อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 77

"ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ท่านอ๋องเจวี้ยน วันนี้ข้าไม่ละเว้นเจ้าแน่นอน ตอนนี้เจ้าระบายอารมณ์แล้วนี่ จะพาข้าไปจวนอ๋องได้หรือยัง?"

ไห่ฉางจวิ้นทนได้ด้วยหรือ?

ดูท่าจะชอบเซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายสุนัขที่มีความคิดลึกซึ้งคนนั้นจริงๆ

"ไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับเสี่ยวเถาว่า "คอยดูแลท่านปู่ไว้ คุ้มกันให้ดี ข้าจะให้ยาพิษเจ้าไว้ ถ้ามีคนกล้าบุกเข้ามารังแกก็สาดออกไปเลย อย่าเอาแต่ยืนบื้อแบบเมื่อครู่ ต่อให้อีกฝ่ายจะพิการตาบอดเสียโฉม คุณหนูของเจ้าจะรับผิดชอบเอง ไม่ต้องกลัว"

พอพูดจบ นางก็เหลือบมองไปทางฮูหยินสามผาดหนึ่ง

ฮูหยินสามฟู่เย็นวาบขึ้นมา

คำพูดเหล่านี้ของฟู่จาวหนิงคือพูดกับนางเลย!

ผู้หญิงคนนี้ทำยาพิษให้เสี่ยวเถาไว้ด้วย? นางไปได้วิธีมาจากไหนกัน สร้างพิษออกมาได้เสียด้วย?

ทว่าหลังจากฟู่จาวหนิงพาไห่ฉางจวิ้นออกไป ฮูหยินสามฟู่ก็ไม่กล้าบุกเข้าไปฟ้องผู้เฒ่าฟู่เหมือนกัน

ถ้านั่นมันเป็นพิษจริงๆ ล่ะ?

แล้วก็ ฟู่จาวหนิงนึกเรื่องที่แต่งงานวันนั้นออกแล้วหรือ? นางต้องรีบไปหาพวกเป่าเจินเสียแล้ว

พอออกจากบ้านตระกูลฟู่ ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งคิดได้ว่าม้าตัวนั้นยังอยู่ที่เรือนหลัง นางพาไห่ฉางจวิ้นออกมาพักหนึ่งก็ลืมขี่มันกลับจวนอ๋อง แต่นางเองก็ไม่มีรถม้าด้วย หรือว่าต้องเดินไปกันนะ?

ขณะที่กำลังยืนขมวดคิ้วที่ประตู ก็มองเห็นรถม้าคันหนึ่งแล่นเข้ามา

"พระชายา ท่านอ๋องให้ข้ามารับพระชายากับแม่นางไห่"

"ว้าว อ๋องเจวี้ยนรู้ใจเสียจริง เขาต้องมารับข้าแน่ๆ !" ในดวงตาไห่ฉางจวิ้นมีตัวใจโผล่ออกมาในพริบตา และขึ้นรถม้าไปก่อนเลยโดยไม่รอฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าเซียวหลันยวนเรียกรถม้ามาก็เพื่อรับไห่ฉางจวิ้น ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ตอนนางจะกลับก็ไม่เห็นเขาจะรู้ใจขนาดนี้เลย