูดเกินจริง ลูกกลอนบำรุงหัวใจของฟู่จาวหนิงดีกว่าของในราชวงศ์จริงๆ

"คนใช้คนอื่นของสวนจิ้งชิวล่ะ?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน