อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 72

อ๋องเจวี้ยนมองไปทางฟู่จาวหนิง "พรุ่งนี้ให้ข้ากับพระชายาพาแม่นางไปเป็นแขกที่จวนอ๋องเจวี้ยนได้อยู่ พระชายาว่าอย่างไรล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว

"พรุ่งนี้ข้ายังกลับไม่ได้ ท่านออกมาคุยกับข้าหน่อย"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้เพิ่งคิดออกว่าควรจะคุยกับเขาเสียหน่อยเกี่ยวกับแผนการหลังจากนี้

"นี่ เดี๋ยวก่อน!"

ไห่ฉางจวิ้นเรียกพวกนาง "พวกท่านเป็นสามีภรรยากันหรือ?"

เสี่ยวเถาในที่สุดก็สบโอกาส อยู่เบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยนนางแม้จะกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ยังตะโกนออกมาทันที "นี่คืออ๋องเจวี้ยน เป็นพระสวามีของคุณหนูพวกเรา!"

ดังนั้น หญิงสาวหน้าไม่อายอย่างเจ้าก็สมควรจะไสหัวไปได้แล้วไหม?

วงจรสมองของไห่ฉางจวิ้นกลับไม่เหมือนคนธรรมดา นางพูดกับอ๋องเจวี้ยนอย่างดีใจว่า "เช่นนั้นช่วยพูดกับนางให้หน่อยได้ไหม ว่ามอบบุปผาล้างราตรีให้ข้าได้หรือไม่? ข้าต้องการบุปผาล้างราตรีจริง!"

บุปผาล้างราตรี?

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง ในใจก็ตกใจขึ้นมาเหมือนกัน นางมีบุปผาล้างราตรีด้วยหรือ?

"ข้าไม่มีทางดมผิด บนตัวนางมีกลิ่นของบุปผาล้างราตรีอยู่จริงๆ" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยกับอ๋องเจวี้ยนอย่างตั้งใจ

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจไห่ฉางจวิ้น หมุนตัวเดินไปก่อน "ตามข้ามาหน่อย"

เสี่ยวเถาใจตุ้มต่อม คุณหนูพูดกับอ๋องเจวี้ยนแบบนี้ไม่เป็นไรหรือ?

ท่านอ๋องเจวี้ยนจะโกรธไหม?

แต่ว่านางเห็นอ๋องเจวี้ยนไม่พูดอะไร แต่เดินตามไปแล้ว

เสี่่ยวเถาอ้าปากพะงาบ แล้วรีบตามขึ้นไป

ระหว่างทางเดินผ่านสวนดอกไม้ใหญ่ จนมาถึงเรือนใกล้ๆ กับประตูหลัง ที่นี่ถึงจะเป็นที่ตั้งปัจจุบันของเรือนใหญ่ อ๋องเจวี้ยนมองมาตลอดทาง เอ่ยขึ้นว่า "ได้ยินว่าตระกูลฟู่เดิมทีคือท่านปู่ของเจ้าสร้างขึ้นมา ไม่คิดว่าตอนนี้กลับจะถูกบีบออกจากตระกูลฟูเสียอย่างนั้น"

"ท่านมาทับถมคนอื่นหรือไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงพาเขามาถึงศาลาเล็กแห่งหนึ่งด้านนอกเรือนตนเอง ที่นี่ห่างไกลผู้คนสุดๆ และไม่มีใครมาด้วย

"ข้าน้อยไปทำกับข้าวก่อน"

เสี่ยวเถารีบวิ่งออกไป นางเองก็ไม่รู้ว่าตอนเจอกับอ๋องเจวี้ยนควรจะทำเช่นไร จึงรีบหนีไปแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเองก็ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาหรือยัง ถ้าท่านผู้เฒ่ารู้ว่าอ๋องเจวี้ยนมาที่บ้าน ก็ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นขึ้นมาหรือเปล่า

"บนตัวเจ้ามีบุปผาล้างราตรีด้วยหรือ? หามาจากในเขาจันทร์ลับฟ้าใช่หรือไม่?"

ฟู่จาวหนิงตะลึงไป และไม่คิดว่าประโยคแรกที่เขาถามจะเป็นประโยคนี้

"ทำไม ท่านอยากได้บุปผาล้างราตรีหรือ?"

"ไห่ฉางจวิ้นไม่ใช่อยากได้หรอกหรือ?" อ๋องเจวี้ยนส่ายหัว "อาการป่วยของข้าไม่ต้องการวัตถุดิบยานี้"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขา

"ท่านรู้สึกรักแรกพบกับไห่ฉางจวิ้นหรือไรกัน?"

"อะไรนะ?"

"ไม่เช่นนั้น ท่านจะมาใส่ใจคิดขอบุปผาล้างราตรีแทนนางทำไมกัน? นางเพิ่งจะพูดว่าอยากได้ ท่านก็รอไม่ไหวคิดจะเอาใจนางขึ้นมาแล้วหรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่ามันน่าประชดประชันเล็กๆ

ถึงแม้ชายในราชวงศ์นี้จะมีสามภรรยาสี่นางสนม แต่ต่อหน้าพระชายาที่เพิ่งแต่งงานใหม่อย่างนางแบบนี้ นี่ก็จะเปิดเผยเกินไปหน่อยกระมัง

"ฟู่จาวหนิง เจ้าพูดอะไรที่ดูน่าเกลียดมาก" อ๋องเจวี้ยนมุมปากเม้มแน่น ดูแล้วไม่สบอารมณ์เล็กๆ

"แต่ว่า ท่านจะเอาใจไห่ฉางจวิ้นหรือไม่ข้าก็ไม่สนหรอก แต่บุปผาล้างราตรี ข้าไม่มีนะ"

"ไห่ฉางจวิ้นบอกว่านางได้กลิ่นจากตัวเจ้าแล้ว"

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว

แค่นี้เขาก็เชื่อไหฉางจวิ้นแล้วหรือ? เขากับไห่ฉางจวิ้นเพิ่งจะเจอกันครั้งแรกนี่นา? ยังไม่เรียกว่ารู้จักกันด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ใช่ว่ารักสงบหรือ แต่นี่กลับให้นางไปเยี่ยมที่จวนอ๋องเจวี้ยนหรือ?

เมื่อครู่กลับชวนไห่ฉางจวิ้นให้พรุ่งนี้ไปเที่ยวจวนอ๋องเจวี้ยน