อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 745

เซียวหลันยวนเห็นฟู่จาวหนิง ก็ชะงักไปนิดหน่อย แต่ไม่ได้หยุดและเดินตรงขึ้นชั้นบนไป

ชิงอีกลับเดินเข้ามา

"พระชายา พวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว"

"ได้"

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองแผ่นหลังเซียวหลันยวน ในใจก็จิ๊ขึ้นมาเสียงหนึ่ง

นางจำได้รางๆ ว่าเมื่อคืนมีคนกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างหู และเหมือนมีตบนางเบาๆ กล่อมหลับด้วย วันนี้พอลุกขึ้นมา ใครบางคนก็เตรียมทำทีห่างเหินอีกแล้วหรือ?

ขี้เกียจจะไปสนใจแล้ว

"คุณหนู ของที่ซื้อเมื้อวานนี้ใส่ขึ้นรถเรียบร้อย ท่านเก็บของใช้ติดตัวท่านก็พอแล้ว" เฉินซานเอ่ยขึ้น

"ได้"

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็ไม่ได้มีของต้องเก็บมากนัก

เพียงไม่นานก็ลงมา

ตอนออกมานางเพิ่งจะเห็นลู่ทงกับเจิ้งหยาง ทั้งสองคนดูเหมือนกลัดกลุ้มอยู่หน่อยๆ

พวกเขาสองคนจะนั่งในรถม้าคันหนึ่ง รถม้าเป็นของจวนอ๋องเจวี้ยน

คิดว่าตอนที่ทั้งสองคนมาคงจะขี่ม้า ไม่มีรถ

"พวกเจ้าทำอะไรน่ะ?" ฟู่จาวหนิงเห็นลู่ทงเหมือนปีนขึ้นรถม้าไม่ไหว มือไม้อ่อนแรงจนแปลกประหลาด

"ลูกพี่หนิง" ลู่ทงพอเห็นนางเข้ามา ก็ทำหน้าน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ "มียาอะไรที่ทำให้ข้ามีกำลังเหมือนมังกรเหมือนพยัคฆ์ไหม? เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ตอนนี้ทั้งตัวไม่มีแรงเลย"

"ดังนั้นไปทำอะไรมากันล่ะ?"

"แบกศพ" ลู่ทงกดเสียงต่ำ แล้วยังมองซ้ายมองขวา กลัวว่าเซียวหลันยวนจะเห็นเข้า "แล้วก็ขุดหลุมด้วย"

เจิ้งหยางอธิบายขึ้นข้างๆ

"เมื่อคืนนี้มีคนมาไม่น้อยเลย สังหารทิ้งไปหลายคน ชิงอีบอกว่าศพจะทิ้งไว้ไม่ได้ ต้องย้ายออกไป แล้วก็ เขายังพาพวกเราไปทำเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งมาอีกด้วย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน