อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 725

"ข้าวเย็นทำเสร็จแล้ว รีบลุกขึ้นมากินเถอะ ข้าไปก่อนนะ" พูดจบคำนี้ เซียวหลันยวนก็ออกไปทันที

"เซียวหลันยวน ท่านหยุดก่อน!" ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่ง

แต่เซียวหลันยวนกลับรีบฉากตัวออกไป เหมือนถูกผีวิ่งไล่อย่างไรอย่างนั้น

โมโหจนฟู่จาวหนิงหยิบหมอนเล็กฟาดออกไป

พวกของชิงอีก็มองเข้ามาพอดี และเห็นอ๋องเจวี้ยนหนีออกมาเหมือนกำลังวิ่งหนีอยู่อย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็มีหมอนลอยออกมา ตกมาอยู่บนพื้นด้านหลังเขา

พวกเขาถลึงตาโตอ้าปากค้าง

"ท่านอ๋อง นี่ท่าน?"

เซียวหลันยวนแฉลบตัวผ่านไป เหลือบมองพวกเขาผาดหนึ่ง "หุบปาก"

เขาหน้าขรึมเดินไปข้างๆ เดิมทีคิดจะออกไปแล้ว แต่ว่าคิดๆ แล้วก็วกกลับมา ไปหยิบชามใบหนึ่งไปตักแกงโสมไก่ป่าไปให้ฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงโมโหจนเข็ดฟัน

เซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ไม่ใช่นิสัยแบบนี้นี่นา ก่อนหน้านี้เขามีอะไรก็พูดตรงๆ แล้วยังบอกอย่างเย็นชาว่าจะเก็บนางไว้รอฟู่หลินซื่อกลับมา จะคอยทำร้ายนางกระตุ้นนาง บีบบังคับนาง

ผลลัพธ์ตอนนี้ทำไมเจอเรื่องแล้วจึงหนีกัน?

ฟู่จาวหนิงโมโหอยู่พักหนึ่ง ไป๋หู่ก็เรียกนางออกมากินข้าว นางก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงเก็บข้าวของแล้วเดินออกมา

"พระชายา นี่คือน้ำแกงไก่ที่ท่านอ๋องนำมาให้ท่าน ท่านอ๋องลงมือจับไก่ป่าเองกับมือ ใส่โสมเพิ่มเข้าไป ท่านดื่มก่อนสักชามเถอะ พวกเรายังทำกับข้าวอยู่" ชิงอียำชรามน้ำแกงมาไว้ข้างหน้านาง

ฟู่จาวหนิงเหลือบตามอง แต่กลับไม่เห็นเซียวหลันยวนแล้ว "เซียวหลันยวนล่ะ?"

"ท่านอ๋องบอกว่าจะไปผลไม้ อีกเดี๋ยวจะนำมาให้พระชายาชิม ก่อนหน้านี้พวกเราหามาได้บางส่วน แต่ว่ายังไม่ค่อยหวาน" ชิงอียิ้มให้กับฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ของเขาดูเหมือนสุนัขทำงานแทนเจ้านายอย่างไรก็ไม่รู้ เหมือนกำลังช่วยเซียวหลันยวนปิดบังอยู่

ตอนที่เซียวหลันยวนออกไปก็ไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ากำลังเลี่ยงนาง

นางโมโห เอ่ยกับไป๋หู่ว่า "พรุ่งนี้เก็บข้าวของ ปูพรมไว้บนรถม้าของข้าทางนั้นให้มากหน่อย ขากลับข้าอยากจะนอน ไม่อยากให้คุยกับใคร"

ไป๋หู่สีหน้าตั้งใจ "ขอรับ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน