อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 74

"ครั้งนั้นเองก็ไม่มีหลักฐาน แต่ข้าถามคนในที่เกิดเหตุเมื่อครั้งนั้น ทุกคนล้วนพูดว่าฟู่หลินซื่อเองครั้งนั้นก็ไม่อาจอธิบายได้ สติกระเจิดกระเจิงกระวนกระวาย และไม่มีการแก้ต่างให้ตนเอง"

อ๋องเจวี้ยนมองนาง "ยิ่งไปกว่านั้น ผ่านไปไม่นาน บิดามารดาของเจ้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย"

"หายตัวไป?"

ฟู่จาวหนิงนิ่งอึ้งไปอีก

บิดามารดานางหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย?

ในในความทรงจำ ไม่ว่าใครก็ตามล้วนพูดว่าบิดามารดานางตายไปแล้ว ท่านผู้เฒ่าฟู่เองก้ไม่เคยพูดถึงบิดามารดาของนางเลย ในความทรงจำของคุณหนูฟู่ นางไม่มีบิดามารดาและฝากชีวิตอยู่กับท่านปู่

"ดูท่า เจ้าคงจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" อ๋องเจวี้ยนคอยสังเกตสีหน้านางตลอด เห็นนางเป็นเช่นนี้ก็รู้ว่านางไม่รู้เรื่องในครั้งนั้น ไม่รู้เรื่องบิดามารดาของนางเลย

"ครั้งนั้นหลังจากที่ข้าเกิดเรื่อง ฟู่หลินซื่อก็ถุกขังตัวไว้ชั่วคราว ต่อมาบิดาของเจ้าก็ใช้เงินเข้ามาสำรวจตัวนาง และวันนั้นทั้งสองคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ที่น่าตลกก็คือ ครั้งนั้นพวกเขาที่มีคุณสมบัติเข้าวังได้ ก็เพราะตอนที่ท่านพ่อพาเหล่าพระโอรสแล้วเกิดเรื่องขึ้น พ่อกับแม่ของนางช่วยพวกเขาไว้"

เรื่องนี้คุณหนูฟู่รู้อยู่เพียงหน่อยเดียว นางเคยได้ยินท่านปู่เล่าไว้ บอกว่าบิดามารดาของนางมีบุญคุณต่อราชวงศ์อยู่บ้าง

และเพราะเช่นนี้ นางจึงคิดหาวิธีที่จะอ้อนวอนให้องค์จักรพรรดิเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง บีบให้เซียวเหยียนจิ่งต้องมาแต่งงานกับนาง

แต่ว่าองค์จักรพรรดิเองก็พูดออกมา ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ ราชวงศ์จะไม่ติดค้างตระกูลฟู่อีกต่อไป

"ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่เพราะบิดามารดาของนางช่วยเหลือพวกเขา ตอนที่ข้าเกิดเรื่องวันนั้น ฟู่หลินซื่อหัวคงหลุดจากบ่าไปแล้ว พอคิดถึงบุญคุณจึงได้เก็บนางเอาไว้ แล้วค่อยสอบสวนทีหลัง ใครจะคิดว่านางกลับหนีออกไป?"

อ๋องเจวี้ยนปลดหน้ากากลงแล้วชี้ตนเอง

"แต่เพราะการวางพิษครั้งนั้น ข้าเองก็เท้าข้างหนึ่งย่ำอยู่บนยมโลกมาหลายต่อหลายปี ทุกวันกลางดึกตอนหลับไปก็ยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะตื่นขึ้นมาใหม่ ร่างกายที่ทรุดโทรมนี้ ราวกับแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทนดักดานมาได้ตั้งหลายปี"

"ดังนั้นที่ท่านรับปากแต่งงานกับข้า ก็เพื่อล้างแค้นหรือ?" ฟู่จาวหนิงกัดฟันถาม

"ฟู่หลินซื่อครั้งนั้นถ้าไม่หนีไป บางทีอาจจะสามารถตรวจสอบได้จนกระจ่าง จัดการตรวจสอบพิษจนแน่นอน และสามารถรักษาได้ตรงจุด ทว่านางกลับหนีไป"

อ๋องเจวี้ยนพูดถึงจุดนี้กลับดูผ่อนคลายลงมา ข้อศอกยันไว้บนโต๊ะ มองนาง "นางหนีไป ก็แทบจะเป็นการยอมรับความผิด เพราะมีคำที่ว่าหลบหนีเพราะกลัวโทษที่ทำผิดไว้อยู่ เจ้าตอนนั้นมาขวางรถม้าของข้า บอกว่าเป็นลูกสาวตระกูลฟู่ ตอนคิดจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าเองก็อยากจะรู้เหลือเกิน ว่าฟู่หลินซื่อกลับมาแล้วใช่หรือไม่?"

"ตระกูลฟู่ มีลูกไม้อะไรอีกแล้วหรือไม่? และยิ่งอยากรู้มาก ว่าที่เจ้าอยากเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน เป้าหมายคืออะไร ถ้าหากฟู่หลินซื่อไม่ได้กลับมา เช่นนั้นตอนที่นางกลับมา แล้วรู้ว่าลูกสาวของตนเองแต่งงานกับข้า จะมีปฏิกิริยาอย่างไร"

"ตอนนั้นข้ายังเล็กมาก ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง ตอนมาตรวจสอบภายหลัง แม้วัตถุจะยังอยู่แต่ตัวคนก็เปลี่ยนไปแล้วตามกาลเวลา ตรวจสอบอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ดังนั้น คนที่รู้ความจริงในอดีต ก็มีเพียงบิดามารดาของเจ้าเท่านั้น ข้าหลายปีมานี้เฝ้ารอพวกเขาปรากฎตัวมาโดยตลอด"

"ถึงอย่างไรข้าก็ตายได้ตลอดเวลา ก็ถือว่าเล่นๆ แล้วเป็นอย่างไรกัน? และก็พอดี ข้าเองก็อยากจะแต่งงานอยู่ด้วย เพื่อรับสิ่งของจากไท่ซ่างหวงมา"

นี่เพื่อเล่นเท่านั้นหรือ!

ฟู่จาวหนิงพอฟังคำพูดของอ๋องเจวี้ยนก็แน่นหน้าอกขึ้นมาครู่หนึ่ง

แต่ว่า เป็นนางเองที่หลงเข้ามา ตอนนั้นนางยังซาบซึ้งที่เขาตอบรับด้วยซ้ำ ดังนั้นนางต่อให้นางดุด่าเซียวหลันยวนก็ยังรู้สึกหายใจไม่ค่อยจะออก

"บางทีพวกเขาอาจจะตายไปแล้ว"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยประโยคนี้ขึ้นอย่างเย็นชา

ความเย็นชาเช่นนี้ ก็ยังทำให้เซียวหลันยวนตกตะลึงไป ตั้งตัวไม่ทันขึ้นมา

สำหรับบิดามารดาของตนเอง ต่อให้หลังจากที่รู้ความแล้วไม่เคยพบหน้ากัน แต่ตอนที่พูดขึ้นมาก็ไม่ควรจะเย็นชาไหม? นี่ราวกับกำลังพูดถึงคนแปลกหน้าอย่างไรอย่างนั้น

"ไม่รู้เพราะอะไร ข้าจึงรู้สึกว่าพวกเขายังไม่ตาย ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีมานี้ ก็ยังไม่มีคนพบคนที่สงสัยว่าน่าจะเป็นพวกเขาอีกด้วย กระทั่งศพก็ยังไม่มีใครเห็น"

ดังนั้น บิดามารดาของฟู่จาวหนิ่งจึงหายตัวไปอย่างแปลกประหลาด