อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 76

หลังฟู่จาวหนิงออกจากห้องของท่านผู้เฒ่าก็ยืนอยู่ในลานมองท้องฟ้า

นางกลัดกลุ้มอย่างมาก

เมื่อครู่นางเห็นใบหน้าเจ็บป่วยของท่านผู้เฒ่า จึงตกปากรับคำคำขอของเขา

ผู้เฒ่าฟู่เข้าใจว่าที่อ๋องเจวี้ยนมาแต่งงานกับนางก็เพื่อล้างแค้นนาง คิดจะทรมานนาง คิดจะเอาความชิงชังต่อบิดามารดานางมาลงที่ตัวนาง ไม่มีทางดีกับนางแน่นอน

ดังนั้น ต่อให้กังวลถึงชื่อเสียงหลังจากฟู่จาวหนิงหย่าร้าง แต่ก็กังวลถึงที่พึ่งพิงของนางหลังจากนี้ด้วย เขาจึงยังต้องการให้นางหย่าร้างอย่างแรงกล้า

แต่เมื่อวานหลังจากรู้ความคิดของเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงก็สงสัยว่าชายหนุ่มคนนี้จะยอมหย่าร้างไหม

นางเอาความกลัดกลุ้มนี้โยนออกไป ขอตัวไปนอนเพิ่มอีกหน่อยดีกว่า

เพิ่งนอนไปได้ไม่นาน ก็มีคนมาเคาะประตูนางจากด้านนอก

"ฟู่จาวหนิง รีบตื่นเร็ว"

เสี่ยวเถาถลึงตามองไห่ฉางจวิ้นที่กำลังออกแรงเคาะประตูห้องของคุณหนูอย่างเคืองๆ หญิงสาวคนนี้มาอีกแล้ว!

นางคิดจะขวางไห่ฉางจวิ้น แต่ไห่ฉางจวิ้นก็โบกมือตบลงไปบนบ่านาง นางก็ขยับตัวไม่ได้เสียแล้ว

"ฟู่จาวหนิง รีบลุกขึ้นมา เมื่อวานนี้อ๋องเจวี้ยนให้เจ้าพาข้าไปเที่ยวที่จวนอ๋องเจวี้ยนวันนี้!"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินประโยคนี้ ก็นั่งขึ้นมาบนเตียง

นางเดิมทีก็ไม่สนใจจะพาไห่ฉางจวิ้นไปจวนอ๋องเจวี้ยนอยู่แล้ว แต่นางรับปากท่านปู่ว่าจะไปหาเซียวหลันยวนเพื่อถอนหมั้น เช่นนั้นก็พาไหฉางจวิ้นไปก็แล้วกัน เมื่อวานเห็นเซียวหลันยวนดูจะสนใจไห่ฉางจวิ้นอยู่ บางทีไห่ฉางจวิ้นอาจจะช่วยนางได้บ้างก็ได้

"ข้าจะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้"

ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบของส่วนหนึ่งจากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไป

ผลลัพธ์คือพอออกมาก็เห็นเสี่ยวเถาที่ยืนถลึงตาโตไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้น นางก็สีหน้าขรึมลง "เจ้าทำอะไรกับเสี่ยวเถา?"

ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงเย็นชา "ตีแล้วก็ตีไป เจ้าคงจะยังไม่ชัดเจนนัก ที่นี่คือบ้านตระกูลฟู่ ต่อให้สาวใช้ของตระกูลฟู่ก็เป็นคนของที่นี่ และเจ้าเป็นแค่คนนอก ในกฎเกณฑ์ของฟู่จาวหนิงอย่างข้า ไม่เคยยอมให้กับเรื่องที่คนภายนอกมารังแกคนของตนเองในบ้าน"

เสี่ยวเถาสองตาแดงรื้นมองนาง "คุณหนู"

ความรู้สึกถูกปกป้องเช่นนี้ช่างดีเสียเหลือเกิน เสี่ยวแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

"แล้วข้าไม่ใช่คนของตระกูลฟู่หรือ? ฉางจวิ้นเป็ฯคนจากบ้านข้า นางจะเป็นคนนอกได้อย่างไรกัน? ฟู่จาวหนิงอย่าคิดว่าเจ้าตอนนี้กลายเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วจะทำอะไรก้ได้นะ!" ฮูหยินสามฟู่ร้องขึ้นมาอย่างโกรธเคือง

"ท่านมันสกุลฟู่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงมองนาง "เป็นเพราะพวกเรายอมมานาน ให้พวกเจ้ามีความคิดที่ไม่ควรมีขึ้นมาใช่ไหม? ตอนนี้ข้าจะบอกกับท่านไว้ ฟู่เป่าเจินหลังจากกลับมาข้าจะตามไปคิดบัญชีด้วย ถ้ามีฝีมือก็อย่าให้นางกลับมาตลอดกาลเสียเถอะ"

"เป่า เป่าเจินไม่ได้ทำอะไรเจ้าเสียหน่อย" ฮูหยินสามฟู่พูดออกมาอย่างกระวนกระวาย ภายใต้สายตาของฟู่จาวหนิงกลับพูดต่อไปไม่ได้

ไห่ฉางจวิ้นลูบหน้า สูดลมหายใจลึก