อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 75

ตอนนี้ เสี่ยวเถาก็รีบวิ่งลนลานเข้ามา กระทั่งชาก็ยังไม่ได้ยกมาให้

"คุณหนู ท่านผู้เฒ่ารู้แล้ว" เสี่ยวเถามองอ๋องเจวี้ยน ไม่รู้ว่าจะเรียกเขาอย่างไรไปพักหนึ่งเหมือนกัน พอลังเลไปครู่ก็พูดขึ้นว่า "รู้ว่าท่านอ๋องเจวี้ยเข้ามา ก็ตื่นต้นคิดจะลุกออกมา แต่ก็ล้มลงจากเตียงจนสลบไปแล้ว ท่านรีบไปดูเถิด!"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง กระโจนตัวลุกขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งออกไป ไม่สนใจอ๋องเจวี้ยนเลยแม้แต่น้อย

เซียวหลันยวนมองแผ่นหลังของนาง สวมหน้ากากกลับไป

พอเห็นว่านางให้ความสำคัญกับปู่ของนางมาก แต่ตอนที่เอ่ยถึงบิดามารดากลับเย็นชาเสียขนาดนั้น ดูท่าหลายปีมานี้ฟู่จิ้นเชินกับฟู่หลินซื่อคงไม่ได้กลับมาจริงๆ และไม่ได้ติดต่อกับที่บ้านเลย

พวกเขากระทั่งบิดาและลูกสาวก็ไม่สนใจหรือ?

"ท่านอ๋อง จะเข้าไปดูไหม?" ชิงอีกตอนนี้ก็เดินเข้ามา

เซียวหลันยวนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ส่ายหัว

"พอได้ยินว่าข้าเข้ามาก็ตื่นเต้นจนเป็นแบบนี้ ถ้าข้าไปปรากฎตัวต่อหน้าเขา เกรงว่าเขาจะหายใจหายคอไม่ทันแล้วไปหายมบาลเสียก่อน ฟู่จาวหนิงยังมีประโยชน์กับข้าอยู่ อย่าเพิ่งผูกแค้นกับนางเลย"

ชิงอีพูดไม่ออก

แต่คำพูดเหล่านั้นที่ท่านพูดกับฟู่จาวหนิง ก็เหมือนจะผูกแค้นกับนางไปแล้วไม่ใช่หรือ?

"ไปเถอะ กลับจวน"

เดิมทีตอนที่ซุนมามาตรงมายังบ้านตระกูลฟู่เขาเองก็ไม่สนใจ แต่ว่าซุนมามาเพิ่งออกมาเขาก็ได้รับข่าวว่า นักบุญหญิงของเผ่าโม๋ลั่วเข้ามาในบ้านตระกูลฟู่ และเพื่อไหมใจโลหิต แน่นอนว่าเขาต้องมาดูเสียหน่อย

บนรถม้าขากลับ ชิงอีคิดแล้วคิดอีกจนทนไม่ไหวถามอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา "ท่านอ๋อง ท่านว่าบนตัวพระชายามีบุปผาล้างราตรีอยู่ไหม?"