อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 72

อ๋องเจวี้ยนมองไปทางฟู่จาวหนิง "พรุ่งนี้ให้ข้ากับพระชายาพาแม่นางไปเป็นแขกที่จวนอ๋องเจวี้ยนได้อยู่ พระชายาว่าอย่างไรล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว

"พรุ่งนี้ข้ายังกลับไม่ได้ ท่านออกมาคุยกับข้าหน่อย"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้เพิ่งคิดออกว่าควรจะคุยกับเขาเสียหน่อยเกี่ยวกับแผนการหลังจากนี้

"นี่ เดี๋ยวก่อน!"

ไห่ฉางจวิ้นเรียกพวกนาง "พวกท่านเป็นสามีภรรยากันหรือ?"

เสี่ยวเถาในที่สุดก็สบโอกาส อยู่เบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยนนางแม้จะกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ยังตะโกนออกมาทันที "นี่คืออ๋องเจวี้ยน เป็นพระสวามีของคุณหนูพวกเรา!"

ดังนั้น หญิงสาวหน้าไม่อายอย่างเจ้าก็สมควรจะไสหัวไปได้แล้วไหม?

วงจรสมองของไห่ฉางจวิ้นกลับไม่เหมือนคนธรรมดา นางพูดกับอ๋องเจวี้ยนอย่างดีใจว่า "เช่นนั้นช่วยพูดกับนางให้หน่อยได้ไหม ว่ามอบบุปผาล้างราตรีให้ข้าได้หรือไม่? ข้าต้องการบุปผาล้างราตรีจริง!"

บุปผาล้างราตรี?

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง ในใจก็ตกใจขึ้นมาเหมือนกัน นางมีบุปผาล้างราตรีด้วยหรือ?

"ข้าไม่มีทางดมผิด บนตัวนางมีกลิ่นของบุปผาล้างราตรีอยู่จริงๆ" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยกับอ๋องเจวี้ยนอย่างตั้งใจ

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจไห่ฉางจวิ้น หมุนตัวเดินไปก่อน "ตามข้ามาหน่อย"

เสี่ยวเถาใจตุ้มต่อม คุณหนูพูดกับอ๋องเจวี้ยนแบบนี้ไม่เป็นไรหรือ?

ท่านอ๋องเจวี้ยนจะโกรธไหม?

แต่ว่านางเห็นอ๋องเจวี้ยนไม่พูดอะไร แต่เดินตามไปแล้ว

เสี่่ยวเถาอ้าปากพะงาบ แล้วรีบตามขึ้นไป

ระหว่างทางเดินผ่านสวนดอกไม้ใหญ่ จนมาถึงเรือนใกล้ๆ กับประตูหลัง ที่นี่ถึงจะเป็นที่ตั้งปัจจุบันของเรือนใหญ่ อ๋องเจวี้ยนมองมาตลอดทาง เอ่ยขึ้นว่า "ได้ยินว่าตระกูลฟู่เดิมทีคือท่านปู่ของเจ้าสร้างขึ้นมา ไม่คิดว่าตอนนี้กลับจะถูกบีบออกจากตระกูลฟูเสียอย่างนั้น"

"ท่านมาทับถมคนอื่นหรือไรกัน?"