อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 744

"อ๋า? รู้แล้วรู้แล้ว ข้าไม่ตะโกนแล้ว" ลู่ทงรีบกดเสียงลงจนเหมือนกับยุงทันที

เขาผิดไปแล้ว จะทำให้ลูกพี่หนิงตื่นขึ้นได้อย่างไร?

ด้านนอกมีเสียงดาบกระบี่ ในห้อง เซียวหลันยวนกอดฟู่จาวหนิง มือข้างหนึ่งตบเบาเบาที่หลังของนาง

เหมือนกับกล่อมเด็กนอน กลัวว่านางจะนอนไม่สนิท

เขาได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอก บางทีก็ส่งสื่อเสียงไปให้กับชิงอี

"มุมหน้าต่างชั้นสองฝั่งตะวันออกมีคนปีนเข้ามาแล้ว จัดการเสีย"

ชิงอีพอได้ยินเสียงของท่านอ๋องก็ยังตกตะลึงไปพักหนึ่ง ไม่หรอกมั๊ง กำลังภายในของท่านอ๋องแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ? ได้ยินทั้งหมดเลย?

แต่เขาก็ยังรีบตรงไปจัดการ

หลังจากถีบคนชุดดำคนนั้นจนตัวลอยไป เขาก็เข้าไปปกป้องโรงเตี๊ยมต่อ จุดไหนต้องไปก็วิ่งไป ถึงอย่างไรคืนนี้ใครก็ห้ามเข้าใกล้ห้องนั้น

วันต่อมา ตอนที่ฟู่จาวหนิงตื่นข้างๆ ก็ไม่มีคนแล้ว

นางสะลึมสะลือ

หลังจากตั้งตัวได้ก็ยื่นมือมาลูบที่ว่างข้างๆ ยังอุ่นๆ อยู่

เช่นนั้นนางก็ไม่ได้ฝัน เมื่อคืนนี้เซียวหลันยวนนอนอยู่ตรงนี้จริงๆ ยิ่งไปกว่นั้นเขายังเพิ่งจะลุกออกไปด้วย

เมื่อคืนมีคนเข้ามาหรือ?

ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่ง ยืดตัวบิดขี้เกียจ

ฮู่ว เมื่อคืนนี้เป็นการนอนดีที่สุดที่นางไม่ได้เจอมานานแล้ว!

คิดไม่ถึงว่าในโรงเตี๊ยมด้านนอกนางจะนอนหลับได้ลึกขนาดนี้ ดูแล้วน่าจะเหนื่อยมากจริงๆ

นางลุกขึ้นจัดการตนเอง เห็นว่าที่แท่นอ่างมีน้ำอยู่แล้ว แล้วยังมีไออุ่นแผ่วเบาอีกด้วย ข้างๆ ยังมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ด้วย

นี่คือสิ่งที่เซียวหลันยวนเตรียมให้นางหรือ?

เพราะไม่ได้พาสาวใช้มาด้วย งานเหล่านี้ตลอดการเดินทางนางจึงไม่ยืมกำลังใครเลย ล้วนทำเองทั้งหมด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน