อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 77

"ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ท่านอ๋องเจวี้ยน วันนี้ข้าไม่ละเว้นเจ้าแน่นอน ตอนนี้เจ้าระบายอารมณ์แล้วนี่ จะพาข้าไปจวนอ๋องได้หรือยัง?"

ไห่ฉางจวิ้นทนได้ด้วยหรือ?

ดูท่าจะชอบเซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายสุนัขที่มีความคิดลึกซึ้งคนนั้นจริงๆ

"ไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับเสี่ยวเถาว่า "คอยดูแลท่านปู่ไว้ คุ้มกันให้ดี ข้าจะให้ยาพิษเจ้าไว้ ถ้ามีคนกล้าบุกเข้ามารังแกก็สาดออกไปเลย อย่าเอาแต่ยืนบื้อแบบเมื่อครู่ ต่อให้อีกฝ่ายจะพิการตาบอดเสียโฉม คุณหนูของเจ้าจะรับผิดชอบเอง ไม่ต้องกลัว"

พอพูดจบ นางก็เหลือบมองไปทางฮูหยินสามผาดหนึ่ง

ฮูหยินสามฟู่เย็นวาบขึ้นมา

คำพูดเหล่านี้ของฟู่จาวหนิงคือพูดกับนางเลย!

ผู้หญิงคนนี้ทำยาพิษให้เสี่ยวเถาไว้ด้วย? นางไปได้วิธีมาจากไหนกัน สร้างพิษออกมาได้เสียด้วย?

ทว่าหลังจากฟู่จาวหนิงพาไห่ฉางจวิ้นออกไป ฮูหยินสามฟู่ก็ไม่กล้าบุกเข้าไปฟ้องผู้เฒ่าฟู่เหมือนกัน

ถ้านั่นมันเป็นพิษจริงๆ ล่ะ?

แล้วก็ ฟู่จาวหนิงนึกเรื่องที่แต่งงานวันนั้นออกแล้วหรือ? นางต้องรีบไปหาพวกเป่าเจินเสียแล้ว

พอออกจากบ้านตระกูลฟู่ ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งคิดได้ว่าม้าตัวนั้นยังอยู่ที่เรือนหลัง นางพาไห่ฉางจวิ้นออกมาพักหนึ่งก็ลืมขี่มันกลับจวนอ๋อง แต่นางเองก็ไม่มีรถม้าด้วย หรือว่าต้องเดินไปกันนะ?

ขณะที่กำลังยืนขมวดคิ้วที่ประตู ก็มองเห็นรถม้าคันหนึ่งแล่นเข้ามา

"พระชายา ท่านอ๋องให้ข้ามารับพระชายากับแม่นางไห่"

"ว้าว อ๋องเจวี้ยนรู้ใจเสียจริง เขาต้องมารับข้าแน่ๆ !" ในดวงตาไห่ฉางจวิ้นมีตัวใจโผล่ออกมาในพริบตา และขึ้นรถม้าไปก่อนเลยโดยไม่รอฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าเซียวหลันยวนเรียกรถม้ามาก็เพื่อรับไห่ฉางจวิ้น ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ตอนนางจะกลับก็ไม่เห็นเขาจะรู้ใจขนาดนี้เลย

หรือว่าเซียวหลันยวนผู้ชายเฮงซวยนั่นจะชอบพอกับไห่ฉางจวิ้นจริง?

นางเองก็ขึ้นรถม้า นั่งลงตรงข้ามกับไห่ฉางจวิ้น

เมื่อคืนไม่ได้นอน วันนี้ก็นอนชดเชยไปแค่ครู่เดียว ฟู่จาวหนิงพอขึ้นรถม้าก้หลับตาลงคิดจะพักเสียหน่อย ถึงอย่างไรนางกับไห่ฉางจวิ้นก็ไม่มีเรื่องจะคุยกัน

แต่ไห่ฉางจวิ้นกลับใช้เท้าเตะมาที่เท้านาง "นี่ เมื่อคืนนี้ข้าคุยกับท่านพี่ เจ้าเองเพิ่งจะแต่งเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนได้ไม่กี่วัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นชายที่เเจ้าไปแย่งชิงมาบนถนนอีก ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยรู้จักอ๋องเจวี้ยนมาก่อนเลยสินะ ใช่ไหม?"

เมื่อคืนนี้นางตื้๊อถามเรื่องอ๋องเจวี้ยนกับฮูหยินสามฟู่ แต่ว่าฮหยินสามฟู่เองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวอ๋องเจวี้ยนนัก จึงทำได้เพียงเล่าเรื่องที่พวกเจ้าแต่งงานกันวันนั้นออกมา และบอกเรื่องของรัฐทายาทเซียวกับหลี่จื่อเหยาด้วย

"แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า?"

"พวกเจ้าเพิ่งจะแต่งงาน แน่นอนว่ายังไม่มีความรู้สึกอะไรแน่ มาตกลงกันหน่อย เจ้ามอบบุปผาล้างราตรีกับอ๋องเจวี้ยนให้ข้า ข้าจะนำสิ่งของมาแลกเปลี่ยนกับเจ้า" ไห่ฉางจวิ้นเชิดคางทำท่าภูมิอกภูมิ ใจ

"ท่านพี่บอกว่าปู่ของเจ้าป่วยจนใกล้ตายแล้ว ข้าสามารถพาเขาไปที่เผ่าได้ระยะหนึ่ง พวกเราที่นั่นมีน้ำพุโอสถอยู่ ปู่ของเจ้าสามารถไปแช่ในน้ำพุโอสถเสียครึ่งปี ร่างกายจะดีขึ้นมากเลยทีเดียว"

น้ำพุโอสถ?

ท่านปู่ร่างกายทั้งเย็นทั้งอ่อนแอ ไม่เหมาะที่จะไปแช่น้ำพุโอสถ จะยาอะไรก็ไม่เหมาะทั้งนั้น

"ไม่จำเป็น"

"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"

"ข้าต้องการให้เจ้าหุบปาก" ฟู่จาวหนิงหลับตาลงอีกครั้ง "ถ้าเจ้ายังโหวกเหวกอีก ข้าจะถีบเจ้าลงจากรถม้าเสีย แล้วเจ้าก็ไปจวนอ๋องเอง"

"เจ้า..."

ไห่ฉางจวิ้นยังไม่ทันพูดออกมา รถม้าก็หักออกกะทันหัน ด้านนอกมีเสียงกรีดร้องตกใจดังขึ้น

ฟู่จาวหนิงเองก็ถูกสะบัดไปชนกับกำแพงตัวรถ ยื่นมือไปค้ำยันไว้ทันที

แต่ด้านนอกก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กดังขึ้นมา