อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 74

"ครั้งนั้นเองก็ไม่มีหลักฐาน แต่ข้าถามคนในที่เกิดเหตุเมื่อครั้งนั้น ทุกคนล้วนพูดว่าฟู่หลินซื่อเองครั้งนั้นก็ไม่อาจอธิบายได้ สติกระเจิดกระเจิงกระวนกระวาย และไม่มีการแก้ต่างให้ตนเอง"

อ๋องเจวี้ยนมองนาง "ยิ่งไปกว่านั้น ผ่านไปไม่นาน บิดามารดาของเจ้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย"

"หายตัวไป?"

ฟู่จาวหนิงนิ่งอึ้งไปอีก

บิดามารดานางหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย?

ในในความทรงจำ ไม่ว่าใครก็ตามล้วนพูดว่าบิดามารดานางตายไปแล้ว ท่านผู้เฒ่าฟู่เองก้ไม่เคยพูดถึงบิดามารดาของนางเลย ในความทรงจำของคุณหนูฟู่ นางไม่มีบิดามารดาและฝากชีวิตอยู่กับท่านปู่

"ดูท่า เจ้าคงจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" อ๋องเจวี้ยนคอยสังเกตสีหน้านางตลอด เห็นนางเป็นเช่นนี้ก็รู้ว่านางไม่รู้เรื่องในครั้งนั้น ไม่รู้เรื่องบิดามารดาของนางเลย

"ครั้งนั้นหลังจากที่ข้าเกิดเรื่อง ฟู่หลินซื่อก็ถุกขังตัวไว้ชั่วคราว ต่อมาบิดาของเจ้าก็ใช้เงินเข้ามาสำรวจตัวนาง และวันนั้นทั้งสองคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ที่น่าตลกก็คือ ครั้งนั้นพวกเขาที่มีคุณสมบัติเข้าวังได้ ก็เพราะตอนที่ท่านพ่อพาเหล่าพระโอรสแล้วเกิดเรื่องขึ้น พ่อกับแม่ของนางช่วยพวกเขาไว้"

เรื่องนี้คุณหนูฟู่รู้อยู่เพียงหน่อยเดียว นางเคยได้ยินท่านปู่เล่าไว้ บอกว่าบิดามารดาของนางมีบุญคุณต่อราชวงศ์อยู่บ้าง

และเพราะเช่นนี้ นางจึงคิดหาวิธีที่จะอ้อนวอนให้องค์จักรพรรดิเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง บีบให้เซียวเหยียนจิ่งต้องมาแต่งงานกับนาง

แต่ว่าองค์จักรพรรดิเองก็พูดออกมา ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ ราชวงศ์จะไม่ติดค้างตระกูลฟู่อีกต่อไป

"ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่เพราะบิดามารดาของนางช่วยเหลือพวกเขา ตอนที่ข้าเกิดเรื่องวันนั้น ฟู่หลินซื่อหัวคงหลุดจากบ่าไปแล้ว พอคิดถึงบุญคุณจึงได้เก็บนางเอาไว้ แล้วค่อยสอบสวนทีหลัง ใครจะคิดว่านางกลับหนีออกไป?"

อ๋องเจวี้ยนปลดหน้ากากลงแล้วชี้ตนเอง

"แต่เพราะการวางพิษครั้งนั้น ข้าเองก็เท้าข้างหนึ่งย่ำอยู่บนยมโลกมาหลายต่อหลายปี ทุกวันกลางดึกตอนหลับไปก็ยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะตื่นขึ้นมาใหม่ ร่างกายที่ทรุดโทรมนี้ ราวกับแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทนดักดานมาได้ตั้งหลายปี"