อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 743

เซียวหลันยวนยังไม่กล้าขยับ มองนางอยู่เงียบๆ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเซียวหลันยวนอยู่ข้างๆ แล้วปลอดภัยมากจริงๆ

ตลอดการเดินทางนี้ยังไม่เคยผ่อนคลายจนได้นอนหลับดีดีเลย ถึงอย่างไรพวกเขาก่อนหน้านี้ก็ผ่านความเป็นความตายกันมาแล้ว เซียวหลันยวนเท้าข้างหนึ่งเหยียบไปยมโลกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงวิตกกังวลอยู่ตลอด

กว่าจะมาถึงเมืองชิงเหยานี้ได้ อาการบาดเจ็บเขาก็ใกล้จะดีแล้ว นางเองก็ผ่อนคลายลงไปไม่น้อย

นอนหลับครั้งนี้จึงหลับลึกมาก

นางเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องความน่ารำคาญในการเดินทางของเขาครั้งนี้ ถึงอย่างไรก็ยังมองออกว่าถึงเขาจะดูน่ารำคาญ แต่ก็ยังเป็นห่วงนางยังกังวลนางอยู่

เซียวหลันยวนได้ยินลมหายใจของนางสม่ำเสมอ ก็รู้ว่านางหลับปุ๋ยไปแล้ว

เขาอดเขยิบเข้าไปใกล้นางหน่อยไม่ได้ ดึงผ้าห่มคลุมตัวนางเบาๆ ชิดเข้าไป จุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปากนาง จากนั้นจึงกุมมือนางในผ้าห่ม

"หลับฝันดี หนิงหนิง"

เขาเองก็หลับตาลง

กลางดึก ด้านนอกมีเสียงดาบกระบี่ลอดเข้ามารางๆ

เซียวหลันยวนลืมตาโพลง

"มีมือสังหารหรือ?" ข้างๆ เสียงงัวเงียๆ ของฟู่จาวหนิงดังขึ้น ตอนที่นางพูดยังเอาหัวพิงมาทางหน้าอกเขาอยู่เลย

เซียวหลันยวนเดิมทีเตรียมจะลุกออกไปแล้ว แต่ร่างนุ่มนิ่มของนางพอเข้ามาในอ้อมอก เขาก็ขยับตัวไม่ได้ในพริบตา และไม่อยากจะลุกขึ้นมาอีกด้วย

เขาโอบตัวนาง จูบลงไปบนหน้าผากนาง เอ่ยปลอบนางขึ้นว่า "ไม่เป็นไร เจ้านอนเถอะ"

"อืม" ฟู่จาวหนิงกอดเอวเขาไว้ ซุกตัวเข้าไปในหน้าอกเขาอีก จากนั้นก็หลับลึกไปแล้ว

เซียวหลันยวนเบิกตาค้าง ไม่กล้าขยับ

ชิงอีพวกเขาถ้าสกัดคนไม่อยู่ ต่อให้ปล่อยแค่หนูตัวเดียวเข้ามารบกวนพวกเขา เขาจะตีให้ตายให้หมด

ยังดีที่ชิงอีก็ยังรู้ความ

ตอนที่เห็นคนชุดดำเข้ามา เขาก็ออกคำสั่งทันที บีบคนให้ถอยออกไป ใครเองก็ห้ามเข้าใกล้ห้องของพระชายา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน