อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 73

"เจ้าไปพบในเขาจันทร์ลับฟ้าหรือ? ข้าไม่ได้หมายความว่าจะแย่งมาจากตัวของเจ้า เพียงแค่ถามว่าเจ้าหามาจากที่ไหนเท่านั้น ข้าจะได้ส่งคนออกไปหา"

อ๋องเจวี้ยนในใจกลัดกลุ้มขึ้นมา

เขาอันที่คือความหมายนี้ ไม่คิดจะไปแย่งชิงบุปผาล้างราตรีของนางเลย แต่ถ้าหากนางบอกได้ว่าหามาจากที่ใด เช่นนั้นเขาจะได้ส่งคนออกไปค้นหา

"ท่านถามจงเจี้ยนก็แล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่อยากยอมรับ ถึงอย่างไรนางเมื่อครู่ก็ยืนกรานไปแล้วว่าไม่มีของสิ่งนี้ ตอนนี้ถ้ามายอมรับ ใครจะรู้ว่าเขาคิดจะหลอกให้นางพูดความจริงหรือเปล่า?

อาการป่วยของท่านปู่ต้องการบุปผาล้างราตรี ใครต้องการนางก็ไม่มีทางให้ทั้งนั้น

อ๋องเจวี้ยนแอบกัดฟัน

"เจ้าไม่กลับเรือนอ๋องหรือ?"

ท่าทีของนางดูแล้วคงไม่ยอมรับแน่ อ๋องเจวี้ยนจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป

"นี่คือสิ่งที่ข้าอยากจะหารือกับท่าน"

ฟู่จาวหนิงมองเขา "อันที่จริงท่านเดิมทีก็ต้องการแต่งงาน ต้องการพระชายาคนหนึ่ง ตอนนี้ข้าเองก็ผ่านการทดสอบแล้ว ถือว่าช่วยเหลือท่านจบไปเรื่องหนึ่ง ถัดจากนี้ข้ายังอยากอยู่ในบ้านตระกูลฟู่ ท่านปู่ต้องการข้า"

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ในบ้านของนางตลอด ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคนที่ไท่ซ่างหวงจัดไว้มาถึง เจ้าก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วย"

"เช่นนั้นตอนพวกเขามาถึงก็ส่งคนมาบอกข้าสิ ข้ารีบไปก็พอแล้ว" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "อธิบายกับเขาถึงสถานการณ์ของท่านปู่ข้า เชื่อสิว่าพวกเขาจะต้องเข้าใจ?"

"ไม่ ไม่มีทาง"

"หมายความว่าอย่างไร?" ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

อ๋องเจวี้ยนมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจน "เว้นเสียแต่ว่าข้ากับเจ้าจะรักกันปานจะกลืนกิน ถ้าไม่ใช่เจ้าก็จะไม่แต่งด้วย มิเช่นนั้นพวกเขาไม่มีทางเชื่อว่าข้าแต่งงานกับลูกสาวตระกูลฟู่"

ประโยคนี้ ฟู่จาวหนิงยิ่งฟังไม่เข้าใจ

อ๋องเจวี้ยนกลับย้อมถามนาง "ท่านปู่ของเจ้าไม่รู้หรือว่าคนที่เจ้าแต่งงานด้วยคือข้า? ถ้าเขารู้ล่ะก็ ไม่ได้ขอให้เจ้ากับข้าหย่าขาดกันหรือ?"

ฟู่จาวหนิงม่านตาหดลง นางจู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว

"ท่านรู้จักตระกูลฟู่?์ ท่านรู้จักท่านปู่ข้า? และท่านก็รู้ด้วยว่าถ้าหากท่านปู่รู้ว่าคนที่ข้าแต่งงานด้วยคือท่าน เขาก็จะปฏิเสธหรือ?"