อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 73

"เจ้าไปพบในเขาจันทร์ลับฟ้าหรือ? ข้าไม่ได้หมายความว่าจะแย่งมาจากตัวของเจ้า เพียงแค่ถามว่าเจ้าหามาจากที่ไหนเท่านั้น ข้าจะได้ส่งคนออกไปหา"

อ๋องเจวี้ยนในใจกลัดกลุ้มขึ้นมา

เขาอันที่คือความหมายนี้ ไม่คิดจะไปแย่งชิงบุปผาล้างราตรีของนางเลย แต่ถ้าหากนางบอกได้ว่าหามาจากที่ใด เช่นนั้นเขาจะได้ส่งคนออกไปค้นหา

"ท่านถามจงเจี้ยนก็แล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่อยากยอมรับ ถึงอย่างไรนางเมื่อครู่ก็ยืนกรานไปแล้วว่าไม่มีของสิ่งนี้ ตอนนี้ถ้ามายอมรับ ใครจะรู้ว่าเขาคิดจะหลอกให้นางพูดความจริงหรือเปล่า?

อาการป่วยของท่านปู่ต้องการบุปผาล้างราตรี ใครต้องการนางก็ไม่มีทางให้ทั้งนั้น

อ๋องเจวี้ยนแอบกัดฟัน

"เจ้าไม่กลับเรือนอ๋องหรือ?"

ท่าทีของนางดูแล้วคงไม่ยอมรับแน่ อ๋องเจวี้ยนจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป

"นี่คือสิ่งที่ข้าอยากจะหารือกับท่าน"

ฟู่จาวหนิงมองเขา "อันที่จริงท่านเดิมทีก็ต้องการแต่งงาน ต้องการพระชายาคนหนึ่ง ตอนนี้ข้าเองก็ผ่านการทดสอบแล้ว ถือว่าช่วยเหลือท่านจบไปเรื่องหนึ่ง ถัดจากนี้ข้ายังอยากอยู่ในบ้านตระกูลฟู่ ท่านปู่ต้องการข้า"

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ในบ้านของนางตลอด ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคนที่ไท่ซ่างหวงจัดไว้มาถึง เจ้าก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วย"

"เช่นนั้นตอนพวกเขามาถึงก็ส่งคนมาบอกข้าสิ ข้ารีบไปก็พอแล้ว" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "อธิบายกับเขาถึงสถานการณ์ของท่านปู่ข้า เชื่อสิว่าพวกเขาจะต้องเข้าใจ?"

"ไม่ ไม่มีทาง"

"หมายความว่าอย่างไร?" ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

อ๋องเจวี้ยนมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจน "เว้นเสียแต่ว่าข้ากับเจ้าจะรักกันปานจะกลืนกิน ถ้าไม่ใช่เจ้าก็จะไม่แต่งด้วย มิเช่นนั้นพวกเขาไม่มีทางเชื่อว่าข้าแต่งงานกับลูกสาวตระกูลฟู่"

ประโยคนี้ ฟู่จาวหนิงยิ่งฟังไม่เข้าใจ

อ๋องเจวี้ยนกลับย้อมถามนาง "ท่านปู่ของเจ้าไม่รู้หรือว่าคนที่เจ้าแต่งงานด้วยคือข้า? ถ้าเขารู้ล่ะก็ ไม่ได้ขอให้เจ้ากับข้าหย่าขาดกันหรือ?"

ฟู่จาวหนิงม่านตาหดลง นางจู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว

"ท่านรู้จักตระกูลฟู่?์ ท่านรู้จักท่านปู่ข้า? และท่านก็รู้ด้วยว่าถ้าหากท่านปู่รู้ว่าคนที่ข้าแต่งงานด้วยคือท่าน เขาก็จะปฏิเสธหรือ?"

ท่านรู้ทุกอย่าง! รู้หมดทุกอย่าง!

ในสมองฟู่จาวหนิงมีเสียงวิ้งขึ้นจนเกือบจะระเบิด

นางจะคิดถึงได้อย่างไร เห็นๆ อยู่ว่านางเองก็ฉุกคิดขึ้นมาฉับพลัน เข้าไปขวางกลางถนนเลือกหาสามี แล้วดันมาเจอกับคู่แค้นในสมัยก่อนของตระกูลฟู่เข้า

และชายคนนี้ตั้งแต่แรกก็รู้อยู่แล้ว แต่กลับไม่พูดอะไรเลย แล้วยังเล่นละครกับนาง แต่งงานกับนางร่วมกันกราบไหว้ฟ้าดิน!

"ข้ารู้อยู่จริงๆ นั่นล่ะ"

อ๋องเจวี้ยนนั่งลงที่เก้าอี้หิน ส่งสัญญาณให้นางนั่งด้วย

ฟู่จาวหนิงสูดลมหายใจลึก นางเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะถูกยั่วให้โมโหได้ง่ายๆ หลักๆ คือเซียวหลันยวนนี่ชั่วร้ายเกินไป

นางมาถูกเขาวางแผนเล่นงานใส่โดยสีหน้าไม่เปลี่ยนสีได้อย่างไรกัน

เอาล่ะ ไหนๆ นางก็ตกกระไดพลอยโจรแล้ว แต่ให้ตายเถอะ นางจะไปรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไรตั้งแต่แรก?!

ฟู่จาวหนิงสงบใจลง และนั่งลงตรงข้ามเขา

"ท่านกับท่านปู่ข้ามีความแค้นอะไรกัน?"

เซียวหลันยวนส่ายหัว "ข้ากับผู้อาวุโสฟู่ไม่มีความแค้นต่อกัน เจ้าในเมื่อเรียนวิชาแพทย์มา และยังจับชีพจรให้ข้าอีก คงจะมองออกแล้วว่าในร่างกายข้ามีพิษคงค้างอยู่ใช่ไหม?"

"ถูกต้อง"

"งานเลี้ยงในวังเมื่อครั้งนั้น ข้ายังเด็กมาก ถูกคนวางยาพิษใส่ ตอนที่มามาเข้ามา ในห้องก็เหลือคนอยู่เพียงคนเดียว นั่นคือมารดาของเจ้า ฟู่หลินซื่อ"

เซียวหลันยวนมองนาง "ตอนนี้เข้าใจแล้วหรือยัง?"

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างตกตะลึง คิดถึงสิ่งที่ผู้อาวุโสจี้เคยพูดไว้ก่อนหน้า ดังนั้น เรื่องที่สั่นสะเทือนวังจักรพรรดิเมื่อครั้งนั้น ที่บอกว่าทำให้องค์จักรพรรดิลงมือสังหารคนไปไม่น้อย ฮูหยินฟู่เป็นตัวละครหลักเช่นนั้นหรือ?!

"นางวางยาพิษหรือ? หลักฐานมีไหม?" ฟู่จาวหนิงรีบถามขึ้นทันที "ถ้าหากยืนยันว่าเป็ฯนาง ตอนนั้นที่วางยาพิษกับพระโอรส คงได้ถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรหมดแล้วกระมัง? จะรอให้ท่านเอาความแค้นทั้งหมดมาใช้ใส่ตัวข้าในตอนนี้ได้หรือ?"

ในใจเซียวหลันยวนเองก็ชื่นชมต่อตัวนางพอควร

ปฏิกิริยาฉับไวดี เพียงพริบตาก็จับจุดสำคัญได้

เขาชื่อว่าเรื่องเมื่อครั้งนั้น ฟู่จาวหนิ่งไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย ตอนที่ได้ยินตัวตนฐานะของเขานางก็ไม่รู้จักเขา แล้วยังกล้าแต่งงานกับเขาอีก