อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 742

เขาไม่รู้จริงๆว่าฟู่จาวหนิงเดิมทีจะมีทักษะเช่นนี้ด้วย นางเลียนเสียงของเขาออกมาได้

นี่มันช่างน่า...น่าตกตะลึงเสียเหลือเกิน!

ฟู่จาวหนิงผายสองมือ กลับมาเป็นเสียงตนเอง "เสียงที่คุ้นเคยทำได้อยู่ แต่พูดได้แค่ไม่กี่คำ ประโยคสองประโยคยังพอไหว แต่ถ้ามากเกินไปจะมีพิรุธเอา"

นางในอดีตเคยช่วยชีวิตสายสืบที่เจ็บหนักไว้คนหนึ่ง เรียนรู้จากเขามาเล็กน้อย

อีกฝ่ายยังเคยบอกว่านางมีพรสวรรค์ แต่ว่านางเองก็ไม่ได้เรียนมาเยอะมาก ตอนนั้นคิดแค่ว่ามีโอกาสเรียนได้เท่าไรก็เท่านั้น ไม่แน่ว่าตอนไหนอาจจะได้นำออกมาใช้

แต่คนที่ไม่คุ้นเคยนางก็ยังเลียนแบบออกมาได้ยาก หลักๆ คือเซียวหลันยวนนั้นคุ้นเคยดีแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นจุดเด่นเสียงของเซียวหลันยวนยังชัดเจนมาก

แต่แค่นี้ ประโยคสองประโยค ก็ทำให้เซียวหลันยวนตกตะลึงอย่างมาก

"เจ้าทำให้ข้าเกินคาดมากจริงๆ"

เขาเดิมทีอยากจะบอกว่าน่าทึ่งมาก

นางประเดี๋ยวก็มีเรื่องอะไรทำให้เขาต้องทึ่งอยู่เรื่อย โยนหินลงไปในทะเลสาบจิตใจเขา กระตุ้นระลอกคลื่นขึ้นมาเป็นวงๆ

หญิงสาวเช่นนี้ คงจะทำให้ผุ้ชายไม่ชอบได้ยากกระมัง?

ซือถูไป๋คนนั้นเองก็ชอบนางมากนี่นะ?

แล้วหลังจากนี้ถ้านางไม่ใช่พระชายาอ๋องเจวี้ยน หากเดินออกไปแล้ว คงจะมีคนมากมายเข้ามาขอแต่งงานกับนางกระมัง?

คิดถึงจุดนี้ ใจของเซียวหลันยวนก็เหมือนถูกกรีดลงมา โยนทิ้งเข้าไปในไหน้ำส้มสายชู ทั้งแสบทั้งเจ็บ ยากจะทานทนจริงๆ

ฟู่จาวหนิงมองเขา เขายังสวมหมวกดำอยู่ ในห้องมีแสงเทียนอยู่เล็กน้อย จะใส่ไว้ทำไมกัน?

"ท่านมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือ?" นางถาม

"คนของฮองเฮาไม่แน่ว่าคืนนี้อาจจะทำอะไรอีก ข้าไม่วางใจ คืนนี้..."

จึงอยากจะอยู่ห้องเดียวกับนาง

เขาเดิมทีอยากจะพูดเช่นนี้ แต่ว่าพอพูดถึงตรงนี้ก็พูดต่อไม่ได้แล้ว

ฟู่จาวหนิงง่วงด้วยเหนื่อยด้วย เขายังพูดไม่ทันจบก็เข้าในความหมายของเขาแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน